Ο Κύριος καλεί πάντα το λαό Του με την ίδια σάλπιγγα. Στο ΑΠΟΚ. α':10 ο Ιησούς καλεί το λαό Του, την Εκκλησία Του να μαζευτεί. Η σάλπιγγα αυτή ηχεί εδώ και 2000 χρόνια για να συγκεντρωθεί η Εκκλησία Του διά μέσου των αιώνων.

3) Η σάλπιγγα χρησιμοποιούταν επίσης για τη μετακίνηση του στρατοπέδου των Ισραηλιτών, ενώ ήταν στην έρημο για το δρόμο προς τη γη Χαναάν. ΑΡΙΘΜ. ι':2,5,6 Έτσι και τώρα ο Ιησούς καλεί την Εκκλησία Του, την κατασκήνωσή Του για το ταξίδι της από την Αίγυπτο της αμαρτίας προς τη Γη της Επαγγελίας. Την καλεί από το θάνατο στη ζωή. Όσο ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο, τόσο η κλίση και ο ήχος της σάλπιγγας μεγαλώνει και δυναμώνει.

4) Η σάλπιγγα καλεί τους Ισραηλίτες για μάχη. ΑΡΙΘΜ. ι':9 Μέσα στο Λόγο του Θεού ο Κύριος καλεί την Εκκλησία Του για μάχη με πολλούς τρόπους. Π.χ. στην ΑΠΟΚ. α':16 βλέπουμε να εξέρχεται από το στόμα του Ιησού μία δίστομη μάχαιρα. Αυτή τη στιγμή τη μάχαιρα αυτή τη χειριζόμαστε εμείς, διότι μας έχει δώσει αυτή την υπευθυνότητα. ΛΟΥΚ. ι':19.

5) Χρησιμοποιούσαν τις σάλπιγγες στην Παλαιά Διαθήκη για να αναγγείλουν τις ημέρες της αγαλλιάσεως, του εξιλασμου και του Ιωβιλαίου έτους. ΛΕΥ. κε':8-10

6) Χρησιμοποιούνταν επίσης για να σημάνουν τη γιορτή των σαλπίγγων. Αυτή η εορτή λάμβανε χώρα δέκα μέρες πριν από την εορτή του εξιλασμού. ΛΕΥ. κγ':24-37
Η φωνή του Ιησού στον Ιωάννη είναι η φωνή του Κυρίου προς την Εκκλησία Του για να αναγγείλει την ημέρα του εξιλασμού μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Αυτή η γιορτή θα εκπληρωθεί πλήρως μια για πάντα, όταν η Νύμφη Του αρπαχθεί στον ουρανό και βασιλεύσει μέσα από το Θρόνο Του.

7) Οι σάλπιγγες σάλπιζαν τις αλλαγές των μηνών, δηλ. τις νεομηνίες. ΑΡΙΘΜ. ι':10 Η φωνή του Ιησού στον άνθρωπο σημαίνει την αρχή μίας καινούριας περιόδου, μίας καινούριας οικονομίας του Θεού προς το άτομο. Ο ήχος αυτός δηλώνει την αρχή της ημέρας του Κυρίου στη ζωή του ανθρώπου.

8) Η σάλπιγγα χρησιμοποιήθηκε στη στέψη του Ιηού ως βασιλιά του Ισραήλ. Β' ΒΑΣ. θ':13 
Αυτό συμβολίζει τη βασιλεία του Ιησού, ο οποίος πρόκειται να αναδειχθεί ως βασιλιάς του Ισραήλ και στην Εκκλησία Του και παράλληλα, όλων των βασιλείων της γης.

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν δύο σημεία, που αναφέρεται πάλι η σάλπιγγα.

1) Α' ΚΟΡ. ιε':52 - Αυτή η σάλπιγγα ονομάζεται από τον Παύλο "έσχατη" και είναι εκείνη που συνοδεύει την αρπαγή των αγίων, τη μεταμόρφωση των πιστών σε ουράνια όντα, από φθαρτούς και άφθαρτους και από θνητούς σε αθάνατους. Είναι παράλληλη με αυτή που ακούει εδώ ο Ιωάννης.

