Ξεχάστε τον «Υψηλό Δείκτη Ψυχαγωγίας»

Τα πράγματα που αρέσουν στο Θεό και τα πράγματα που αρέσουν σε μας είναι σχεδόν πάντα διαφορετικά. Μια φορά μου μίλησε ο Κύριος ενώ υπηρετούσα και μου είπε: «Γιε μου, οι συναθροίσεις που αρέσουν σε μένα και οι συναθροίσεις που αρέσουν σε σένα δεν είναι οι ίδιες.» Άρχισα να παρατηρώ ότι πολύ συχνά σχεδιάζουμε τις συναθροίσεις μας να είναι απόλυτα ευχάριστες στον άνθρωπο. Τις φτιάχνουμε έτσι ώστε να γαργαλάνε την ακοή και θέλουμε να έχουν «υψηλό δείκτη ψυχαγωγίας».

Δυστυχώς τέτοιου είδους συναθροίσεις έχουν ελάχιστη από τη αγάπη της θυσίας που εκχύνεται προς Αυτόν, ο οποίος αξίζει μόνο τη δοξολογία και τη λατρεία μας. Ο Θεός προτιμά να έχει κάποιες στιγμές με λίγους οι οποίοι Τον αγαπούν παρά με όλους εκείνους που έρχονται για να ψυχαγωγηθούν. Μέχρι τώρα κάναμε πάρτυ για το Θεό όπου ανταλλάζουμε δώρα μεταξύ μας ενώ αγνοούμε Εκείνον ολοκληρωτικά! Υπάρχει κάτι σ' εκείνο το στοιχείο που ονομάζεται «θάνατος του εαυτού μας» που είναι ιδιαίτερο. Ίσως δεν μας είναι πολύ ευχάριστο, κι ίσως νομίζουμε ότι δεν μας κάνει τίποτα ή μπορεί να φαίνεται ευχάριστο στα μάτια μας, σίγουρα όμως κάνει κάτι στο Θεό.

Αν συνέχισες να διαβάζεις με την ελπίδα να νιώσεις αυτό το κρύο ρίγος του Αγίου Πνεύματος από πάνω μέχρι κάτω στη ραχοκοκαλιά σου, ίσως απογοητευτείς. Αν όμως άνοιξες αυτές τις σελίδες γνωρίζοντας μεσ' την καρδιά σου ότι η Εκκλησία χρειάζεται μια στροφή στη λατρεία της και στο δρόμο της, τότε δεν θα απογοητευτείς. Την τελευταία φορά που διάβασα τον Ψαλμό 103/ργ':1, έλεγε, «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο». Δεν έλεγε, «Ευλόγει, Κύριε, την ψυχή μου.» Ο Θεός έχει κουραστεί να βάζει μόνο το χέρι στη τσέπη Του και να δίνει τις ευλογίες. Θέλει να απολαμβάνουμε την κοινωνία του προσώπου Του, αλλά μόνο οι νεκροί μπορούν να πλησιάσουν τόσο, ώστε να Τον δουν.

Ο Θεός δεν τολμά να πλησιάσει κοντύτερα.

Οι περισσότεροι από μας είμαστε ικανοποιημένοι με το να διατηρούμε λίγη από την πεσμένη μας ζωή ή τις σαρκικές φιλοδοξίες μας ενώ με επιπολαιότητα κρατάμε το κράσπεδο του ιματίου της σωτηρίας του Θεού. Ω, μπορούμε να είμαστε προσκολλημένοι στα απομεινάρια «των δικών μας πραγμάτων» εφόσον είμαστε πρόθυμοι να ζούμε με τις ελεημοσύνες που μπορεί να μας δίνει ο Θεός, όταν βγάζει το χέρι Του κάτω από το καταπέτασμα! Είναι αρκετό για να μας φυλάξει από πνευματική πείνα, αλλά ο Θεός δεν τολμά να έρθει κοντύτερα, διότι θα σκότωνε αυτή την ίδια τη σάρκα που εμείς εξυψώνουμε τόσο πολύ.

