Ψίχουλα στα χαλιά και άδεια ράφια

Η προτεραιότητα για την παρουσία του Θεού έχει χαθεί στη σύγχρονη Εκκλησία. Είμαστε σαν αρτοπωλεία που είναι ανοικτά, αλλά δεν έχουν ψωμί. Κι επιπλέον, δεν ενδιαφερόμαστε να πουλήσουμε ψωμί. Μας αρέσει απλώς αυτή η ψιλοκουβέντα που γίνεται γύρω από τους κρύους φούρνους και τα άδεια ράφια. Στην πραγματικότητα, αναρωτιέμαι, αν ξέρουμε καν αν Εκείνος βρίσκεται εδώ ή όχι και αν Εκείνος είναι εδώ, τι κάνει; Ή είμαστε τόσο πολύ απορροφημένοι να μαζεύουμε τα ανύπαρκτα ψίχουλα από τους φούρνους που δεν έχουν ψωμί;

Γνωρίζουμε όταν Εκείνος βρίσκεται στην πόλη;

Τη μέρα που ο Ιησούς έκανε αυτό που ονομάζουμε θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι, το μονοπάτι Του μέσα από την πόλη πιθανόν να Τον οδήγησε μόλις έξω από την είσοδο του ναού του Ηρώδη. Πιστεύω ότι ο λόγος για τον οποίο οι Φαρισαίοι εξαγριώθηκαν από αυτή την παρέλαση στον Ιωάννη κεφ. 12 είναι επειδή ενόχλησαν τη θρησκευτική τους λειτουργία μέσα στο ναό.

Μπορώ να τους ακούσω να παραπονούνται, «Τι συμβαίνει; Ενοχλείτε τον αρχιερέα! Έχουμε μια πολύ σημαντική συνάθροιση προσευχής εδώ μέσα. Ξέρετε γιατί προσευχόμαστε; Προσευχόμαστε να έρθει ο Μεσσίας! Κι εσείς έχετε το θράσος να κάνετε αυτή τη θορυβώδη παρέλαση και να μας ενοχλείτε;! Ποιος είναι υπεύθυνος γι' αυτόν τον απείθαρχο όχλο;»

Α, βλέπετε εκείνον τον άνθρωπο πάνω στο γαϊδουράκι;

Έχασαν την ώρα της επισκέψεώς τους. Ήταν στην πόλη κι εκείνοι δεν το γνώριζαν. Ο Μεσσίας πέρασε ακριβώς έξω από την πόρτα τους, ενώ εκείνοι βρίσκονταν μέσα και προσεύχονταν να έρθει. Το πρόβλημα ήταν ότι Εκείνος δεν ήρθε με τον τρόπο που εκείνοι Τον περίμεναν να έρθει. Δεν Τον αναγνώρισαν. Αν ο Ιησούς είχε έρθει καβάλα σε ένα καμαρωτό, λευκό άλογο, ή πάνω σε ένα βασιλικό χρυσό άρμα με μία φάλαγγα από στρατιώτες να προπορεύονται, οι Φαρισαίοι και οι ιερείς θα έλεγαν, «Ίσως είναι Αυτός». Δυστυχώς, ενδιαφέρονταν περισσότερο να δουν το Μεσσία να αποτινάσσει το ζυγό της ρωμαϊκής δουλείας από το να αποτινάξει τα πνευματικά δεσμά που είχαν γίνει πληγή στη γη τους και στο λαό τους.

Ο Θεός είναι έτοιμος να εκδηλωθεί στη χώρα, ακόμα κι αν χρειαστεί να προσπεράσει τις στενόμυαλες εκκλησίες και να εκδηλωθεί μέσα στα μπαρ! Θα έπρεπε να είμαστε σοφοί και να θυμηθούμε ότι προσπέρασε τη θρησκευτική ελίτ, πριν δειπνήσει με τους φτωχούς, τους εθνικούς και τις πόρνες. Η Δυτική Εκκλησία και ιδιαίτερα η αμερικάνικη Εκκλησία έχει εξαγάγει τα προγράμματα της περί Θεού σ' ολόκληρο τον κόσμο, αλλά είναι καιρός πια να μάθουμε ότι τα προγράμματά μας δεν είναι πρόοδος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η παρουσία Του. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι, ό,τι κι αν κοστίσει κι απ' όπου κι αν προέλθει, πρέπει να έχουμε Εκείνον. Και θέλει να έρθει - με τους δικούς Του όρους, όχι με τους δικούς μας. Μέχρι τότε, η απουσία αυτής της «εξαιρετικής ικανότητας» θα καταδιώκει την Εκκλησία.

