Η προσωρινή σκηνή του Δαβίδ

σε τίποτα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις

της Σκηνής του Μαρτυρίου

Όπως ανέφερα νωρίτερα, είναι περίεργο που ο Θεός δεν επέλεξε να ανοικοδομήσει τη Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή στην έρημο. Αυτή είναι η αρχική συνταγή. Η Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή είναι η αρχή. Είναι η έννοια της Σκηνής του Μαρτυρίου που αποκαλύφθηκε στην πιο αρχέγονη και αγνή μορφή της. Απ' την άλλη μεριά, πολλοί από μας θα διαλέγαμε το ναό του Σολομώντα με όλη του τη λαμπρότητα των πολλών δισεκατομμυρίων. Γιατί ο Θεός δεν είπε ότι θα ανοικοδομούσε αυτό το βασιλικό κατοικητήριο για τον Εαυτό Του;

Η προσωρινή σκηνή του Δαβίδ σε τίποτα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις της Σκηνής του Μαρτυρίου, όταν συγκριθεί με τη Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή και βεβαίως όταν συγκριθεί με το ναό του Σολομώντα. Περιοριζόταν σε κάτι περισσότερο από ένα ύφασμα τεντωμένο πάνω σε μερικούς πασσάλους σκηνής, ίσα-ίσα για να προστατεύει την Κιβωτό από τον ήλιο και τα στοιχεία της φύσης. Κι όμως ο Θεός είπε: «Θα ανοικοδομήσω αυτή τη σκηνή.» Αποδεδειγμένα αυτό που εντυπωσιάζει το Θεό και αυτό που εντυπωσιάζει τον άνθρωπο είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Όταν είπε ο Θεός, «μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν, και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν» (Πραξ. 15/ιε':16), ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν Αυτός που την κατεδάφισε. Έπεσε από μόνη της. Αυτό δηλώνει επίσης ότι η σκηνή του Δαβίδ είχε στηθεί κατά κάποιον τρόπο από άνθρωπο. Πώς το ξέρω αυτό; Τίποτα που στυλώθηκε και στηρίχθηκε από τον αιώνιο Θεό δεν μπορεί να πέσει κάτω, διότι Εκείνος ποτέ δεν κουράζεται, ούτε γίνεται αδύναμος.

Ο Θεός φαίνεται να λέει: «Ξέρω ότι η σκηνή του Δαβίδ ήταν σκηνή ανθρώπου, και ότι τα χέρια του ανθρώπου κουράζονται και γίνονται αδύναμα. Έτσι πρόκειται ν' αρχίσω μια διαδικασία που θα ενδυναμώσει το ανθρώπινο γένος και θα τους οδηγήσει πίσω στον ίδιο οίκο που είχε ο Δαβίδ. Αυτό είναι ο αγαπημένος Μου οίκος.»

Ο Θεός δεν εντυπωσιαζόταν ποτέ από κτίρια

Για κάποιο λόγο ο χριστιανικός κόσμος έχει ξεχάσει ότι ο Θεός ποτέ δεν εντυπωσιαζόταν από κτίρια. Ποιμένες και μέλη που συναθροίζονται σε απλές και προσωρινές κατασκευές μάχονται συνεχώς για επίγεια αναγνώριση, ως αναγνωρισμένη εκκλησία μέσα στην πόλη. Πιθανόν κάποια μεγαλόπρεπα συγκροτήματα εκκλησιών πολλών εκατομμυρίων στην ίδια πόλη να μάχονται για ουράνια αναγνώριση, ως αναγνωρισμένη ήδη εκκλησία από τον κόσμο. Η προσκόλλησή μας στα καμπαναριά και τα χρωματιστά γυαλιά μπορεί να σταθούν εμπόδιο στην πραγματική λατρεία. Αν πρέπει να κάνουμε μια επιλογή, ο Θεός προτιμάει τον πόθο από το παλάτι! Αν θυμάσαι, ο Δαβίδ ήθελε να φτιάξει ένα ναό, αλλά ο Θεός του είπε ότι δεν Τον ενδιέφερε. Αν κοιτάξεις προσεκτικά τα κείμενα της Γραφής που περιγράφουν την αφιέρωση του τεράστιου ναού του Σολομώντα, θα δεις ότι ο Θεός λέει πράγματα όπως:

«Εάν ποτέ στραφήτε απ' εμού, σεις, ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς, και προσκυνήσητε αυτούς, τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης την οποίαν έδωκα εις αυτούς, και τον οίκον τούτον, τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου, και ο Ισραήλ θέλει είσθαι εις παροιμίαν και εμπαιγμόν, μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγεινε τόσον υψηλός, πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος, και θέλει κάμνει συριγμόν, και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην, και εις τον οίκον τούτον;» Α' ΒΑΣ. 9/θ':6-8

Όταν οι μαθητές του Ιησού παρατήρησαν τη μεγαλειώδη ομορφιά του ναού του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, Εκείνος προφήτευσε: «Ταύτα τα οποία θεωρείτε, θέλουσιν ελθεί ημέραι, εις τας οποίας δεν θέλει αφεθή λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.» (ΛΟΥ. 21/κα':6)

Κι όμως ο Θεός ποτέ δεν είπε τέτοια πράγματα για τη σκηνή του Δαβίδ. Στην πραγματικότητα, λέει ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται σαν να μη λέει, «την πεπτωκυίαν», αλλά αντίθετα να λέει: «Μπορώ να σας βοηθήσει να στήσετε ακόμα μια φορά τους πασσάλους της σκηνής; Μπορώ να βοηθήσω να αποκατασταθεί αυτό που ο χρόνος έκλεψε και αυτό που η αδυναμία του ανθρώπου επέτρεψε να καταρρεύσει; Θέλω να διατηρήσω αυτή την κατοικία. Οι αναμνήσεις των συναντήσεων με τον άνθρωπο εδώ σημαίνουν πολλά για Μένα.»

Ζητάμε τις συναντήσεις με το Θεό, αλλά ο Θεός ζητάει τις συναντήσεις με τον άνθρωπο, επειδή οι συναντήσεις με τα παιδιά Του Τον συγκινούν και Τον επηρεάζουν. Θα «σκίσει καταπετάσματα» και θα σταματήσει το χρόνο για να ανταλλάξει επισκέψεις με τα παιδιά Του. Όταν παρατώ το πρόγραμμά μου για «να πάρω τσάι» κάτω στο πάτωμα ή στο σπιτάκι που παίζει η Andrea, αυτό δημιουργεί έντονες αναμνήσεις για κείνη. Επίσης δημιουργεί πολύτιμες αναμνήσεις και για μένα!

Ο Δαβίδ ενδιαφερόταν για τη μπλε φλόγα

Το πιο δυνατό συστατικό στοιχείο της σκηνής του Δαβίδ ξεκίνησε πολύ πριν κατασκευαστεί η πραγματική σκηνή. Είχε ξεκινήσει στην καρδιά του Δαβίδ, ενώ ήταν ακόμα βοσκός, καθώς μάθαινε πώς να λατρεύει και να επικοινωνεί με το Θεό στους αγρούς. Ήρθε σε πλήρη άνθιση στην επιχείρηση που έστησε για την επιστροφή της Κιβωτού της Διαθήκης στην Ιερουσαλήμ. Η επιχείρησή του αυτή είναι σημαντική για μας, επειδή είναι επίσης μια εικόνα του δικού μας ταξιδιού για την επιστροφή της παρουσίας του Θεού στην Εκκλησία στις μέρες μας. Το κείμενο που ακολουθεί από το βιβλίο μου «Οι Κυνηγοί του Θεού» (The God Chasers) περιγράφει τα κίνητρα του Δαβίδ ως ο τελευταίος «κυνηγός» του Θεού στις μέρες του.

«Όταν ο Δαβίδ άρχισε να συζητάει για να φέρει την Κιβωτό της Διαθήκης πίσω στην Ιερουσαλήμ, δεν ενδιαφερόταν για το κουτί που ήταν καλυμμένο με χρυσό και είχε μέσα του τεχνουργήματα. Ενδιαφερόταν για τη μπλε φλόγα που αιωρούταν ανάμεσα στα απλωμένα φτερά των χερουβείμ στο πάνω μέρος της κιβωτού. Αυτό ήταν που επιθυμούσε, επειδή υπήρχε κάτι στη φλόγα που φανέρωνε ότι ο ίδιος ο Θεός ήταν παρών. Κι όπου πήγαινε αυτή η δόξα ή η φανερωμένη παρουσία του Θεού, υπήρχε νίκη, δύναμη και ευλογία. Η οικειότητα θα φέρει «ευλογία», αλλά η εκζήτηση της «ευλογίας» δεν θα επιφέρει πάντα οικειότητα.»

Ο Θεός ένιωθε έντονα την εκζήτηση του Δαβίδ για την παρουσία Του

Με κάποιο τρόπο ο Δαβίδ βίωνε κάτι από την πεμπτουσία του Θεού, κάτι που κανείς άλλος φαινόταν να μη μπορεί να καταφέρει να γευθεί. Δεν καταλαβαίνω πώς δουλεύει όλο αυτό, αλλά ξέρω ότι ο πόθος του Δαβίδ για την παρουσία του Θεού είναι ζωτικής σημασίας κι ελπίζω μόνο να είναι μεταδοτικός. Από εκείνο το θολό απόγευμα στο West Monroe της Λουϊζιάνα, ακούω την υπόδειξη από τον Ουρανό: «Αν το φτιάξεις, θα έρθω.»

Θυμηθείτε ότι ο Δαβίδ ήταν ο μόνος άνθρωπος στη Γραφή που περιγράφεται κατ' αυτό τον τρόπο: «Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου.» (Πραξ. 13/ιγ':22β) (Αυτό υποστηρίζεται και από το αρχαίο ελληνικό κείμενο στην Καινή Διαθήκη, καθώς και από το εβραϊκό κείμενο στην Α' Σαμ. 13/ιγ':14, στο οποίο αναφέρεται αυτή η παραπομπή.) Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν δύο έννοιες στη φράση «κατά την καρδίαν Μου». Η καθιερωμένη ερμηνεία είναι ότι ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος «όπως» η καρδιά του Θεού, ή «του οποίου η καρδιά ήταν όπως» η καρδιά του Θεού.

Πιστεύω επίσης ότι ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος που «ακολουθούσε» συνεχώς την καρδιά του Θεού. Ήταν ένας «κυνηγός του Θεού», ένας εκζητητής της φανερωμένης παρουσίας του Θεού. Η απόφασή του να φέρει την Κιβωτό στην Ιερουσαλήμ είναι ζωντανή απόδειξη του ζήλου του για την Παρουσία. Αυτή η δεύτερη ερμηνεία ενισχύεται από τις ασύγκριτες περιγραφές του Δαβίδ για το οικείο πνευματικό βάδισμά του με το Θεό στους Ψαλμούς.

Δεν θα μπω σ' όλες τις λεπτομέρειες, αλλά υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη σκηνή του Δαβίδ, στο ναό του Σολόμωντα και στη Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή.

Η Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή και ο Ναός του Σολομώντα περιελάμβαναν τρεις διαφορετικούς περιφραγμένους χώρους: την εξωτερική αυλή, τα Άγια και τα Άγια των Αγίων. Ένα μεγάλο καταπέτασμα (μία βαριά κουρτίνα στη σύγχρονη καθομιλουμένη) ήταν απλωμένη από τη μια μεριά της Σκηνής μέχρι την άλλη και ξεχώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, όπου αναπαυόταν η Κιβωτός της Διαθήκης.

Η Κιβωτός ήταν ένα ξύλινο κουτί ντυμένο με χρυσό κατασκευασμένο αρχικά από το Μωυσή σύμφωνα με τις οδηγίες που έλαβε από το Θεό. Στο καπάκι του ήταν προσαρμοσμένα συμπαγείς χρυσές φιγούρες από χερουβείμ (δύο αγγελικές φιγούρες), που κοίταζαν το ένα το άλλο με απλωμένα φτερά. Το διάστημα μεταξύ τους ονομαζόταν «ιλαστήριο» και εκεί ήταν που αιωρούταν η μπλε φλόγα της φανερωμένης παρουσίας του Θεού (ονομαζόταν επίσης «σεκινά» δόξα). Η κιβωτός, το ιλαστήριο και η μπλε φλόγα της παρουσίας του Θεού ήταν πάντοτε κρυμμένα πίσω από το παχύ ύφασμα του καταπετάσματος. 

Στο Θεό δεν άρεσε ποτέ αυτό το καταπέτασμα. Έπρεπε να το έχει, αλλά δεν Του άρεσε. Όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό στο Γολγοθά, ο Θεός ήταν που έσκισε το καταπέτασμα από την κορυφή μέχρι τον πάτο στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ. Το έσκισε με τέτοιο τρόπο, που να μην ήταν δυνατή ποτέ ξανά η ύφανσή του. Μισούσε αυτό το καταπέτασμα όπως ο φυλακισμένος μισεί την πόρτα του κελιού του! Αντιπροσώπευε τον τοίχο, τη διαχωριστική γραμμή που Τον χώριζε από το ανθρώπινο γένος. Μέχρι εκείνη την ημέρα στο Γολγοθά, ο Θεός έπρεπε να κρύβεται πίσω από το καταπέτασμα για να προστατεύσει τη ζωή της πεσμένης ανθρωπότητας, που ερχόταν να Τον λατρεύσει μέσα στην αγιότητά Του.

