|
 |
 |
Wij rijden voortdurend door rivierdalen. Langs de oevers van de Triseti - rivier hebben zich veel steenbrekersfamilies gevestigd, in mijn ogen zijn dit samen met de menselijke pakezels de meest te beklagen arbeiders in dit land. Met lange stokken woelen ze, op blote voeten in de ochtendkou, geschikte stenen los in de drooggevallen rivierbedding. Dit soort paria's zorgt ook voor de 'muren' langs de weg. Geen gemetselde baksteen of iets dergelijks; nee, deze muren bestaan uit mooi op elkaar gestapelde, op maat gekapte rotsstenen die met kippengaas bijeen worden gehouden. Erg stevig lijken ze me niet.
 |
 |
 |
Op de rivier zien we af en toe groepen 'adventure travelers' met kajaks de rivier afvaren. Op dit gedeelte van de rivier is rafting een fluitje van een cent. Hogerop in de bergen gaat het er een stuk wilder aan toe. Meestal duren die tochten drie tot vier dagen. Onderweg wordt op de oevers in tenten gekampeerd. Ook gaat er een kok en manusje-van-alles mee. Zo'n doorsnee tochtje kost 200 dollar, maar er is veel prijsverschil tussen de elkaar heftig beconcurrerende organisatoren.
Om tien uur stoppen we bij een uitzichtpunt voor een ontbijtbuffet dat wel aan de heel erg magere kant is. Als ik met mijn bord een plaatsje zoek, word ik gewenkt door twee jonge meiden die me uitnodigen om bij hun aan tafel aan te schuiven. Het zijn twee Australische studentes die richting Kathmandu gaan. Hun vrienden zijn met een trekking de bergen in, zodat zij enige dagen het rijk alleen hebben.
gezin enkele
jaren in de kost is geweest. Ze zijn vol interesse in Jenö en stellen vragen
over zijn verdere leven. Ik ga zo op in het beschrijven van zijn verder niet
zo rooskleurige bestaan dat ik bijna mijn bus mis. Susan verstaat de paar woordjes
Hongaars die ik op haar uitprobeer; die heeft zij als kind van haar oma geleerd.  |
 |
Als ik weer op weg ben voor de laatste etappe naar Pokhara moet ik regelmatig
terugdenken aan mijn voormalige Hongaarse vriendinnen Tünde en Eva (die
overigens in Roemenïe woonde). De reis wordt minder interessant, omdat
we uit de bergen de vallei van Pokhara inrijden. Op dat meer vlakke terrein
kunnen we plotseling genieten van prachtige vergezichten op het Annapurna -
bergmassief
dat veertig kilometer verderop parallel aan onze weg loopt. Ik probeer wat foto's
uit de rijdende bus te maken, maar het resultaat is niet bijster goed.
Om twee uur komen we in Pokhara aan. We stappen uit in de toeristengebied
Lakeside dat uiteraard aan de oever van het Phela - Meer ligt. Een taxi brengt me in twee minuten naar
het hotel Green Peace. Wat ik onderweg zie geeft me te denken. Hier ga ik me
vervelen, althans als ik in dit puur op de commercie toegesneden dorpje blijf.
Bijna alles staat hier in het teken van het toerisme; hotels, restaurants, souvenirshops
en booking offices bij de vleet Mijn hotel is gelukkig van een heel behoorlijke
standaard. Ik heb alles wat ik wens en bovendien werkt alles ook nog, bij aankomst
wel tenminste. Keurig nieuw sanitair, airconditioning, een dubbelbed, veel verschillende
lichtpunten, zitje met schrijfbureau en een satelliettelevisie staan tot mijn
beschikking. Het personeel is aardig, bijdehand en spreekt een redelijk woordje
Engels, de poetsjongens uitgezonderd. Op mijn balkon blijf ik een uurtje in
het milde zonnetje relaxen. Het stadje ligt op slechts achthonderd meter hoogte,
vergeleken met Kathmandu (dat op 1400 meter hoogte ligt) is het klimaat hier
minder streng. Ik eet een Filet Mignon in het veramerikaanste restaurant Mike's aan de oevers
van het blauwe meer. Het eten is slecht, maar honger maakt rauwe bonen zoet.
De prijs is aan de hoge kant. Dat merk ik ook als ik de zoveelste e-mail naar
Clim opstuur en twee keer zo veel moet betalen als in Kathmandu. Op alle gebieden
blijkt het prijspeil hier hoger te liggen. Vooral met eten en bier drinken tikt
dit aan, want dat is het enige wat je hier kunt doen, lijkt me.
 |
 |
Lakeside in Pokhara: |
weinig aantrekkelijk toeristisch oord |
Pagina's op deze Nepal - site:
|
Om vijf uur word ik al gewekt, een half uur eerder dan verzocht. Ik durf niet
nog wat door te slapen omdat ik bang ben me dan pas echt te verslapen. In plaats
van te ontbijten drink ik twee mokken gloeiend hete koffie. Daarna ga ik sjouwend
met mijn tassen in het duisternis op weg naar het nabijgelegen busstation. Ik
ben er de eerste passagier die zich meldt, dat is pas matineus! Dat zouden ze
op school eens moeten weten. Exact om zeven uur vertrekt de bus. Hij zit half
vol toeristen, aangevuld met Nepalezen uit de gegoede burgerij. Green Line heeft
de naam de beste (en ook duurste) buscompany van het land te zijn. Tijdens het
eerste gedeelte van de reis mis ik indrukken van het landschap waar we doorheen
rijden: eerst door de duisternis, daarna doordat ik in slaap ben gevallen en
tenslotte gooit ook nog de hardnekkige ochtendmist roet in het eten. Als het
zicht helder is geworden kun je pas zien hoe mooi de streek is waar we zitten. 