Μπορεί να είμαστε μέσα και να προσευχόμαστε για τον ερχομό Του, ενώ Εκείνος περνάει απ' έξω. Το χειρότερο είναι ότι, οι «εντός» Τον χάνουν, ενώ οι «εκτός» παρελαύνουν μαζί Του!

Ο άρτος είναι σπάνιος σε καιρό πείνας.

«Και εν ταις ημέραις καθ' ας οι κριταί έκρινον, έγεινε πείνα εν τη γη. Και υπήγεν άνθρωπος τις από Βηθλεέμ - Ιούδα να παροικήση εν γη Μωάβ, αυτός, και η γυνή αυτού, και οι δύο υιοί αυτού.

Το δε όνομα του ανθρώπου ήτο Ελιμέλεχ, και το όνομα της γυναικός αυτού Ναομί, και το όνομα των δύο υιών αυτού Μααλών και Χελαιών, Εφραθαίοι εκ Βηθλεέμ - Ιούδα. Και ήλθον εις γην Μωάβ, και ήσαν εκεί.

Και απέθανεν Ελιμέλεχ ο ανήρ της Ναομί, και έμεινεν αυτή, και οι δύο υιοί αυτής.

Και ούτοι έλαβον εις εαυτούς γυναίκας Μωαβίτιδας, το όνομα της μιας Ορφά, και το όνομα της άλλης, Ρουθ, και κατώκησαν εκεί έως δέκα έτη.

Απέθανον δε αμφότεροι, ο Μααλών και ο Χελαιών, και εστερήθη η γυνή των δύο υιών αυτής, και του ανδρός αυτής

Τότε εσηκώθη αυτή και αι νύμφαι αυτής, και επέστρεψαν εκ της γης Μωάβ, διότι ήκουσεν εν γη Μωάβ, ότι επεσκέφθη ο Κύριος τον λαόν αυτού, δίδων εις αυτούς άρτον.» Ρουθ 1/α':1-6

Οι άνθρωποι φεύγουν από τον οίκο του άρτου για έναν λόγο.

Η Ναομί με τον άντρα της και τους δυο γιους της έφυγαν απ' την πατρίδα και μετακόμισαν στο Μωάβ, διότι υπήρχε πείνα στη Βηθλεέμ. Προσέξτε την κυριολεκτική έννοια του εβραϊκού ονόματος της πόλης. Βηθλεέμ σημαίνει «οίκος άρτου». Ο λόγος που έφυγαν από τον οίκο του άρτου ήταν ότι, δεν υπήρχε πλέον άρτος στον οίκο. Είναι απλό γιατί οι άνθρωποι φεύγουν από τις εκκλησίες. Διότι δεν υπάρχει άρτος. Ο άρτος ήταν κι αυτός μέρος των εργασιών του ναού. Ήταν απόδειξη της παρουσίας Του, ο Άρτος της προθέσεως, ο άρτος της παρουσίας. Το ψωμί ήταν πάντα το μόνο πράγμα ιστορικά, που ήταν ένδειξη της παρουσίας Του. Βρίσκουμε στην Παλαιά Διαθήκη ότι το ψωμί, στη μορφή του Άρτου της προθέσεως βρίσκονταν μέσα στα Άγια. Ονομαζόταν «ο άρτος της παρουσίας» (ΑΡΙΘΜ. 4:7). Ο άρτος της προθέσεως ίσως καλύτερα ερμηνευόταν ως «ο άρτος της εμφάνισης» ή κατά τους εβραϊκούς όρους «ο άρτος του προσώπου». Ήταν ένα ουράνιο σύμβολο του ίδιου του Θεού.

