β':9 - "Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν, (είσαι όμως πλούσιος,) και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά."

UBS - "οίδα σου την θλίψιν και την πτωχείαν" : Σε αυτή την εκκλησία τα "έργα " παραλείπονται σύμφωνα με τα αρχαία χειρόγραφα. Ο Κύριος εστιάζει την κατάσταση στη θλίψη του λαού Του, λόγω των διωγμών, αλλά και στη φτώχεια για τους ίδιους λόγους. Λόγω της πίστης τους εκδιώχθηκαν, έχασαν περιουσίες, βασανίστηκαν και δεν είχαν τη δυνατότητα να εργαστούν για τον Κύριο, όπως κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν ήταν καιρός για μεγάλες ευαγγελιστικές εξορμήσεις. Ο Κύριος απλώς ζητούσε να κρατηθούν στην πίστη. Δεν είχε τίποτα το αρνητικό να πει γι' αυτή την εκκλησία. Είπε μόνο να έχουν τα μάτια τους στραμμένα σ' Εκείνον. Βλέπουμε την αγάπη του Θεού για το λαό Του, καθώς γνωρίζει μέχρι ποιο σημείο μπορούσαν να αντέξουν και να ανταπεξέλθουν στη δοκιμασία. Α' ΚΟΡ. ι':13.

"είσαι όμως πλούσιος" :
ΙΑΚ. β':5 - "Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί, Δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου, πλουσίους εν πίστει, και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;"
Οι Σμυρναίοι, πνευματικά ήταν πλουσιότεροι από εκείνους που διέθεταν εξουσία και υψηλές κοινωνικές θέσεις. Αυτοί που είναι ψηλά στον κόσμο αυτό, είναι φτωχοί στη βασιλεία του Θεού. Αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν σπουδαία, για το Θεό είναι βδέλυγμα. Α' ΚΟΡ. α':27

"την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι, και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά." : Στο ΙΩΑΝ. η':37-44 ο Ιησούς ελέγχει τους Ιουδαίους, οι οποίοι έλεγαν ότι είναι παιδιά του Αβραάμ. Τους λέει καθαρά ότι δεν είναι παιδιά του Αβραάμ, διότι αν ήταν, θα καταλάβαιναν ότι Αυτός ήταν ο Υιός του Θεού.
ΙΩΑΝ. η':44 - "Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττετε."

Ο Παύλος μας δείχνει ποιοι είναι οι αληθινοί Ιουδαίοι. Είναι εκείνοι, που εσωτερικά έχουν ταπεινωθεί και η καρδιά τους επιθυμεί την παρουσία του Κυρίου. Έχουν διαχωρίσει τους εαυτούς τους από την αμαρτία και τον κόσμο και είναι λαός αφιερωμένος για να εξαγγέλουν τις αρετές του Θεού.

ΡΩΜ. β':28-29 - "Διότι Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γενομένη εν σαρκί, αλλ' Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ' εκ του Θεού."

ΡΩΜ. θ':6-8 - "Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσεν ο Λόγος του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, διά τούτο είναι πάντες τέκνα. Αλλ' 'εν τω Ισαάκ θέλει κληθεί εις σε σπέρμα'.Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα."

Ο Παύλος μας δείχνει ποιοι είναι οι αληθινοί Ισραηλίτες. Στο ΓΑΛ. δ':28-29 βλέπουμε τον ίδιο πνευματικό Ισραήλ.
Στη Σμύρνη υπήρχαν Ιουδαίοι που είχαν εχθρικό πνεύμα απέναντι στο Ευαγγέλιο, όπως είχαν απέναντι στον Ιησού. Συναγωγή σημαίνει, συνάθροιση ή συγκέντρωση. Μέσα απ' αυτή την ομάδα ο διάβολος σήκωνε ανθρώπους ή και ολόκληρες ομάδες να παρεμποδίσουν το έργο του Θεού. Αυτό δεν έγινε μόνο στη Σμύρνη, αλλά σχεδόν παντού, όπου υπήρχαν Ιουδαίοι. ΠΡΑΞ. ιγ':4,5, ιδ':2, ιζ':5, ιη':6, κε':7.

Πάνω σ' εκείνους τους διωγμούς υπήρξαν χριστιανοί που φοβόνταν να ομολογήσουν το όνομα του Ιησού και πάνω στις πιέσεις αρνούνταν τη θεότητα του Ιησού και ορισμένες άλλες βασικές αρχές. Οι χλιαροί και οι συμβιβασμένοι προκαλούσαν τους άλλους χριστιανούς, που ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους. Επηρέαζαν και πλανούσαν τα αφιερωμένα παιδιά του Θεού. Η απόκριση του Ιησού σ' αυτή την εκκλησία είναι το παρακάτω εδάφιο:

β':10 - "Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης, ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινας εξ υμών εις φυλακήν, διά να δοκιμασθήτε, και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών. Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώση τον στέφανον της ζωής."

"Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης ... ... ... διά να δοκιμασθήτε" : Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε το φόβο, που είναι ικανός να αλλάξει τη σχέση μας με τον Κύριο είναι, να γνωρίσουμε και να βαδίσουμε μέσα στην αγάπη του Ιησού. Όπως μας λέει ο Ιωάννης, η τελεία αγάπη έξω διώκει το φόβο. Αυτή η αγάπη ανθίζει, καθώς γνωρίζουμε τον Κύριο. Η σάρκα θέλει να προφυλάξει την άνεση και ευκολία της. Θα πρέπει να ζούμε μέσα στο Πνεύμα το άγιο για να μπορούμε να εκπληρώσουμε το θέλημα του Θεού. Μέσα στην παρουσία του Κυρίου δεν υπάρχει φόβος και οι διωγμοί και οι απειλές δεν είναι ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά δόξα γι' αυτούς που δοκιμάζονται. Α' ΠΕΤΡ. α':6-8. