Ο Ιακώβ καθώς ήταν μαζί με το Λάβαν στη Χαράν, ο Θεός του μίλησε και του είπε να επιστρέψει πίσω στη γη Χαναάν. (ΓΕΝ. λα':3) Πήρε τα υπάρχοντά του, τις γυναίκες και τα παιδιά του και ξεκίνησε για το δρόμο της επιστροφής. Ο Λάβαν έμαθε ότι έφευγε και έτρεξε μαινόμενος, επειδή δεν τον είχε ενημερώσει. Τον πρόφτασε, αλλά ο Θεός φύλαξε τον Ιακώβ δείχνοντας ένα όνειρο στο Λάβαν. Τώρα βρίσκεται λίγο πριν να μπει στη γη Χαναάν. Είναι η ώρα που αρχίζει να σκέφτεται ότι θα συναντήσει τον αδελφό του Ησαύ και φανταζόμαστε ότι δεν θα ένιωθε καθόλου άνετα μέσα του. Δεν γνώριζε τι στάση κρατάει ο Ησαύ, παρόλο που έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έφυγε. Στέλνει λοιπόν μηνυτές στον Ησαύ για να του αναγγείλει τον ερχομό και να εξερευνήσει με άλλα λόγια τις προθέσεις του Ησαύ. Επίσης θέλει να δείξει ότι έρχεται ειρηνικά, έχει αρκετά υπάρχοντα και δεν έχει κανένα λόγο να σκέφτεται τα παλιά συμβάντα.

ΓΕΝ. λβ':3-8 - "Και απέστειλεν ο Ιακώβ μηνυτάς έμπροσθεν αυτού προς Ησαύ τον αδελφόν αυτού εις την γην Σηείρ, εις τον τόπον του Εδώμ. Και παρήγγειλεν εις αυτούς, λέγων, Ούτω θέλετε ειπεί προς τον κύριόν μου τον Ησαύ, Ούτω λέγει ο δούλος σου Ιακώβ, Μετά του Λάβαν παρώκησα, και διέμεινα έως του νυν, και απέκτησα βόας, και όνους, πρόβατα, και δούλους, και δούλας, και απέστειλα να αναγγείλλω προς τον κύριόν μου διά να εύρω χάριν έμπροσθέν σου.
Και επέστρεψαν οι μηνυταί προς τον Ιακώβ, λέγοντες, Υπήγαμεν προς τον αδελφόν σου τον Ησαύ, και μάλιστα έρχεται εις συνάντησίν σου, και τριακόσιοι άνδρες μετ' αυτού.
Εφοβήθη δε ο Ιακώβ σφόδρα, και ήτο εν αμηχανία, και διήρεσε τον λαόν, τον μεθ' αυτού, και τα ποίμνια και τους βόας, και τας καμήλους, εις δύο τάγματα, λέγων, Εάν έλθη ο Ησαύ εις το εν τάγμα και πατάξη αυτό, το επίλοιπον τάγμα θέλει διασωθή."

Αυτό που φοβήθηκε ο Ιακώβ συνέβη! Δεν περίμενε ότι αυτή τη στιγμή ήδη ο Ησαύ είναι καθ' οδόν να τον συναντήσει μαζί με 400 άνδρες. Ο Ιακώβ γνώριζε πολύ καλά τον Ησαύ και ήξερε ότι ήταν άνθρωπος δυναμικός, κυνηγός με ισχυρή προσωπικότητα. Υπέθεσε ότι έρχεται για να τον εκδικηθεί και όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει αλλάξει καθόλου η καρδιά του. Είχε υποσχεθεί ότι θα τον σκότωνε, όταν του πήρε την ευλογία εξαπατώντας τον πατέρα τους Ισαάκ και να τώρα, ήρθε η ώρα να υλοποιήσει την απειλή του. Το μυαλό του πήγαινε στο κακό, διότι σαν δίδυμος αδελφός του γνώριζε πολύ καλά το χαρακτήρα του Ησαύ.Ηξερε με ποιόν είχε να κάνει!! Μάλιστα έρχεται με 400 άνδρες που είναι ένας μικρός στρατός. Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι; Δεν συνήθιζε ο Ησαύ να είναι τόσο εγκάρδιος με τον αδελφό του, αν ερχόταν με καλό σκοπό. Είχε πολλούς λόγους ο Ιακώβ να σκέφτεται την καταστροφή και ένας απ' αυτούς ήταν ότι, η μητέρα του του είχε πει, καθώς αναχωρούσε από τη γη Χαναάν ότι θα τον ειδοποιούσε μόλις παρερχόταν ο θυμός του Ησαύ. (ΓΕΝ. κζ':43-45) Όμως όλα αυτά τα χρόνια η Ρεβέκκα δεν ειδοποίησε τον Ιακώβ ότι συνέβη κάτι τέτοιο και τώρα,ο Ιακώβ προετοιμάζεται για ν' αντιμετωπίσει το θυμό του αδελφού του. Η σιγή της Ρεβέκκας, δεδομένης της ιδιαίτερης αδυναμίας της για τον Ιακώβ, ήταν ένας ακόμα λόγος που αύξανε την ανησυχία του.

Μπροστά σ' αυτό τον κίνδυνο αρχίζει και χρησιμοποιεί τις δικές του ικανότητες και τεχνικές για ν' αντιμετωπίσει την επερχόμενη απειλή. Κάνει αυτό που του υπαγορεύει η σαρκική του φύση. Έτσι, όπως αντιδρούσε συνήθως, αντιδρά και τώρα. Χωρίζει το ποίμνιό του σε δύο μέρη σκεφτόμενος ότι θα κατάφερνε να γλιτώσει το ένα, αν ο Ησαύ περνούσε από το μαχαίρι το άλλο ποίμνιο.
Πολλοί χριστιανοί, μπροστά σε μία απειλή, αμύνονται σαρκικά χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη λογική. Δεν είναι ευθείς και γρήγοροι στο να τρέξουν στον Κύριο και να ζητήσουν χάρη κι έλεος. Εμπιστεύονται περισσότερο το δικό τους τρόπο άμυνας και νιώθουν πιο ασφαλείς, όταν αυτοί κινηθούν και πάρουν στα χέρια τους τα ηνία των καταστάσεων. Προσπαθούν να ξεφύγουν, ενώ κατά βάθος γνωρίζουν ότι μόνο ο Κύριος πραγματικά παρέχει δυνατότητα διαφυγής. Η πίστη όμως είναι συνυφασμένη με αμφιβολίες και δυσπιστία, με αποτέλεσμα σε τέτοιες περιπτώσεις να αναδύεται ο σαρκικός εαυτός και να χάνεται ο πνευματικός άνθρωπος μέσα στην παραζάλη του φόβου και της αμηχανίας.

Φαίνεται ότι είχε ξεχάσει την εντολή του Θεού να φύγει από τη γη Χαράν και ότι αν το έκανε αυτό ο Θεός θα ήταν μαζί του. Λίγο πριν μάθει τα νέα για τη συνάντηση με τον Ησαύ, ο Θεός μαρτύρησε την παρουσία Του και του έδειξε πως είναι μαζί του με ένα όραμα που του έδειξε στη Μαχαναίμ. (ΓΕΝ .λβ':1-2) Όμως αυτή η παρουσία και η μαρτυρία του Θεού δεν στέκονται ικανές να στρέψουν την καρδιά του Ιακώβ προς τον Κύριο. Ήξερε τις υποσχέσεις και γνώριζε τη φωνή του Θεού, αλλά υπάκουε τελικά στις δικές του ικανότητες. Η λίγη πίστη που είχε μέσα του τελικά τον έκαναν να απευθύνει μία έκκληση στον Κύριο. Είναι βασικά η πρώτη προσευχή που καταγράφει η Γραφή. Είναι μία ειλικρινής στιγμή για τον Ιακώβ, ο οποίος αρχίζει και καταλαβαίνει ότι τελικά μόνο ο Θεός έχει τη δυνατότητα να τον σώσει.

ΓΕΝ. λβ':9-12 - "Και είπεν ο Ιακώβ, Θεέ του πατρός μου Αβραάμ, και Θεέ του πατρός μου Ισαάκ, Κύριε, όστις είπας προς εμέ, Επίστρεψον εις την γην σου και εις την συγγένειάν σου, και θέλω σε αγαθοποιήσει, πολύ μικρός είμαι, ως προς πάντα τα ελέη και πάσαν την αλήθειαν τα οποία έκαμες εις τον δούλον σου, διότι με την ράβδον μου διέβη τον Ιορδάνην τούτον, και τώρα έγεινα δύο τάγματα, σώσον με, δέομαι σου, εκ της χειρός του αδελφού μου, εκ της χειρός του Ησαύ, διότι φοβούμαι αυτόν, μήπως ελθών πατάξη εμέ, και την μητέραν επί τα τέκνα, Συ δε είπας, βέβαια θέλω σε αγαθοποιήσει, και θέλω καταστήσει το σπέρμα σου ως την άμμον της θαλάσσης, ήτις εκ του πλήθους δεν δύναται να αριθμηθή."

Αυτή η προσευχή δείχνει σημάδια ταπείνωσης και αρχίζουμε να βλέπουμε τον κρυφό Ιακώβ, τον Ιακώβ της πίστης. Χρησιμοποίησε στην προσευχή του τις υποσχέσεις που του έχει δώσει ο Κύριος και μάλιστα, περιέκλεισε όλη του την προσευχή στα λόγια που του έχει πει ο Θεός. Είναι η πρώτη φορά, που ο Ιακώβ πλέον βλέπει τον εαυτό του αδύναμο και μικρό (πολύς μικρός είμαι...)

Η ζωή του χριστιανού πολλές φορές είναι μπερδεμένη και η πίστη χάνεται και άλλες φορές εμφανίζεται πάλι. Είναι μείγμα πίστης και αμφιβολίας, πνευματικότητας και σαρκικότητας. Είναι μία πάλη η οποία μπορεί να κρατήσει πολύ καιρό, με σκοπό ο Κύριος να αναπτύξει μέσα μας τον πνευματικό άνθρωπο και να διαγράψει, να αποκόψει το σαρκικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η πάλη αυτή διήρκησε από την γέννηση του Ιακώβ μέχρι τη στιγμή στην οποία αναφερόμαστε τώρα. Υπάρχουν χριστιανοί που διεξάγουν αυτή την πάλη όλη τους τη ζωή, αλλά και πάλι δεν υπερισχύει ο Κύριος. Χρειάζεται να μας φτάσει ο Θεός σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, παρά μόνο μία ελπίδα. Αυτή είναι ο Κύριος. Με αυτό τον τρόπο σπάει το φρόνημα του "εγώ" και της σαρκικότητας και γεννιέται ένας νέος άνθρωπος κατά το θέλημα του Θεού.

Αν και η προσευχή του Ιακώβ ήταν ειλικρινής και ζήτησε από το Θεό να τον σώσει, μετά κινήθηκε πάλι σύμφωνα με τον παλιό του σαρκικό χαρακτήρα. Σκαρφίστηκε ένα έξυπνο σχέδιο για το πώς τελικά θα απαλύνει και θα εξιλεώσει το θυμό του Ησαύ.
Δεν είναι αρκετό για πολλούς ανθρώπους να απευθύνουν απλά και μόνο μία προσευχή με μία δόση ταπεινότητας για να σπάσει ο άκαμπτος χαρακτήρας τους και να γίνουν σκεύη καλής χρήσεως για το Θεό. Αντίθετα χρειάζεται ριζικά να συντριφθούν, ώστε να έλθει η ποθητή αλλαγή. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ο Κύριος, διότι η δική μας καρδιά είναι απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη.

Μπροστά λοιπόν στο σοβαρό κίνδυνο να σκοτωθεί από το θυμό του Ησαύ, ο Ιακώβ εφευρίσκει ένα πολυμήχανο σχέδιο για να τον ηρεμήσει. Έφτιαξε εννιά διαφορετικά ποίμνια, από αίγες, τράγους, πρόβατα, κριούς, καμήλες, μοσχάρια, ταύρους, όνους και "πωλάρια", τα οποία απέστειλε ως δώρο για να προϋπαντήσουν τον Ησαύ. Έτσι, καθώς θα ερχόταν ο Ησαύ, θα συναντούσε το πρώτο ποίμνιο και ο απεσταλμένος του Ιακώβ θα έλεγε "ιδού οπίσω ημών και αυτός ο δούλος σου Ιακώβ". (ΓΕΝ. λβ':20) Στη συνέχεια θα συναντούσε το επόμενο ποίμνιο κ.ο.κ. Ο Ιακώβ το έκανε αυτό "Διότι έλεγε, Θέλω εξιλεώσει το πρόσωπον αυτού με το δώρον, το προπορευόμενον έμπροσθέν μου και μετά ταύτα θέλω ιδεί το πρόσωπον αυτού, ίσως θέλει με δεχθεί." (λβ':20)

Καθώς ο Ιακώβ σκεφτόταν την επόμενη ημέρα και τη συνάντησή του με τον Ησαύ, κάπου βαθιά μέσα του έβλεπε ότι όλα αυτά όσο έξυπνα κι αν ήταν, όσο ευφυή κι αν φαίνονταν για τα ανθρώπινα δεδομένα, ότι τελικά αυτά δεν έχουν τη δύναμη να τον σώσουν από ένα μεγάλο κίνδυνο. Μέσα του έχει την πληροφορία, ότι όλα αυτά παραμένουν ανθρώπινα έργα, διά των οποίων δεν υπάρχει πνευματική ευλογία από εκεί. Δεν μπορεί το ανθρώπινο μυαλό, όσο εύστροφο κι αν είναι να παράγει πνευματική ευλογία. Ο Ιακώβ, μετά από όσα έκανε, ένιωθε μέσα του έντονη ανησυχία και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Κάποια στιγμή σηκώθηκε τη νύχτα, πήρε τις γυναίκες του, τις δύο θεράπαινες και τα έντεκα παιδιά του και πέρασε από την άλλη πλευρά του ποταμού Ιαβόκ. Μαζί πήρε και τα υπάρχοντά του και τα άφησε εκεί. (λβ':22-23). 
Και τώρα ήρθε η ώρα του Κυρίου!

ΓΕΝ. λβ':24-25 - "Ο δε Ιακώβ έμεινε μόνος, και επάλαιε μετ' αυτού άνθρωπος έως τα χαράματα της αυγής, ιδών δε ότι δεν υπερίσχυσε κατ' αυτού, ήγγισε την άρθρωσιν του μηρού αυτού, και μετετοπίσθη η άρθρωσις του μηρού του Ιακώβ, ενώ επάλαιε μετ' αυτού."

Ο Ιακώβ έμεινε μόνος και πιστεύω ότι, δεν έμεινε μόνος από ανθρώπινη παρουσία, ένιωθε μόνος και άδειος, έτοιμος πλέον να δεχθεί τη νουθεσία του Θεού. Όταν νιώθουμε αυτού του είδους τη μοναξιά, το έδαφος είναι ώριμο για να μας συναντήσει ο Κύριος. Νιώθουμε μόνοι, επειδή όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν δεν είναι ικανά να μας βοηθήσουν και χρειαζόμαστε τον ίδιο τον Κύριο να επέμβει για να βγούμε από τη δοκιμασία στην ευλογία. Ο Κύριος βλέποντας τον Ιακώβ σ' αυτή την κατάσταση, αποφάσισε να επέμβει καταλυτικά και ν' αλλάξει τη ζωή του Ιακώβ για να γίνει το θέλημά Του.

Βλέπουμε έναν άνθρωπο να παλεύει με τον Ιακώβ και γνωρίζουμε από το ΩΣΗΕ ιβ':4 ότι ήταν άγγελος της παρουσίας του Θεού. Παρατηρούμε επίσης ότι δεν πάλευε ο Ιακώβ με τον άγγελο, όπως θα ήταν λογικό στην προκειμένη περίπτωση, αλλά ο άγγελος πάλευε με τον Ιακώβ. Είναι η μάχη που διεξάγει ο Κύριος για να κερδίσει την καρδιά μας. Είναι η πάλη του Αγίου Πνεύματος για να καταφέρει να μας κερδίσει και να μας χρησιμοποιήσει για τη δόξα Του. Ο Παύλος στην επιστολή του προς τους ΓΑΛ. ε':17 λέει "Διότι η σαρξ επιθυμεί ενάντια του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντία της σαρκός, ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα τα οποία θέλετε να μη πράττητε." Επίσης, στο ΡΩΜ. ζ':23 λέει: "Βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου ..."

Η σάρκα και το φρόνημα του "εγώ" αντιμάχονται την παρουσία του Κυρίου, διότι από τη φύση τους δεν είναι δυνατόν να υποταχθούν στον Κύριο. Ο Θεός διεξάγει αυτή τη μάχη με τον Ιακώβ για να τον ελευθερώσει από το αδιέξοδο, τον πανικό και τον κίνδυνο στον οποίο έχει περιέλθει. Θέλει να τον ευλογήσει και όχι να του επιβάλλει δεσμά ξανά. Η πεσμένη ανθρώπινη φύση μπορεί να νικηθεί μόνο αν τη μάχη τη διεξάγει ο Κύριος. Μόνοι μας δεν έχουμε την ικανότητα, ούτε είμαστε σε θέση να υπερνικήσουμε αυτή την αμαρτωλή και ανυπότακτη φύση.
Η φύση του Ιακώβ είναι σαν τη δική μας ανθρώπινη φύση. Το Άγιο Πνεύμα μάχεται για να μας ελευθερώσει, αλλά πολλές φορές δεν μπορεί να το επιτύχει υπό φυσιολογικές συνθήκες. Χρειάζεται κάτι περισσότερο, μία ιδιαίτερη παιδεία για να ελευθερωθεί το ανθρώπινο πνεύμα από τα δεσμά της πεσμένης φύσης. Ο άγγελος είδε ότι δεν μπορούσε να υπερισχύσει κατά του Ιακώβ. Είναι λίγο παράξενο να διαβάζουμε ότι ο Κύριος δεν μπορεί να επιβληθεί σε έναν άνθρωπο. Θα μας βοηθήσει ο Παύλος, ο οποίος γράφει: "Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν, επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσσεται, αλλ΄ ουδέ δύναται." ΡΩΜ. η':7.

Στη δική μας περίπτωση ο άκαμπτος χαρακτήρας του Ιακώβ, η ανθρώπινη ευφυία του και το σαρκικό "εγώ" του αντιστέκονταν στον Κύριο. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκε ο Κύριος να χρησιμοποιήσει. δραστικότερα μέσα : "ήγγισεν την άρθρωσιν του μηρού αυτού και μετετοπίσθη η άρθρωσις του μηρού του Ιακώβ, ενώ επάλαιε μετ' αυτού." Ο μυς του μηρού είναι ο ισχυρότερος μυς σ' ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα. Αν αχρηστευτεί, τότε δεν μπορούμε να βαδίσουμε, να τρέξουμε, να καθίσουμε ή να σηκωθούμε και είμαστε εν μέρει παράλυτοι. Είναι η κινητήρια δύναμη για να μπορούμε να εργαζόμαστε και να είμαστε δραστήριοι. Θα χρειαστείς δεκανίκι για να σταθείς όρθιος. Ο Κύριος αχρήστευσε αυτή την έντονη και ανυπότακτη δυνατή φύση του Ιακώβ. Τώρα για να μπορεί να περπατά, θα χρειαστεί βοήθεια και γνωρίζουμε ότι στον χριστιανό η βακτηρία του είναι ο Λόγος του Θεού. Χωρίς αυτόν είμαστε πνευματικά παράλυτοι και δεν μπορούμε να βαδίσουμε στο θέλημά Του. Ο Ιακώβ πλέον έχει ανάγκη τον Κύριο.

Τώρα, έπειτα από το άγγιγμα του αγγέλου του Κυρίου διακρίνουμε ένα διαφορετικό Ιακώβ. Βλέπουμε μία αντίδραση και μία εκζήτηση για ευλογία που μόνο ένας πνευματικός άνθρωπος θα μπορούσε να έχει.

ΓΕΝ. λβ':26 - "Ο δε(άγγελος) είπεν, Άφες με να απέλθω, διότι εχάραξεν η αυγή.
Και αυτός (Ιακώβ) είπεν, Δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης."

Τώρα βλέπει ο Ιακώβ ότι οι "νίκες" που είχε σημειώσει στα προηγούμενα χρόνια ήταν στην ουσία αποτυχία και καταστροφή. Όσο επιζητούσε την ευλογία με τη δική του ευφυία και πονηριά, τόσο απομακρυνόταν από το θέλημα του Θεού και από την πραγματική ευλογία. Όταν πλησιάζεις τις υποσχέσεις του Θεού με σαρκικό τρόπο, αυτές απομακρύνονται πολύ γρηγορότερα, απ' ό,τι εσύ τις πλησιάζεις. Όσο κι αν κατάφερε να πάρει την ευλογία του πρωτότοκου, να αρπάξει την ευλογία από τον πατέρα του, άλλο τόσο η ζωή του ήταν επώδυνη, με πολλές θλίψεις και κούραση. Οι δικές του τεχνικές, αν και κατά κόσμον ήταν επιτυχείς, στην ουσία του δημιουργούσαν περισσότερα προβλήματα. Η ζωή του Ιακώβ είναι ασφαλώς μία εικόνα της δικής μας ζωής.

Η χριστιανική ζωή τελικά, είναι πλήρης παραχώρηση του εαυτού μας στον Κύριο. Αυτό για να το καταλάβουμε και να το εγκολπωθούμε, χρειαζόμαστε τη χάρη και την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού, διαφορετικά θα είναι μόνο κενά λόγια, χωρίς ουσία. Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε το χέρι του Θεού και όχι να ζητάμε να αυξηθούν οι δικές μας ανθρώπινες ικανότητες. Όλη η ζωή του Ιακώβ, μέχρι το κεφ. λβ', ήταν μία μάχη για να σιγουρέψει και να αποκτήσει τις ευλογίες του πατέρα του Ισαάκ και του παππού του Αβραάμ. Τώρα ο Ιακώβ από παζαρευτής, έγινε εκζητητής του Κυρίου και διεκδικητής της αληθινής ευλογίας Του!