Η Ναομί και η οικογένειά της έχουν κάτι κοινό με τους ανθρώπους που φεύγουν ή αποφεύγουν εντελώς τις εκκλησίες μας σήμερα. Έφυγαν από «εκείνο» το μέρος και πήγαν κάπου αλλού να προσπαθήσουν να βρουν ψωμί. Μπορώ να σας πω γιατί οι άνθρωποι κατακλύζουν τα μπαρ, τα κλαμπ και τα μέντιουμ κατά εκατομμύρια. Απλά προσπαθούν να επιζήσουν. Απλά προσπαθούν να επιβιώσουν, επειδή η Εκκλησία τους έχει απογοητεύσει. Είδαν οι ίδιοι, ή οι γονείς τους και οι φίλοι τους είδαν και τους το ανάφεραν ότι, το πνευματικό ντουλάπι ήταν άδειο. Δεν υπήρχε καμία παρουσία στην αποθήκη τροφίμων, μόνο άδεια ράφια και γραφεία γεμάτα με συνταγές για ψωμί. Αλλά ο φούρνος ήταν κρύος και σκονισμένος.

Κακώς έχουμε διαφημίσει και υπερεκτιμήσει τους ισχυρισμούς μας ότι υπάρχει άρτος στον οίκο μας. Όταν όμως έλθουν οι πεινασμένοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μαζέψουν από το χαλί μερικά ψίχουλα από αναζωπυρώσεις περασμένων ετών. Μιλάμε με μεγαλοπρέπεια για το που ήταν ο Κύριος και τι έχει κάνει, αλλά μπορούμε να πούμε μόνο ελάχιστα για το τι κάνει ανάμεσά μας σήμερα. Δεν φταίει ο Θεός σ' αυτό. Εμείς φταίμε. Έχουμε μόνο απομεινάρια απ' αυτά που υπήρχαν παλιά, ένα υπόλειμμα της εκλιπούσας δόξας. Και δυστυχώς, κρατάμε το πέπλο της μυστικότητας πάνω σ' αυτό το γεγονός, περίπου με τον ίδιο τρόπο που ο Μωυσής κρατούσε το κάλυμμα πάνω στο πρόσωπό του, αφότου η λάμψη από τη «σκόνη της δόξας» εξασθένισε. Καμουφλάρουμε την κενότητά μας όπως οι ιερείς τις μέρες του Ιησού διατηρούσαν το καταπέτασμα στον τόπο του χωρίς να υπάρχει κιβωτός της διαθήκης από πίσω.

Ίσως ο Θεός πρέπει να «ξεσκίσει» το καταπέτασμα της σάρκας μας για να αποκαλύψει και τη δική μας (της Εκκλησίας) εσωτερική κενότητα. Είναι πρόβλημα υπερηφάνειας. Δεικνύουμε με υπερηφάνεια το μέρος όπου βρισκόταν Εκείνος (προστατεύοντας την παράδοση του ναού), ενώ αρνούμαστε τη φανερά έκδηλη «δόξα» του Υιού του Θεού. Τα θρησκευτικά πνεύματα των ημερών του Ιησού δεν ήθελαν τα πλήθη να αντιληφθούν ότι δεν υπήρχε δόξα πίσω από το καταπέτασμά τους. Η παρουσία του Ιησού δημιουργούσε προβλήματα. Τα θρησκευτικά πνεύματα πρέπει να διατηρούν το μέρος όπου Εκείνος βρισκόταν σε βάρος του μέρους, όπου Εκείνος βρίσκεται τώρα!

Ο άνθρωπος όμως με εμπειρία δεν βρίσκεται ποτέ στο έλεος του ανθρώπου που έχει μόνο επιχειρήματα. «Εν εξεύρω, ότι ήμην τυφλός, και τώρα βλέπω.» (Κοίτα Ιωαν. 9/θ':25.) Αν μπορούμε να οδηγήσουμε τους ανθρώπους μέσα στην έκδηλη παρουσία του Θεού, όλοι οι λάθος θεολογικοί χάρτινοι πύργοι θα καταρρεύσουν.

Αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί οι άνθρωποι δύσκολα σκύβουν το κεφάλι τους όταν έρχονται στις συναθροίσεις μας και στους χώρους λατρείας. «Πού πήγε ο φόβος του Θεού;» κράζουμε κι εμείς όπως ο Τόζερ. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται την παρουσία του Θεού στις συνάξεις μας διότι δεν είναι αρκετά επαρκής για να τις πιάσει ο μετρητής μας. Διαδοχικά αυτό δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα. Όταν οι άνθρωποι λαμβάνουν ένα μικρό άγγιγμα του Θεού αναμειγμένο με πολύ από κάτι, που δεν είναι ο Θεός, αυτό τους κάνει να εμβολιάζονται ενάντια στο αληθινό. Εφόσον έχουν «εμβολιαστεί» από ένα ψίχουλο της παρουσίας του Θεού, τότε όταν τους πούμε: «Ο Θεός είναι πράγματι εδώ», εκείνοι θα πουν, «Όχι, ήμουν εκεί και το έκανα αυτό. Αγόρασα αυτό το μπλουζάκι και δεν Τον βρήκα. Στην πραγματικότητα αυτό δεν δούλεψε με μένα.» Το πρόβλημα είναι ότι ο Θεός ήταν εκεί, αλλά δεν ήταν αρκετός! Δεν υπήρχε καμία εμπειρία της συνάντησης μαζί Του στο δρόμο για τη Δαμασκό. Δεν υπήρχε η αναμφισβήτητη, ακαταμάχητη αίσθηση της φανερωμένης παρουσίας Του.

Οι άνθρωποι έχουν έρθει στον Οίκο του Άρτου ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι εκεί υπήρχε απλά παρά πολύ από τον άνθρωπο και ελάχιστα από το Θεό. Ο Παντοδύναμος επιδιώκει να αποκαταστήσει την αίσθηση της φοβερής έκδηλης παρουσίας Του στις ζωές μας και στους χώρους λατρείας μας.

Συνεχώς συζητάμε για τη δόξα του Θεού που καλύπτει τη γη, πώς όμως θα ρεύσει στους δρόμους των πόλεών μας αν δεν μπορεί καν να ρεύσει στους διαδρόμους των εκκλησιών μας; Πρέπει να ξεκινήσει από κάπου και δεν θα ξεκινήσει κάπου εκεί έξω. Πρέπει να ξεκινήσει εδώ μέσα! Πρέπει να ξεκινήσει «στο ναό», όπως έγραψε ο Ιεζεκιήλ. «.και ιδού ύδατα εξερχόμενα κάτωθεν από του κατωφλίου του οίκου.» (Ιεζ. 47/μζ':1).

Αν η δόξα του Θεού δεν μπορεί να ρεύσει στους διαδρόμους των εκκλησιών μας, εξαιτίας των πνευμάτων πλάνης και της χειραγώγησης των ανθρώπων, τότε ο Θεός θα πρέπει να στραφεί κάπου αλλού, όπως έκανε τη μέρα που ο Ιησούς πέρασε με το γαϊδουράκι έξω από «τον οίκο του άρτου» (το ναό) στην Ιερουσαλήμ. Αν δεν υπάρχει άρτος στον οίκο, τότε δεν κατηγορώ τους πεινασμένους που δεν πάνε εκεί! Δεν θα το έκανα!

Μία φήμη για ψωμί φτάνει στο Μωάβ

Όταν η Βηθλεέμ, ο οίκος του άρτου, είναι άδειος, οι άνθρωπος εξαναγκάζονται να ψάξουν κάπου αλλού για τον άρτο της ζωής. Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν είναι ότι οι εναλλακτικές λύσεις του κόσμου ίσως είναι ολέθριες. Όπως η Ναομί χρειάστηκε να ανακαλύψει ότι ο Μωάβ είναι ένας σκληρός τόπος. Ο Μωάβ θα κλέψει τους γιους σου από σένα και θα τους θάψει πριν την ώρα τους. Ο Μωάβ θα σε χωρίσει από το σύντροφό σου. Ο Μωάβ θα κλέψει όλη τη ζωτικότητά σου. Στο τέλος, αυτό που είχε απομείνει στη Ναομί ήταν δύο νύφες, τις οποίες γνώριζε μόνο δέκα χρόνια. Χωρίς να της έχει απομείνει τίποτα εκτός από ένα σκοτεινό και καταστρεπτικό μέλλον, το οποίο βρισκόταν μπροστά στα μάτια της, τους είπε: «Δεν χρειάζεται να χάσετε κι εσείς την ώρα σας μαζί μου. Δεν έχω άλλους γιους να σας δώσω.» Μετά όμως είπε: «άκουσα.»(Ρουθ 1/α':6).