2) Α' ΘΕΣ. δ':16 - Η σάλπιγγα του Θεού θα σημάνει την αρπαγή των αγίων. Είναι η ίδια εκφώνηση, όπως και στο προηγούμενο εδάφιο.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις μας διδάσκουν ότι η σάλπιγγα είναι η φωνή του Θεού. Είναι φωνή που δίδει ζωή και θρίαμβο στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Είναι φωνή, που ουσιαστικά πρέπει να ακούμε πάντοτε σε όλη μας την πορεία σαν χριστιανοί πάνω σ' αυτή τη γη. Η σάλπιγγα ηχεί για κάλεσμα για πόλεμο, για αγαλλίαση, για εξιλασμό, για αιώνια ελευθερία. Για να ισχύσει και για να ενεργήσει στη ζωή μας η τελευταία έσχατη σάλπιγγα, δηλ. της αρπαγής, πρέπει να είμαστε σε θέση να ακούμε και τα άλλα σαλπίσματα που σίγουρα απευθύνει ο Κύριος στην Εκκλησία του΄ καθώς αυτή επιτελεί το έργο Του. Δεν θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε την τελευταία σάλπιγγα, αν δεν έχουμε προετοιμάσει την καρδιά μας και δεν περπατάμε με συντριμμένο πνεύμα, ώστε καθημερινά αυτή η σάλπιγγα να ηχεί, σαν σάλπιγγα νίκης και θριάμβου μέσα στη ζωή μας.

α':11 - "ήτις έλεγεν, Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, και, Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία, εις Έφεσον, και εις Σμύρνην, και εις Πέργαμον, και εις Θυάτειρα, και εις Σάρδεις, και εις Φιλαδέλφειαν, και εις Λαοδίκειαν."

Ορισμένα από τα πιο έγκυρα αρχαία χειρόγραφα δεν αναφέρουν το "Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος". Όμως αυτά υπάρχουν στα εδάφια : ΑΠΟΚ. α':8, κα':6, κβ':13. Άρα λοιπόν δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, αν απλώς αναφέρονται για άλλη μια φορά επιπλέον.

"Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον" : Είναι πολύ σημαντικό το μήνυμα της Αποκάλυψης για μας σήμερα. Μπορούμε να καταλάβουμε το ζήλο που επιδεικνύει ο Κύριος για το Λόγο Του στην περίπτωση του Ιεχονία. Αυτός κατέστρεψε το Λόγο του Θεού και ο Θεός είπε "Γράψε τον άτεκνον". Έμεινε άτεκνος και δεν υπήρχε κανένας να κληρονομήσει την βασιλεία του. Η βασιλική γενιά τελικά συνεχίστηκε με το Σαλαθιήλ. Ο Θεός ενέπνευσε πάλι τον Ιερεμία και τον διέταξε να ξαναγράψει τις προφητείες σε βιβλίο. Ο Λόγος του Θεού, όπως τον έχουμε σήμερα στα χέρια μας, είναι αποτέλεσμα της ευλογίας και αγάπης του Κυριόυ για μας. Αυτά έχουμε ανάγκη σαν λαός Του και ο Θεός με κάθε τρόπο θα μας τα προμήθευε, όπως κι έκανε.

"επτά εκκλησίες" : Γιατί ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί επτά εκκλησίες και όχι έξι ή οκτώ; Πάνω σ' αυτό το θέμα έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά και το θέμα θα το αναπτύξουμε περισσότερο στην αρχή του κεφ. β'. Υπάρχει μία σχολή που ισχυρίζεται ότι οι επτά επιστολές απευθύνονται σ' εκείνες τις επτά συγκεκριμένες εκκλησίες. Βέβαια λένε ότι κι εμείς ευλογούμαστε από τις επιστολές αυτές, όμως κατά βάση, το κύριο βάρος του μηνύματος έχει σχέση με την τότε εποχή της κάθε τοπικής εκκλησίας. Όπως είπαμε στα προηγούμενα μαθήματα, οι επιστολές αυτές αναφέρονται σε επτά εκκλησίες, που αντιπροσωπεύουν επτά χρονικές περιόδους, αλλά επίσης αντιπροσωπεύουν και περιόδους που έχουν να κάνουν με το προσωπικό βάδην κάθε πιστού μέσα στο χρόνο. Κάθε πιστός, καθώς μελετάει αυτές τις επιστολές, θα δει ότι η δική του πνευματική κατάσταση εφαρμόζεται ή έχει εφαρμοστεί σε κάποιο σημείο της ζωής του πάνω σε μία από τις επτά επιστολές. Βασικά πολλοί χριστιανοί από την αρχή τους βαδίσματός τους με τον Κύριο μέχρι το τέλος θα περάσουν από τις επτά αυτές επιστολές.