Ο Θεός ψάχνει κάποιον που θα θελήσει να δέσει ένα σχοινί γύρω από τον αστράγαλό του και να πει: «Αν χαθώ, ας χαθώ. Αλλά θα δω το Βασιλιά. Θέλω να κάνω ό,τι μπορώ για να πάω πίσω απ' αυτό το καταπέτασμα. Θα βάλω πάνω μου το αίμα, θα μετανοήσω, θα κάνω ό,τι μπορώ, διότι κουράστηκα να γνωρίζω μόνο για Εκείνον . Θέλω να Τον γνωρίσω. Πρέπει να δω το πρόσωπό Του. »

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή τι είσαι ή ποια θρησκευτική παράδοση δέχεσαι. Ο μόνος τρόπος για να περάσεις μέσα απ' αυτό το καταπέτασμα είναι ο θάνατος της σάρκας σου. Ο θάνατος της αληθινής μετάνοιας και συντριβής ενώπιον του Θεού θα Του επιτρέψει να σε πλησιάσει. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην.» (Α' Κορ. 13/ιγ': 12) Τότε θα γνωρίζουμε αυτό που είναι ο Θεός στο πλήρες μέτρο, με τον τρόπο που Εκείνος γνωρίζει αυτό που είμαστε εμείς στο πλήρες μέτρο.

Ο απόστολος Ιωάννης είχε εξοριστεί στη φυλακή στο νησί της Πάτμου λόγω της πίστης του στο Χριστό, αλλά πιστεύω ότι υπήρχε ένας βαθύτερος λόγος γι' αυτό. Μόνο αφότου ο Ιωάννης έγινε ένας ζωντανός νεκρός εγκαταλειμμένος σε ένα ερημονήσι για να πεθάνει, άκουσε μια φωνή και γύρισε να δει κατά πρόσωπο τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό.

Όλοι νομίζουμε ότι γνωρίζουμε το Θεό κι όλοι νομίζουμε ότι είμαστε μέρος της Εκκλησίας. Πρέπει όμως να κοιτάξουμε τον Ιωάννη κοντύτερα. Αυτός ήταν ο απόστολος που έγειρε στο στήθος του Ιησού προσωπικά. Ήταν ο στενότερος μαθητής Του. Ο Ιωάννης είδε το Ιησού να ξυπνά από βαθύ ύπνο για να ηρεμήσει την καταιγίδα στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Τον είδε κυριολεκτικά να σταματά την πορεία μιας κηδείας για να αγγίξει το σώμα του νεκρού αγοριού, να τον ανασταίνει από τους νεκρούς και να τον δίνει πίσω στη μητέρα του. Ακόμα αυτός ο ίδιος απόστολος στο νησί της Πάτμου γύρισε και Τον είδε μέσα στην αποκαλυφθείσα Του δόξα για πρώτη φορά. Είπε ότι το κεφάλι και τα μαλλιά του Κυρίου ήταν λευκά σαν μαλλί και τα μάτια Του έκαιγαν σαν φωτιά. Τα πόδια Του έμοιαζαν με χαλκολίβανο. Η Γραφή λέει ότι ο Ιωάννης έπεσε μπροστά στα πόδια του Κυρίου σαν να ήταν νεκρός (Αποκ. 1/α':17) Γιατί να το κάνει αυτό ο Ιωάννης, όταν γνώριζε ήδη τον Ιησού τρία χρόνια; Τη στιγμή που Τον είδε μέσα στην όραση, δοκίμασε το θάνατο, διότι είχε δει τη ζωή. Χρειάζεται θάνατος για να Τον δεις πραγματικά και το μόνο που μπορώ να πω είναι: «Είναι η κατάλληλη μέρα για να πεθάνεις.» Όσο περισσότερο πεθαίνω, τόσο περισσότερο Αυτός έρχεται.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής γνώριζε κι αυτός αυτό το μυστικό. Ο Ιησούς είπε: «.μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού.» (Ματθ. 11/ια':11) Γιατί; Ο Ιωάννης είχε τη χάρη να καταλαβαίνει αυτή την ελάχιστα γνωστή αρχή, πάνω στην οποία βασίζεται όλη η αληθινή διακονία, υπηρεσία και λατρεία.

«Εκείνος πρέπει να αυξάνη,

εγώ δε να ελαττώνομαι.» (Ιωαν. 3/γ':30)

Αν εγώ ελαττώνομαι, τότε Εκείνος μπορεί να αυξάνει. Το ελάχιστο από μένα σημαίνει περισσότερο από Εκείνον. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν αρκετά σοφός να αναγνωρίσει τον αληθινό Δότη όλων των χαρισμάτων και των ταλέντων. Είπε: «Δεν δύναται ο άνθρωπος να λαμβάνη ουδέν, εάν δεν ήναι δεδομένον εις αυτόν εκ του ουρανού.» (Ιωάν. 3/γ':27) Βασικά όσο λιγότερο υπάρχει από μένα, τόσος περισσότερος χώρος υπάρχει για Εκείνον. Όσο περισσότερο εγώ πεθαίνω, τόσο πιο κοντά μπορεί να πλησιάσει.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό; Λοιπόν, δεν ξέρω, αλλά μπορώ να σας πω το όνομα κάποιου που μπορείτε να ρωτήσετε. Ρωτήστε τον Ενώχ. Μας έδειξε ότι μπορείς να βαδίσεις με το Θεό κυριολεκτικά, αλλά στο δρόμο θα «πεθάνεις».

Η Γραφή λέει: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» (Αποκ. 12/ιβ':11) Αποφεύγεις το θάνατο; Θέλεις τις ευλογίες του Θεού στη ζωή σου; Η μεγαλύτερη ευλογία δεν προέρχεται από το χέρι του Θεού. Προέρχεται από το πρόσωπό Του μέσα από μια οικεία σχέση. Όταν Τον δεις τελικά και Τον γνωρίσεις, έχεις έρθει στην πηγή όλης της δύναμης.

Δεν θα είναι φθηνή ευλογία

Είναι αλήθεια ότι όλη η σάρκα πρέπει να πεθάνει στην παρουσία της δόξας Του, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ό,τι είναι από το Πνεύμα ζει αιώνια μέσα στη δόξα Του. Το αιώνιο μέρος της ύπαρξής σου που θέλει πραγματικά να ζήσει, μπορεί να ζήσει για πάντα, αλλά πρώτα πρέπει κάτι στη σάρκα σου να πεθάνει. Η σάρκα σου σε κρατά μακριά από τη δόξα του Θεού, έτσι πιθανότατα καθώς διαβάζεις αυτά τα λόγια να είσαι κολλημένος σε ένα ατέλειωτο αγώνα πάλης ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα σου. Είναι ώρα να προχωρήσεις και να πεις απλά: «Κύριε, θέλω να δω τη δόξα Σου.» Ο Θεός του Μωυσή είναι πρόθυμος να αποκαλύψει τον Εαυτό Του σε σένα, αλλά δεν θα είναι φθηνή ευλογία. Πρέπει να παραδοθείς και να πεθάνεις. Μπορεί να σε πλησιάσει μόνο στο βαθμό που είσαι πρόθυμος να πεθάνεις.

Πρέπει να ξεχάσεις ποιος είναι γύρω σου και να παρατήσεις το «κανονικό πρωτόκολλο». Ο Θεός εργάζεται να επαναπροσδιορίσει αυτό που ούτως ή άλλως αποκαλούμε «εκκλησία». Ψάχνει για ανθρώπους που καίγονται για την καρδιά Του. Θέλει μια Εκκλησία από πολλούς Δαβίδ που είναι κατά την καρδιά Του (Πραξ. 13/ιγ':22), όχι κατά την προμήθειά Του.

Μπορείς να ζητάς την ευλογία Του και να παίζεις με τα «παιχνίδιά» Του, ή μπορείς να πεις: «Όχι, Πατερούλη, δεν θέλω μόνο τις ευλογίες. Θέλω Εσένα. Θέλω να έρθεις κοντά. Θέλω ν' αγγίξεις τα μάτια μου, ν' αγγίξεις την καρδιά μου, ν' αγγίξεις τα αυτιά μου και να με αλλάξεις, Κύριε. Κουράστηκα με τον εαυτό μου. Κουράστηκα έτσι όπως είμαι, επειδή αν μπορέσω ν' αλλάξω εγώ, τότε και οι πόλεις θα μπορέσουν ν' αλλάξουν .»