Υπάρχει μια πληροφορία, ένας ψίθυρος, που τριγυρίζει σε κάθε κοινωνία, κωμόπολη και πόλη του κόσμου. Τριγυρίζει κάτω στις παραλίες μας, πάνω σε κάθε οροσειρά και σε κάθε μέρος που κατοικούν άντρες και γυναίκες. Είναι «η φήμη του πεινασμένου». Αν μόνο ένας απ' αυτούς ακούσει τη φήμη ότι υπάρχει ψωμί εκεί πίσω στον Οίκο του Άρτου7, τα νέα θα τρέξουν σαν το τίναγμα του ηλεκτρισμού μέσα σε μια γραμμή σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός. Τα νέα του άρτου θα προχωρούν διαδοχικά από το ένα σπίτι στο άλλο, από το ένα μέρος στο άλλο σχεδόν στιγμιαία. Δεν θα χρειαστεί να νοιαστείς να το διαφημίσεις στην τηλεόραση ή να το προωθήσεις με τους συνηθισμένους τρόπους του κόσμου. Οι πεινασμένοι απλά θα το ακούσουν. Τα νέα θα ξεσπάσουν:

«Όχι, δεν είναι απάτη! Είναι δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι προσποίηση ή χειραγώγηση. Όχι, δεν είναι απλά μια σταγόνα.

Δεν είναι απλά ψίχουλα πάνω στο χαλί. Υπάρχει πράγματι ψωμί πίσω στον Οίκο του Άρτου! Ο Θεός βρίσκεται στην Εκκλησία!» Όταν συμβεί αυτό, δεν θα μπορέσουμε να τους χωρέσουμε μέσα στα κτίριά μας, άσχετα με το πόσες συναθροίσεις θα έχουμε κάθε μέρα. Γιατί; Πώς; Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να φέρεις τον άρτο πίσω!

Ικανοποιημένοι με ψίχουλα πάνω στο χαλί

Υπάρχει πολύ περισσότερο από το Θεό απ' αυτό που έχουμε ποτέ γνωρίσει ή φανταστεί, αλλά είμαστε τόσο ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε κι εκεί που είμαστε, που δεν πιέζουμε για τα καλύτερα του Θεού. Ναι, ο Θεός κινείται ανάμεσά μας και εργάζεται στη ζωή μας, αλλά είμαστε ικανοποιημένοι να χτενίζουμε το χαλί για να βρούμε ψίχουλα, αντί να έχουμε άφθονα καρβέλια ζεστού ψωμιού που ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας στους φούρνους του Ουρανού! Έχει ετοιμάσει ένα μεγάλο τραπέζι της παρουσίας Του αυτή τη μέρα και καλεί την Εκκλησία: «Έλα και δείπνησε.»

Αγνοούμε τις προσκλήσεις του Θεού ενώ μετράμε προσεκτικά τα μπαγιάτικα ψίχουλα του άρτου των τελευταίων χρόνων. Εντωμεταξύ εκατομμύρια άνθρωποι έξω από τους τοίχους της εκκλησίας μας πεθαίνουν από την πείνα για ζωή. Έχουν ασθενήσει και είναι παραγεμισμένοι με τα χειροποίητα ανθρώπινα προγράμματά μας για αυτοβοήθεια και για πρόοδο με δικά μας μέσα. Πεθαίνουν από την πείνα για Εκείνον, όχι για ιστορίες που αφορούν Εκείνον. Θέλουν την τροφή, αλλά το μόνο που έχουμε να τους δώσουμε είναι ένα ταλαιπωρημένο γεύμα σε ένα πλαστικό αεροστεγώς κλεισμένο για να προστατευθούν οι ξεθωριασμένες εικόνες από αυτό που κάποτε κρατούσαν σφικτά τα δάκτυλα των απελπισμένα πεινασμένων. Γι' αυτό βλέπουμε άντρες και γυναίκες να φοράνε κρυστάλλους γύρω απ' το λαιμό τους με την ελπίδα να έρθουν σ' επαφή με κάτι πέρα από τον εαυτό τους και τη θλιβερή ύπαρξή τους. Πλούσιοι και φτωχοί συρρέουν σε φανταχτερά σεμινάρια για διαφώτιση και εσωτερική ειρήνη, καταπίνοντας με αφέλεια κάθε μπουκιά απ' αυτά τα απίστευτα παλιοπράματα που προβάλλονται ως η πιο τελευταία λαμπερή αποκάλυψη από τον άλλο κόσμο.

Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Θα έπρεπε να ελέγχεται και να ντρέπεται η Εκκλησία, όταν βλέπει τόσους πολλούς πληγωμένους ανθρώπους που ψάχνουν, να στρέφονται στα μέντιουμ, στην αστρολογία, και τους πνευματιστές για οδηγία και ελπίδα στη ζωή τους! Οι άνθρωποι είναι τόσο πεινασμένοι που ξοδεύουν εκατομμύρια στη σκοτεινή βιομηχανία του αποκρυφισμού, που αποτελείται από τσαρλατάνους προφήτες. Απεγνωσμένοι για ελπίδα δέχονται κονσερβαρισμένα κείμενα από τους πληρωμένους πωλητές σαν πνευματική ενόραση.

Ω, το βάρος της πνευματικής πείνας αυτού του κόσμου! Υπάρχει μόνο ένας λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι τόσο πρόθυμοι να δοκιμάσουν να έρθουν σ' επαφή με κάτι από την άλλη μεριά, δεχόμενοι ακόμη και τα ψεύτικα. Δεν ξέρουν που να βρουν το αληθινό. Η ευθύνη μπορεί να αποδοθεί μόνο σε ένα μέρος. Αυτή η ώρα μοιάζει να είναι ραμμένη κατά παραγγελία για να θριαμβεύσει η Εκκλησία της παρουσίας Του.

Δεν είναι αξιοπερίεργο το ότι ούτε οι αμαρτωλοί, ούτε οι άγιοι νιώθουν την ανάγκη να σκύψουν όταν μπαίνουν μέσα σε μια συνάθροιση λατρείας. Δεν αισθάνονται την παρουσία κάποιου ή κάτι που να αξίζει να το λατρεύσουν ανάμεσά μας.

Από την άλλη μεριά, αν η Εκκλησία γινόταν αυτό που έπρεπε να γίνει, τότε θα έπρεπε ν' αγωνιστούμε για να εξυπηρετήσουμε την ανάγκη για «ψωμί» μέσα στον οίκο. Και όταν οι άνθρωποι έμπαιναν στους οίκους του άρτου μας, κανένας δεν θα χρειαζόταν να τους πει να «να κλίνουν το κεφάλι τους για προσευχή». Θα έπεφταν κατά πρόσωπο μπροστά στον άγιο Θεό μας χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη. Ακόμα και οι ειδωλολάτρες θα γνώριζαν ενστικτωδώς ότι ο Θεός ο Ίδιος μπήκε μέσα στον οίκο. «. εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων, και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά, και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.» (Α' Κορ. 14/ιδ':24-25)

Θα ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο: «Ποιος θα επανδρώσει τις τηλεφωνικές γραμμές αύριο;» γνωρίζοντας ότι οι γραμμές θα χτυπούσαν συνεχώς από ανθρώπους που θα έλεγαν: «Θέλω ν' ακούσω απ' το Θεό!» Γιατί το λέω αυτό; Διότι όταν οι άνθρωποι πληρώνουν αυτά τα υπερβολικά ποσά στα μέντιουμ, προσπαθούν πραγματικά ν' αγγίξουν το Θεό και να βρουν ανακούφιση στη ζωή τους από τον πόνο. Απλά δεν ξέρουν που αλλού να πάνε. Ο βασιλιάς Σαούλ μας δίνει το παράδειγμα του απελπισμένου περιπλανώμενου που έχει αποκοπεί από το Θεό. Όταν δεν μπορούσε να προσεγγίσει ή να πιάσει το Θεό, είπε: «Ας πάω τότε να βρω μια μάγισσα. Οποιαδήποτε! Πρέπει να πάρω ένα λόγο, ακόμα κι αν χρειαστεί να μεταμφιεστώ και να ξεγλιστρήσω από την πίσω πόρτα. Πρέπει να έχω πρόσβαση στην πνευματική σφαίρα.» (Α' Σαμ. 28/κη':7)