Υπάρχει κάποιος λόγος που ο Ιησούς χρησιμοποιεί τον αριθμό επτά για την Εκκλησία Του. Το "επτά" μέσα σε όλη την Αγία Γραφή δηλώνει πληρότητα και τελειοποίηση. Η παρακάτω λίστα είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα:
* 7 μέρες Δημιουργίας
* 7 μέρες εβδομάδας
* 7 μέρες χρειάστηκε ο Νώε για να μαζέψει τα ζώα στην Κιβωτό
* 7 χρόνια αφθονίας και 7 χρόνια πείνας στην Αίγυπτον τον καιρό του Ιωσήφ
* 7 ιερείς με 7 σάλπιγγες περικύκλωσαν τα τείχη της Ιεριχούς για 7 ημέρες.
* 7 μέρες χρειαζόταν ο ακάθαρτος στην Παλαιά Διαθήκη για να καθαριστεί
* 7 αντικείμενα απαιτούνταν για πολλές από τις θυσίες
* 7 μέρες έμειναν με τον Ιώβ οι φίλοι του.
* 7 χρόνια χρειάστηκαν για να χτιστεί ο ναός
* 7 εορτές καταγράφονται στο Λευϊτικό
* Κάθε έβδομο χρόνο η γη έπρεπε να αναπαύεται.
* 7 φορές βαπτίστηκε ο Νεεμάν ο Σύρος στον Ιορδάνη και καθαρίστηκε τελείως από τη λέπρα του
* 7 χρόνια έπρεπε ο Ιακώβ να εργαστεί για τη Λεία και άλλα 7 για τη Ραχήλ
* 70 εβδομάδες του Δανιήλ
* 7 χρόνια ο Ναβουχοδονόσορ ήταν παράφρων
* 7 άλλα πνεύματα έφερε το ακάθαρτο πνεύμα μέσα στον άνθρωπο και η κατάσταση του χειροτέρεψε στο έπακρον
* 77 γενιές μεσολάβησαν από τον Αδάμ μέχρι τον Ιησού ΛΟΥΚ κεφ. γ'

Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλίαδες χρήσεις του αριθμού επτά στην Αγία Γραφή. Ιδιαίτερα άφθονη χρήση έχουμε στην Αποκάλυψη. : 7 λυχνίες, 7 χρυσές λυχνίες, 7 αστέρια, 7 πνεύματα του Θεού, 7 σφραγίδες, 7 σάλπιγγες κλπ.
Όλα αυτά τα "επτά" δηλώνουν ένα έργο πλήρες, κάτι που τελειοποιήθηκε και δεν χρειάζεται κάποια περαιτέρω εργασία ή συμπλήρωση. Μετά απ' αυτή τη σύντομη ματιά στα "επτά " της Γραφής, δεν μπορεί να σταθεί η άποψη ότι οι επιστολές εκείνες ήταν αποκλειστικά και μόνο γι' αυτές τις επτά τοπικές εκκλησίες. Ότι το βιβλίο γράφτηκε για όλους τους πιστούς και όχι μόνο για τους χριστιανούς της Ασίας, το είδαμε στην αρχή του κεφαλαίου, καθώς ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η Αποκάλυψη αυτή είναι "... διά να δείξη εις τους δούλους αυτού ..." (α':1).Αυτό περικλείει περισσότερες από επτά εκκλησίες. Όλος ο χριστιανικός κόσμος έπρεπε να συμμετέχει σε αυτό το θαυμαστό μήνυμα. ΑΠΟΚ. α':3. Αν οι λόγοι αυτοί είχαν γραφτεί μόνο γι' αυτές τις εκκλησίες εκείνης της εποχής, δεν θα ήταν δυνατόν για μας να κρατήσουμε αυτά που γράφτηκαν για εκείνο το μέρος ιδιαιτέρως και να απολαμβάνουμε την ευλογία που απορρέει.
Tα λόγια του Ιησού λοιπόν, περιγράφουν τη φύση και το χαρακτήρα της παγκόσμιας εκκλησίας διά μέσου των αιώνων μέχρι τη β' έλευσή Του. Τα επτά μηνύματα έχουν να κάνουν περισσότερο με την ορατή Εκκλησία παρά με την αόρατη. Η τελευταία είναι το σώμα του Χριστού, που αποτελείται από όλους τους πραγματικά πιστούς, από την ημέρα της Πεντηκοστής. Η ορατή Εκκλησία όμως είναι το σύνολο των ανθρώπων που διακηρύττουν πίστη. Μέσα σ' αυτό το σύνολο υπάρχουν οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά, όπως προαναφέραμε, και εκείνοι που απλώς το δηλώνουν, ενώ στην ουσία δεν πιστεύουν. Ενώ η αόρατη Εκκλησία έχει μόνο πιστούς, η ορατή μπορεί να περιέχει και τις δύο ομάδες. Όπως θα δούμε από το β' κεφ. οι επτά εκκλησίες περιέχουν και απ' τα δύο.
Οι επτά επιστολές, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ακολουθούν μία βασική γραμμή και περιέχουν τα ακόλουθα θέματα : προορισμός, περιγραφή του Χριστού, σύσταση, έλεγχος, ενθάρρυνση και υπόσχεση.