Πρέπει να προσευχηθούμε για μια υπέρβαση, αλλά δεν μπορούμε να προσευχηθούμε για υπέρβαση, αν εμείς οι ίδιοι δεν συντριφθούμε. Οι υπερβάσεις έρχονται μόνο σε συντριμμένους ανθρώπους που δεν κυνηγούν τις δικές τους φιλοδοξίες, αλλά είναι προσκολλημένοι στους σκοπούς του Θεού. Πρέπει να κλάψουμε για την πόλη μας, ακριβώς όπως ο Ιησούς έκλαψε για την Ιερουσαλήμ. Χρειαζόμαστε μια υπέρβαση από τον Κύριο. Μην αντιστέκεσαι στο Άγιο Πνεύμα, όταν το χέρι του Θεού προσπαθεί να πλάσει την καρδιά σου. Ο Πλάστης της ψυχής σου προσπαθεί απλά να σε «μαλακώσει». Θέλει να σε φέρει σε ένα τέτοιο σημείο απαλότητας που να μη χρειάζεται η δύναμη του ουράνιου τυφώνα για να αντιληφθείς ότι Εκείνος είναι παρών. Θέλει να είσαι τόσο μαλακός, ώστε η πιο απαλή αύρα από τον ουρανό, ο μικρότερος ζέφυρος από την παρουσία Του να κάνει την καρδιά σου να χορεύει και να πεις: «Είναι Εκείνος!»

Θέλουμε τη ζωή, αλλά ο Θεός ψάχνει το θάνατο

Πρέπει να μετανοήσουμε που σχεδιάζουμε εμείς συναθροίσεις που αρέσουν στους ανθρώπους, αντί να παραδοθούμε σ' αυτό που αρέσει στο Θεό. Όπως οι περισσότεροι άντρες και γυναίκες, θελήσαμε «ζωή» στις συναθροίσεις μας, όταν ο Θεός ζητούσε «θάνατο» στις συνάξεις μας! Είναι ο «θάνατος» δια μέσου της μετάνοιας και της συντριβής που προπορεύεται της παρουσίας του Θεού και σε κάνει να πλησιάζεις τον Κύριο και να ζεις ακόμα.

Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται πολύ άβολα σ' αυτό το σημείο, διότι αρχίζει να μυρίζει λίγο κάπνα. Μπορούν να μυρίσουν στον αέρα την οσμή της σάρκας που καίγεται. Ίσως δεν μυρίζει σε μας καλά, αλλά ο Θεός έλκεται από τη μετάνοια. Η Γραφή λέει: «Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα.» (Λουκ. 15/ιε':10) Ο θάνατος και η μετάνοια στη γη φέρνουν χαρά στα επουράνια.

Η αναζωπύρωση πρέπει να αρχίσει στην τοπική εκκλησία σου πρώτα, πριν αγγίξει την κοινωνία σου. Αν πεινάς για αναζωπύρωση, τότε έχω ένα λόγο από τον Κύριο για σένα: Η φωτιά δεν πέφτει πάνω σε άδεια θυσιαστήρια. Πρέπει να υπάρχει θυσία πάνω στο θυσιαστήριο για να πέσει η φωτιά. Αν θέλεις τη φωτιά του Θεού, πρέπει να γίνεις το καύσιμο του Θεού. Ο Ιησούς θυσιάστηκε για να κερδίσει τη σωτηρία μας, αλλά Εκείνος κάλεσε κάθε άτομο που θέλει να Τον ακολουθήσει, να κάνει τι; «.Ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν, και ας με ακολουθή.» (Λουκ. 9/θ':23) Σύμφωνα με το λεξικό του Strong η ελληνική λέξη «σταυρός» σημαίνει «μεταφορικά, έκθεση σε θάνατο, π.χ. αυταπάρνηση». Ο Ηλίας δεν ζήτησε τη φωτιά του Θεού να πέσει πάνω στο θυσιαστήριο, μέχρι που το γέμισε με καύσιμη ύλη και μια πολύτιμη θυσία. Προσευχόμαστε να πέσει η φωτιά, αλλά πάνω στο θυσιαστήριο δεν υπάρχει τίποτα!

Αν πεινάς να δεις τη φωτιά να πέφτει στην εκκλησία σου, τότε χρειάζεται απλά να συρθείς πάνω στο θυσιαστήριο και να πεις: «Θεέ μου, ας γίνει ότι θέλει. Βάζω τον εαυτό μου πάνω στο θυσιαστήριο και Σου ζητώ να με καταναλώσεις με τη φωτιά Σου, Κύριε. Τότε μπορούμε να ακολουθήσουμε την οδηγία του Τζων Ουέσλεϊ που εξηγούσε πώς τραβούσε τόσο μεγάλα πλήθη κατά την Πρώτη Μεγάλη Αφύπνιση:

«Βάζω τον εαυτό μου στη φωτιά

και οι άνθρωποι έρχονται να με δουν να καίγομαι.»