Φανταστείτε ότι βρίσκομαι στο Madison Square Garden για ένα φοιτητικό αγώνα μπάσκετ ένα βράδυ του Ιανουαρίου πίσω στα μέσα του 1960. Οι Rhode Island Rams, (έτσι ονομαζόταν η ομάδα μου) κατέβηκε στη Νέα Υόρκη να παίξει με τους Fortham ή τους St.John (φοιτητικές ομάδες της Νέας Υόρκης). Παίρνω τη θέση μου κάτω στο γήπεδο λίγα λεπτά πριν το σφύριγμα της έναρξης.
Μετά από οκτώ με εννιά λεπτά παιχνιδιού οι Rams χάνουν 23-7. Κάνουμε ανόητα λάθη, δεν κερδίζουμε ριμπάουντ και παραδιδόμαστε σε γρήγορα κοψίματα.
Ο προπονητής ζητά τάιμ-άουτ. Μαζευόμαστε και ένας παίκτης λέει: «Δεν έχει πλάκα; Παίζουμε στο Madison Square Garden!» Ένας άλλο λέει: «Μ' αρέσει πολύ αυτό το χρυσό στόλισμα πάνω στις φόρμες. Φαίνεται πολύ λαμπερά πάνω στο άσπρο, έτσι δεν είναι;» Ένας τρίτος χαιρετά με το χέρι του τη θεία του τη Νέλη που είναι πάνω στις κερκίδες και ένας τέταρτος τρέχει να δώσει ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο της αγαπημένης του.
Αν αυτό είχε πράγματι συμβεί, τι νομίζετε ότι θα μας έλεγε ο προπονητής μας; «Εεε!! Μπορείτε, σας παρακαλώ, να κοιτάξετε τον πίνακα της βαθμολογίας; Μας διαλύουν!! Όταν πάτε ξανά εκεί έξω, θέλω να μπείτε με μια σφικτή άμυνα μαν-του-μαν, είτε βρίσκεστε στο ένα μέρος του γηπέδου είτε στο άλλο. Μη βαδίζετε πλέον σαν κοιμισμένοι! Αυτό το παιχνίδι θα χαθεί, αν δεν ξυπνήσετε!»
Σίγουρα δεν θα το έλεγε αυτό ευγενικά. Σαν ομάδα δεν έπρεπε να φανταζόμαστε ή να προσπαθούμε να πιστέψουμε ότι πηγαίναμε καλά. Ο πίνακας του σκορ ήταν αναπόφευκτα το σημάδι ότι έπρεπε να αλλάξουμε το σχέδιο του παιχνιδιού μας.
Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα δεν παίζει τόσο καλά όσο νομίζουμε. Συχνά συγχέουμε την πίστη με τη φαντασία. Παρόλο που στην προς Εβραίους 11/ια':6 κηρύττεται ότι «χωρίς πίστεως αδύνατος είναι να ευαρεστήσει τις τον Θεό», έχουμε γίνει ειδικοί στο να δίνουμε μια θετική ροπή σε κάθε φανταστική κατάσταση. «Τι θαυμάσιες μέρες είναι αυτές!», διακηρύττουν θριαμβευτικά ορισμένοι κήρυκες. «Τι υπέροχος καιρός ευλογίας για το λαό του Θεού!»
Εντωμεταξύ, ο Χριστιανός ερευνητής, Τζωρτζ Μπάρνα, αναφέρει ότι το 64% των «Αναγεννημένων» Αμερικανών και το 40% των «Ευαγγελικών» Αμερικανών λένε ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε απόλυτη αλήθεια. Με άλλα λόγια, οι Δέκα Εντολές μπορεί να ισχύουν, αλλά μπορεί και να μην ισχύουν, ο Ιησούς Χριστός δεν είναι απαραίτητα ο μόνος δρόμος προς το Θεό κ.α. Μ' αυτού του είδους τη συγκεχυμένη και λασπωμένη σκέψη τι νόημα έχει πλέον η λέξη «αναγεννημένος»; Πάνω στη βιασύνη μας για «επιτυχία» και «αύξηση» έχουμε αναθεωρήσει και διαστρεβλώσει την ίδια την ουσία του ευαγγελίου.
Περισσότερο από τα τρίτα τέταρτα της σύγχρονης αύξησης της εκκλησίας, προσθέτει ο Μπάρνα, είναι εν μέρει «αύξηση μετάθεσης», δηλαδή άνθρωποι μετακινούνται από τη μία εκκλησία στην άλλη. Παρ' όλες τις Χριστιανικές εκπομπές και τις εκστρατείες ο Χριστιανικός κόσμος δεν αυξάνεται αριθμητικά σε εθνικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα η παρουσία στην εκκλησία σε μια δεδομένη εβδομάδα το 1996 ήταν κάτω από το 37% του πληθυσμού, παρόλο που το 82% των Αμερικανών ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί.
Κι όμως όλοι συμφωνούν ότι η κουλτούρα γίνεται όλο και πιο ασύδοτη, όλο και πιο βίαια, όλο και πιο σιχαμερή μέχρι σήμερα. Τι συνέβη λοιπόν στην εκκλησία που υποτίθεται ότι είναι το φως και το αλάτι πάνω στη γη; Τι κάνουν γι' αυτά τα πράγματα όλοι αυτοί οι διδάκτορες που δίνουν μια θετική κλίση σε όλα;
Καλώς ήρθατε στη Λαοδίκεια
Αυτό που λέω εγώ είναι ότι έχουμε πρόβλημα. Είναι η ύψιστη στιγμή για να ξυπνήσουμε και να κοιτάξουμε τον πίνακα της βαθμολογίας.
Με μερικές εξαιρέσεις είμαστε σαν την εκκλησία της Λαοδίκειας. Στην πραγματικότητα το πνεύμα της Λαοδίκειας έχει γίνει τέτοιο κατεστημένο, που νομίζουμε ότι η χλιαρότητα είναι φυσιολογική. Όποια εκκλησία κερδίζει λίγο περισσότερους ανθρώπους για το Χριστό θεωρείται ανώτερη.
Τα αυστηρά λόγια του Ιησού εφαρμόζονται σε μας το ίδιο που ήταν και για τους Χριστιανούς στο τέλος του πρώτου αιώνα.
«Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός. Είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός. Ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου. Διότι λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός.»
(Αποκ. 3/γ':15-17)
Με άλλα λόγια λαλούσαν μια υπέροχη «θετική ομολογία». Διακήρυτταν νίκη και ευλογία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο Ιησούς δεν εντυπωσιάστηκε. Ανταποκρίθηκε ως εξής:
«. και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός. . Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω. Γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον.»
(Αποκ. 3/γ':17, 19)
Σκληρή γλώσσα να είμαι ειλικρινής. Ο Ιησούς πάντοτε συμπεριφέρεται έντονα ακόμα και σ' εκείνους που αγαπά. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής αναρωτιέται: «Τις υιός είναι τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ;» (12/ιβ':7) Παρατηρήστε ότι οι Λαοδικείς ήταν άγιοι του Θεού που μπορούσαν να διεκδικήσουν όλες τις επαγγελίες. Ήταν μέρος του σώματος του Χριστού, έψαλλαν ύμνους, λάτρευαν την Κυριακή, απολάμβαναν τα φυσικά οφέλη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους σαν πιο δίκαιους από τους ειδωλολάτρες γείτονές τους. Κι όμως βρίσκονταν στο όριο να τους κάνει εμετό. Τι κάλεσμα κι αυτό για να ξυπνήσουμε!
Ο πρώτος συμβιβασμός
Όποτε το σώμα του Χριστού έχει δυσκολία, είτε από δική του αμέλεια όπως στη Λαοδίκεια, είτε από ιδιαίτερη επίθεση του Σατανά, απαιτείται έντονη δράση. Δεν μπορούμε απλά να καθόμαστε παράμερα και να ελπίζουμε ότι το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του. Μπορούμε να ωφεληθούμε όταν μελετήσουμε τι έκανε η πρώτη Εκκλησία όταν ερχόταν δυσκολία.
Οι μαθητές είχαν απολαύσει τρία χρόνια διδασκαλίας από τον Ιησού. Είχαν μαθητεύσει δίπλα στο Μεγάλο Διδάσκαλο. Όμως η απλή διδασκαλία δεν είναι ποτέ αρκετή, ακόμα κι όταν αυτή έρχεται κατευθείαν από τον Ιησού. Επειδή δεν είχαν την ενδυνάμωση του Αγίου Πνεύματος, οι μαθητές ενέργησαν ως δειλοί τη νύχτα της σύλληψης του Ιησού. Μόλις έλαβαν δύναμη τη μέρα της Πεντηκοστής έγιναν η νικηφόρα εκκλησία, η μαχητική εκκλησία.
Με την ένδοξη φανέρωση του Πνεύματος του Θεού στο ανώγειο οι μαθητές αντιμετώπισαν το πρώτο τους ακροατήριο. Ο Πέτρος, ο πιο αποτυχημένος από όλους, έγινε ο κήρυκας εκείνη την ημέρα. Να είστε σίγουροι, ότι δεν ήταν ένα ρητορικό αριστούργημα. Όμως οι άνθρωποι ελέγχθηκαν βαθιά, «ήλθεν εις κατάνυξιν η καρδίαν αυτών» (Πραξ. 2/β':37) από τα χρισμένα λόγια. Τρεις χιλιάδες μπήκαν στην εκκλησία εκείνη τη μέρα.
Ποια εκκλησία; Τη Βαπτιστική; Την Πρεσβυτεριανή; Την Πεντηκοστιανή; Δεν υπήρχαν τέτοιες ταμπέλες την εποχή εκείνη και σύμφωνα με τον τρόπο που ο Θεός βλέπει τα πράγματα, δεν υπάρχουν ακόμα. Αδιαφορεί για τις κατηγορίες και τις ταξινομήσεις μας. Το μόνο που βλέπει όταν κοιτάζει κάτω, είναι το σώμα του Χριστού συναρμολογημένο από αναγεννημένους πιστούς, πλυμένους με το αίμα. Οι μόνες υποδιαιρέσεις που βλέπει είναι γεωγραφικές, τοπικές εκκλησίες. Οι άλλες διακρίσεις είναι ασήμαντες.
Βρίσκω περίεργο ότι εμείς οι Χριστιανοί αμυνόμαστε σθεναρά αυτό που λέει στην προς Εφεσίους κεφ. 4/δ' για τον «ένα Κύριο» (κόντρα στην πολυθεΐα) και για τη «μία πίστη» (υπέρ της σωτηρίας του Χριστού μόνο), αλλά γινόμαστε παράξενα σιωπηλοί όταν αναφέρει «εν σώμα». Σ' αυτό το σημείο αρχίζουμε να φέρνουμε δικαιολογίες ιστορικές και άλλες για τις αισχρές διακρίσεις μέσα στην εκκλησία.
«Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας. Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα, εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και δια πάντων, και εν πάσιν υμίν.» (Εφεσ. 4/δ':4-6)
Οι πρώτοι Χριστιανοί άρχισαν δυναμικά με εξουσία. Ήταν ενωμένοι, με προσευχή, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, έβγαιναν έξω να κάνουν το έργο του Θεού με τον τρόπο του Θεού και έβλεπαν αποτελέσματα που Τον δόξαζαν. Αυτή η ώρα έμοιαζε χρυσή. Αυτή ήταν στ' αλήθεια η εκκλησία που υπερνικούσε τις πύλες της κόλασης, όπως περιέγραψε ο Ιησούς.
Μια μέρα έλαβε χώρα ένα δημόσιο θαύμα, η θεραπεία του χωλού, όπως περιγράφεται στις Πράξεις κεφ. 3/γ', το οποίο έλκυσε άλλο ένα πλήθος και έγινε άλλο ένα κήρυγμα από τον Πέτρο. Κι άλλοι χιλιάδες πίστεψαν στο Χριστό.
Μετά ήρθε η πρώτη επίθεση.
«Ενώ δε αυτοί ελάλουν προς τον λαόν, ήλθον επ' αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ιερού και οι Σαδδουκαίοι, αγανακτούντες, διότι εδίδασκον τον λαόν, και εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν. Και επέβαλον επ' αυτούς τας χείρας, και έθεσαν υπό φύλαξιν έως της αύριον, διότι ήτο εσπέρα.» (Πραξ. 4/δ':1-3)
Ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει ότι θα έρχονταν δύσκολες μέρες. Τώρα αυτές ήταν εδώ.
«Θεωρούντες δε την παρρησίαν του Πέτρου και Ιωάννου, και πληροφορηθέντες ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και ιδιώται, εθαύμαζον, και ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.» (Πραξ. 4/δ':13)
Αυτοί οι ψαράδες φαίνονταν τόσο απονήρευτοι, ειλικρινείς, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τόσο συχνά βλέπουμε σήμερα και που τα αποτελέσματά τους είναι περισσότερο επιφανειακή λάμψη πάνω στον άμβωνα και λιγότερη δύναμη.
Οι απόστολοι ελευθερώθηκαν με την προϋπόθεση ότι δεν θα μιλούσαν ξανά στο όνομα του Ιησού. Πώς ανταποκρίθηκαν; Τι έκαναν; Δεν έκαναν αίτηση στην κυβέρνηση. Δεν έσφιξαν τα χέρια τους για την αδικία που γινόταν. Δεν παραπονέθηκαν που έχασαν την ελευθερία του λόγου τους, παρόλο που θα μπορούσαν να βασιστούν στο γεγονός ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με την πανοπλία άλλων θεών δεν θα την πείραζε να μιλάνε αυτοί για το Θεό που ονομαζόταν Ιησούς. Οι απόστολοι θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη.