Καθώς θα μελετάμε αυτές τις επιστολές, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τρία πράγματα :
1) Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι εκκλησίες, στις οποίες έγραψε ο Ιωάννης ήταν πραγματικές και οι οποίες αντιπροσώπευαν επτά τύπους εκκλησιών, που υπήρχαν στις μέρες του Ιωάννη.
2) Όλοι αυτοί οι επτά τύποι εκκλησιών υπήρχαν από την αρχή μέχρι το τέλος της εκκλησιαστικής ιστορίας. Όποια εποχή της εκκλησίας του Χριστού εξετάζουμε, θα βρούμε όλους τους επτά τύπους εκκλησιών. Επίσης όλοι αυτοί οι τύποι εκκλησιών θα εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι την έλευση του Κυρίου.
3) Ενώ όλοι οι τύποι εκκλησιών υπάρχουν μέσα στο διάβα του χρόνου, ένας τύπος εκκλησίας κυριαρχεί σε μία συγκεκριμένη περίοδο της χριστιανικής ιστορίας. Έτσι, αυτές οι επιστολές παρουσιάζουν μία προφητική εικόνα των επτά ιστορικών περιόδων, όπου μέσα σ' αυτές τις περιόδους η Εκκλησία αναπτυσσόταν και εξελισσόταν. Οι επιστολές γράφτηκαν για τις επτά εκκλησίες, αντιπροσωπεύοντας την πλήρη Ιστορία της Εκκλησίας τοπικά και χρονικά. Αυτές οι επτά επιλέχθηκαν από τον Κύριο εξαιτίας της περίστασης σε μία συγκεκριμένη τοπική εκκλησία, που θα χαρακτήριζε μία μελλοντική περίοδο της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Περισσότερα πάνω σ' αυτό το θέμα θα αναφέρουμε στο β' κεφ., καθώς θα μελετάμε τις επιστολές.

α':12 - "Και εστράφην να ίδω την φωνήν ήτις ελάλησε μετ' εμού, και στραφείς είδον επτά λυχνίας,"

Ο Ιωάννης όταν άκουσε αυτή τη δυνατή φωνή και γύρισε να κοιτάξει ποιος μίλησε, το πρώτο πράγμα που είδε δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά επτά λυχνίες χρυσές (στο αρχ. κριτ. κείμ. - UBS δεν αναφέρονται απλές λυχνίες, αλλά είναι χρυσές). Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει, όταν ο Κύριος μιλάει μέσα από την Εκκλησία Του. Οι άνθρωποι που δεν έχουν σωτηρία, καθώς στρέφονται για να κοιτάξουν ποιος είναι εκείνος που κηρύττει το Ευαγγέλιο, θα δει την Εκκλησία, θα δει εμάς.
Ο Μωυσής, όταν στράφηκε να κοιτάξει την καιόμενη βάτο, είδε ένα θάμνο να καίγεται, αλλά να μην κατακαίγεται. Είναι τύπος της Εκκλησίας, η οποία μέσα από διωγμούς και δοκιμασίες φλέγεται από την παρουσία του Κυρίου, αλλά δεν αναλώνεται από τη φωτιά. Η φωνή που βγαίνει από μια τέτοια εκκλησία έχει χρυσά χαρακτηριστικά, δηλ. εκεί μιλάει ο Κύριος, διότι ξέρουμε ότι το χρυσό συμβολίζει τη θεότητα. Θέλουμε ο κόσμος που θα κοιτάξει την Εκκλησία να δει ανθρώπους, όπου μέσα τους κατοικεί ο Κύριος.
΄ Οι επτά χρυσές λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες, καθώς ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας ερμηνεύει αυτόν τον τύπο.
ΑΠΟΚ. α':20 - "... και αι επτά λυχνίαι τας οποίας είδες, είναι επτά εκκλησίαι."

Η λυχνία ήταν ένα πήλινο δοχείο, το οποίο γέμιζαν με λάδι και μέσα από ένα φυτίλι, το οποίο άναβαν είχαν φως το βράδυ. Δεν ήταν η επτάφωτη λυχνία, διότι δεν μας δίνει το δικαίωμα ο Λόγος του Θεού να συμπεράνουμε κάτι τέτοιο. Δεν βλέπουμε να είμαστε μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου, αλλά έχουμε να κάνουμε με επτά ξεχωριστές, ανεξάρτητες μεταξύ τους λυχνίες. Εξάλλου αυτό ξεκαθαρίζεται στο κεφ. β':5 που λέει: "και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής". Η επτάφωτη λυχνία ήταν ενωμένη και δεν μπορούσε να διασπαστεί ή να μετακινήσεις κάποιο μέρος απ' αυτήν. Όμως και οι δύο περιπτώσεις συμβολίζουν το ίδιο πράγμα : το τέλειο φως του Θεού διά Ιησού μέσα στον άνθρωπο. Το λυχνάρι δείχνει φως και γι' αυτό είναι αναγκαίο όταν υπάρχει σκοτάδι. ΜΑΤΘ. ε':14-16 
΄ Οι λυχνίες είναι χρυσές, γιατί η Εκκλησία έχει επάνω της τη θεότητα και ο Κύριος μας βαπτίζει με το Πνεύμα Του, για να αποκτήσουμε το δικό Του χαρακτήρα.

α':13 - "και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον έναν όμοιον με υιόν ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα, και περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν,"

Ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού ανάμεσα στις επτά λυχνίες. Ο Κύριός μας υπάρχει μέσα στην Εκκλησία Του για να δοξάζεται το όνομά Του.

ΜΑΤΘ. ιη':20 - "Διότι όπου έίναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών."

ΜΑΤΘ. κη':20 - "... και ιδού εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν."

"όμοιον με υιόν ανθρώπου" : Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι πια ο Υιός του ανθρώπου, όπως Τον ήξερε ο Ιωάννης. Τώρα είναι δοξασμένος με όλη τη μεγαλοπρέπεια και το πλήρωμα του Πατέρα πάνω Του.
Η φράση "υιός ανθρώπου" είναι εβραϊσμός και σημαίνει απλά "ο άνθρωπος". Όταν για κάποιο λόγο ήθελαν να πουν ότι κάποιος είναι μοναδικός στο είδος του, έλεγαν "ο υιός" ΑΠΟΚ. ιδ':14.

"ενδεδυμένον ποδήρη χιτώνα" : Ο χιτώνας υφαινόταν από μάλλινο ή βαμβακερό ύφασμα και χρησιμοποιούνταν κατάσαρκα και είτε ήταν κοντός, είτε μέχρι το γόνατο, είτε μέχρι τον αστράγαλο. Αυτό το ένδυμα το είχαν και οι ιερείς, οι οποίοι φορούσαν λευκό χιτώνα ΛΕΥ. ις':4.
Εδώ ο Χριστός καθώς φανερώνεται με αυτό το ένδυμα, μας αποκαλύτπεται ως ο μέγας Αρχιερέας μας κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Εκπροσωπεί και μεσιτεύει για τον άνθρωπο προς το Θεό.

"περιεζωσμένον πλησίον των μαστών ζώνην χρυσήν" : Ο κοινός εργαζόμενος όταν εργαζόταν φορούσε τη ζώνη στη μέση για προστασία. Έπαιρνε τις άκρες του χιτώνα, τις σήκωνε και τις έδενε στη μέση του, στη ζώνη, έτσι ώστε τα πόδια του να είναι ελεύθερα για να μπορεί να εκτελέσει την εργασία που ήθελε να κάνει. Οι ιερείς όμως, ήταν περιεζωσμένοι με μία ζώνη, όχι στη μέση, όπως συνηθιζόταν από όλη την υψηλή κοινωνία, αλλά κοντά στους μαστούς. Ο λόγος είναι ότι οι ιερείς υπηρετούσαν το Θεό και η εργασία τους δεν είχε να κάνει με τη γήινη ταλαιπωρία. Εκτελούσαν ουράνια υπηρεσία.
Πνευματικά εμείς πρέπει να φοράμε τη ζώνη στους μαστούς και να φρονούμε τα ουράνια και όχι τα επίγεια. Ο Ιησούς είχε απαλλαχθεί από κάθε εργασία εδώ στη γη και η υπηρεσία Του ήταν να ευχαριστήσει τον Πατέρα Του φέρνοντας σωτηρία στο ανθρώπινο γένος.