Με κουράζει να είμαι χωρισμένος από τα παιδιά Μου

Ίσως το συστατικό που λείπει, είναι το κλειδί της χάρης. Η σκηνή του Δαβίδ ήταν η μόνη απ' αυτές τις κατασκευές που δεν είχε καταπέτασμα. Αυτό το κλειδί μπορεί να αρχίσει να ξεδιαλύνει ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της σοφίας των αιώνων.

Ο Θεός πραγματικά δεν θέλει να είμαστε χωρισμένοι απ' Αυτόν. Στην πραγματικότητα, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να καταστρέψει πράγματα που χωρίζουν και Τον κρύβουν από μας. Μισεί την αμαρτία, επειδή χωρίζει. Ο Θεός έφτασε μέχρι το σημείο να σκίσει το «καταπέτασμα» της σάρκας του Γιου Του πάνω στο όρος Γολγοθά. Την ίδια στιγμή αόρατα χέρια έσκιζαν το καταπέτασμα στο όρος Σιών, σαν να έλεγε: «Δεν θέλω να ραφτεί ξανά αυτό το πράγμα! Με κουράζει να είμαι χωρισμένος από τα παιδιά Μου.» Ο Θεός δεν θέλει να έχει μόνο μερικές ώρες επίσκεψης με τα παιδιά Του. Θέλει πλήρη παράδοση! Αυτός «έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού». (Εφεσ. 2/β':14β)

Τώρα θ' αρχίσουμε να μαζεύουμε μερικές ενδείξεις που μας λένε γιατί ο Θεός ευχαριστιόταν στον οίκο του Δαβίδ καλύτερα από οτιδήποτε άλλο κατασκευάστηκε στο όνομά Του. Ο Μωυσής ακολούθησε τις οδηγίες του Θεού και κατασκεύασε μία σκηνή με παραπετάσματα που κάλυπταν την οροφή κι έπεφταν προς τα κάτω στις πλάγιες πλευρές. Ήταν περιτριγυρισμένη από ένα τοίχο από λινό ύφασμα πάνω σε ένα ξύλινο φράκτη 2,5 μέτρα περίπου ψηλό. Αντίθετα, δεν υπήρχε κανενός είδους καταπέτασμα ή τοίχος στον προσωρινό οίκο του Δαβίδ. Τίποτα δεν χώριζε τη μπλε φλόγα του Θεού στον οίκο του Δαβίδ. Στην πραγματικότητα, το μόνο πράγμα που περικύκλωνε την παρουσία του Θεού στη σκηνή του Δαβίδ ήταν οι λάτρεις, που Τον υπηρετούσαν 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρόνο για 36 χρόνια, όπως υπολογίζεται!

Εκείνη την εποχή, αν ο βασιλιάς Δαβίδ σηκωνόταν στη μέση της νύχτας από κάποια βασιλική αϋπνία, θ' άκουγε τις ψαλμωδίες, τους ύμνους και τον ήχο των κυμβάλων που προέρχονταν από τη σκηνή. Θα κοίταζε προς τη μεριά του λόφου που γειτόνευε με το κατάλυμά του και θα έβλεπε τις σκιές από τα πόδια που χόρευαν γύρω από την κιβωτό, καθώς φωτίζονταν από το φως των κεριών και των λυχναριών.

Ίσως ήταν κάποια στιγμή σαν αυτή, όταν έγραψε:

«Ιδού, ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι του Κυρίου, οι ιστάμενοι την νύκτα εν τω οίκω του Κυρίου. Υψώσατε τας χείρας σας εις τα άγια, και ευλογείτε τον Κύριον.» Ψαλμ. 134/ρλδ':1,2

Μέρα και νύχτα οι λάτρεις στέκονταν, χόρευαν και λάτρευαν στην παρουσία του Θεού. Είναι σαν να κρατούσαν ανοιχτό τον ουρανό με τα υψωμένα χέρια τους. Αν ο Δαβίδ κοιτούσε αρκετά καλά και βόλευε και η γωνία και αν οι λάτρεις κινούνταν με τέτοιο τρόπο, θα μπορούσε να δει τη μπλε λάμψη της δόξας του Θεού να ακτινοβολεί ανάμεσα στα υψωμένα χέρια και τα πόδια που χόρευαν.