Υπάρχει άλλο ένα πρόβλημα για το οποίο νοιάζεται ο Θεός και το αποκάλυψε ο Ιησούς όταν επιτιμούσε τους θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών Του: « Αλλ' ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων, επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν.» (Ματθ. 23/κγ':13). Είναι αρκετά άσχημο όταν αρνείσαι να εισέλθεις ο ίδιος, αλλά ο Θεός αναστατώνεται ιδιαίτερα όταν στέκεσαι στην πόρτα και αρνείσαι ν' αφήσεις και κανέναν άλλο να μπει! Μέσα από την άγνοια των πνευματικών θεμάτων και της έλλειψης πείνας που έχουμε, έχουμε εικονικά «σταθεί στην πόρτα», με τον τρόπο που κάνουμε πράγματα και έχουμε αποκλείσει την είσοδο στους χαμένους και πεινασμένους. Οι συνεχείς αξιώσεις μας για το ζεστό ψωμί που όμως υποστηρίζονται μόνο από τα μπαγιάτικα ψίχουλα πάνω στο κουρελιασμένο χαλί της ανθρώπινης παράδοσης, έχουν αφήσει αμέτρητες γενιές πεινασμένες, άστεγες, χωρίς να έχουν πουθενά αλλού να πάνε εκτός απ' το Μωάβ. Έτσι μεγαλώνουν κουρασμένοι με το σκληρό τύραννο να παίρνει το φόρο του μέσα από το γάμο τους, τα παιδιά τους και τη ζωή τους.

Τώρα, σήμερα, υπάρχει ένας αδύναμος ψίθυρος ότι υπάρχει ψωμί στον οίκο του Θεού για ακόμα μια φορά. Αυτή η γενιά, όπως η Ρουθ (εικόνα των απίστων που δεν πάνε σε εκκλησία), προχωράει σιγά δίπλα στη Ναομί (εικόνα του ασώτου) και λέει: «Αν άκουσες ότι υπάρχει πράγματι ψωμί εκεί, τότε έρχομαι μαζί σου. Όπου κι αν πας, θα πάω. Ο λαός σου θα γίνει λαός μου και ο Θεός σου, Θεός μου.» (Δες Ρουθ 1/α':16) Εάν. υπάρχει στ' αλήθεια ψωμί. Πόσο φθαρμένη ήταν η φήμη της Βηθλεέμ (του οίκου του άρτου), ώστε να κάνει την Ορφά να μην πάει. Πόσοι σαν κι αυτούς «δεν πηγαίνουν» επειδή η ιστορία της πλάνης της Εκκλησίας κάνει την ενέργειά τους να εξαντλείται; Δεν μπορούν να κάνουν το ταξίδι.

Ξέρετε τι είναι αυτό που θα κάνει κάποιον να ενταχθεί κατευθείαν στο οικοδόμημα της τοπικής εκκλησίας; Αυτό θα συμβεί τη στιγμή που θα γευθούν τον άρτο της παρουσίας Του σ' εκείνο τον τόπο. Όταν άκουσε η Ρουθ ότι υπήρχε ψωμί εκεί πίσω στη Βηθλεέμ, ξύπνησε από τη θλίψη της για να πάει στον οίκο του άρτου.

Τι συνέβη στον άρτο;

Φέρνουμε ακόμα ανθρώπους στις εκκλησίες μας και τους δείχνουμε τους φούρνους, που χρησιμοποιούσαμε για να ψήνουμε το ψωμί. Οι φούρνοι βρίσκονται ακόμα στον τόπο τους και είναι τα πάντα εκεί, αλλά το μόνο που μπορείς να βρεις, είναι ψίχουλα από την περυσινή επίσκεψη και από το τελευταίο μεγάλο κύμα αναζωπύρωσης για το οποίο μας μίλησαν οι προκάτοχοί μας.

Τώρα περιοριζόμαστε στο να είμαστε ρηχοί και επιπόλαιοι μαθητές αυτού που κάποια μέρα ελπίζουμε να βιώσουμε. Διαβάζω διαρκώς για την αναζωπύρωση και ο Θεός έβαλε μέσα μου τελευταία: «Γιε μου, διαβάζεις γι' αυτά, γιατί ακόμα δεν έχεις την εμπειρία να γράψεις γι' αυτά.»

Κουράστηκα να διαβάζω για τις επισκέψεις του Θεού στο παρελθόν. Θέλω ο Θεός να εκδηλωθεί δυναμικά κάπου μέσα στη διάρκεια της ζωής μου, έτσι ώστε στο μέλλον τα παιδιά να μπορούν να πουν: «Ήμουν εκεί. Ξέρω. Είναι αλήθεια.» Ο Θεός δεν έχει εγγόνια. Κάθε γενιά πρέπει να βιώσει την παρουσία Του. Η προφορική αφήγηση ποτέ δεν σκόπευε να πάρει τη θέση της επίσκεψης.