ΗΣΑ. ια':5 - "Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού, και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού."

Αυτές οι ζώνες κατασκευάζονταν από χρυσές κλωστές πλεγμένες μεταξύ τους, το οποίο δείχνει τις πολλές ιδιότητες του Θεού πλεγμένες γύρω από το Χριστό γιατί μέσα στον Ιησού κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικώς. Ο χρυσός, όπως είπαμε παραπάνω, είναι το σύμβολο της θείας φύσης. ΕΞΟΔ. κεφ. κε', κς' κη', λ', λε', λς', λζ', λη':24, 39. Σ' αυτά τα κεφάλαια βλέπουμε ότι η Σκηνή του Μαρτυρίου, η οποία ήταν το κατοικητήριο του Θεού, ήταν πλήρως διακοσμημένη με χρυσό. Πολλά από τα αντικείμενα, τα οποία ήταν ξύλινα, καλύπτονται με χρυσό και αυτό μας δείχνει τη σαρκική φύση, καθώς καλύπτεται και σκεπτάζεται από τον Κύριο και πλέον έχουμε τη πάρει τη δική Του μορφή.
Επίσης ο Ναός του Σολομώντα ήταν ιδιαίτερα σκεπασμένος και διακοσμημένος με χρυσό. Α'ΧΡΟΝ. ιη':7, 10,11, κ':2, κα':25, κβ':14, Β' ΧΡΟΝ. α':15, β':7,14. Ο Θεός βγάζει από μέσα μας ό,τι είναι άχρηστο και τοποθετεί τον εαυτό Του μέσα στον άνθρωπο. Ο χρυσός δεν σκουριάζει και αυτό έχει να κάνει με την αιωνιότητα. Η Σουλαμίτισσα που ήταν η αγαπημένη του Σολομώντα, ήταν γεμάτη από χρυσό ΑΣΜΑ ε':10-16. Στο βιβλίο του Άσματος ο Σολομών συμβολίζει τον Ιησού Χριστό σαν το Νυμφίο και η Σουλαμίτισσα είναι η Εκκλησία.

Αυτή η χρυσή ζώνη επάνω στον Ιησού, όπως τη βλέπει ο Ιωάννης, ήταν όπως εκείνη που αναφέρεται σαν ζώνη του εφόδ από το Μωυσή στο ΕΞΟΔ. κη':8.

α':14 - "Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί ως μαλλίον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλοξ πυρός,"

Αυτό τώρα που περιγράφει ο Ιωάννης είναι αυτό που μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού στο ΔΑΝ. ζ':9

"Εθεώρουν εως ότου οι θρόνοι ετέθησαν, και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών, και αι τρίχες της κεφαλής αυτού ως μαλλίον καθαρόν, ο θρόνος αυτού ήτο ως φλοξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ καταφλέγον."

Αυτό που είδε ο Δανιήλ 700 περ. χρόνια πριν από τον καιρό του Ιωάννη, το βλέπει τώρα ο Ιωάννης πάνω στον Ιησού Χριστό. Ο Παύλος πάνω σ' αυτό μας λέει ότι ο Ιησούς "είναι η εικών του Θεού του αοράτου" : ΚΟΛ. α':15.

"αι τρίχες ήσαν λευκαί ως μαλλίον λευκόν, ως χιών" : Τα λευκά μαλλιά συμβολίζουν την αιωνιότητα του Θεού. Στην παρουσία του Κυρίου δεν υπάρχει ο παράγοντας χρόνος ή χώρος. Συμβολίζουν επίσης την άπειρη σοφία, έγνοια και αγάπη για τα παιδιά Του ως Πατέρας.
Η αληθινή, εσωτερική φύση του Ιησού Χριστού αποκαλύφθηκε στο όρος της Μεταμόρφωσης μπροστά στους τρεις μαθητές που πήρε κοντά Του.

ΜΑΤΘ. ιζ':2 - "Και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτούς έγειναν λευκά ως το φως." Επίσης: ΜΑΡΚ. θ':2,3 ΛΟΥΚ. θ':29

Αυτή η μεταμόρφωση είναι ένα παράλληλο γεγονός με αυτό που βλέπει ο Ιωάννης εδώ. Είναι η φανέρωση του Θεού, που κατοικεί με όλο το πλήρωμά Του μέσα στον Ιησού προς εμάς.

ΑΣΜΑ ε':11 - "Η κεφαλή αυτού είναι χρυσίον δεδοκιμασμένον, οι πλόκαμοι αυτού κλάδοι φοινίκων, μέλανες ως κόραξ."

Ενώ στην Αποκάλυψη βλέπουμε τα μαλλιά Του να είναι λευκά, εδώ βλέπουμε να είναι μαύρα. Φαίνεται σαν αντίθεση, όμως το εδάφιο αυτό περιγράφει την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού. Η θεϊκή Του φύση έχει να κάνει με τα λευκά μαλλιά, όπως είδαμε από το Δανιήλ. Ένα άλλο εδάφιο που μας τονίζει τη θεϊκή φύση του Ιησού Χριστού είναι το ΜΙΧ. ε':2 - "... του οποίου οι έξοδοι είναι απαρχής από ημερών αιώνος." Αυτό το εδάφιο μας παραπέμπει αμέσως στο ΙΩΑΝ. α':1-3.

"οι οφθαλμοί αυτού ως φλοξ πυρός" : Τα πύρινα μάτια του Ιησού είναι εκείνα του Πατέρα στο εδάφιο του Δανιήλ που γράψαμε παραπάνω. Ο Ιησούς Χριστός σαν υιός ανθρώπου είναι το αγγείο, το σκεύος μέσα από το οποίο ο Πατέρας μιλάει και ενεργεί το θέλημά Του. Ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε στους μαθητές Του θέλοντας να τους δείξει τη σχέση του εαυτού Του με τον Πατέρα. 

ΙΩΑΝ. ιδ':10 - "Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί, και ο Πατήρ είναι εν εμοί; Τους λόγους τους οποίους εγώ λαλώ προς ημάς, απ' εμαυτού δεν λαλώ, αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί, αυτός εκτελεί τα έργα."
ΙΩΑΝ. ε':19 - "Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ' εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο, επειδή όσα Εκείνος πράττη, ταύτα και ο Υιός πράττη ομοίως."

Σε άλλο σημείο ο Ιησούς περιγράφεται σαν το Αρνίο με επτά οφθαλμούς. ΑΠΟΚ. ε':6 
Τα επτά μάτια συμβολίζουν την τέλεια όραση ή την παντογνωσία του Θεού. Στο α':14 έχει τους οφθαλμούς εκείνους που γνωρίζουν τα πάντα. ΕΒΡ. ιβ':25-29.
Στη δεύτερη έλευσή Του περιγράφεται πάλι με οφθαλμούς ως φλοξ πυρός.
ΑΠΟΚ. ιθ':12 - "Οι δε οφθαλμοί ήσαν ως φλοξ πυρός ... " Είναι τα μάτια που διατρυπούν κάθε ανθρώπινο τείχος και φτάνουν μέχρι βαθιά στο πνεύμα του ανθρώπου, αλλάζοντάς τον. ΄Οταν ο Πέτρος αρνήθηκε τρεις φορές τον Ιησού το βράδυ εκείνο, ο Κύριος έκανε μία κίνηση, η οποία γκρέμισε όλο εκείνο τον πύργο που λεγόταν Πέτρος.

ΛΟΥΚ. κβ':61-62 - "Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον, και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου, ότε είπε προς αυτόν, ότι πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, θέλει με απαρνηθείς τρις. Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσεν πικρώς."

Ο Κύριος δεν χρειάστηκε να πει τίποτα. Τα φλογερά Του μάτια ήταν ικανά από μόνα τους να αλλάξουν έναν άνθρωπο σαν τον Πέτρο. Γι' αυτούς που αρνούνται τον Κύριο, η φλόγα των οφθαλμών Του θα φέρει μετάνοια ή κρίση. Με αυτή τη δόξα αντικρύζει ο Ιωάννης τον Ιησού. Μπορείτε να φανταστείτε τη ματιά του Ιησού, καθώς κοίταζε τον Πέτρο;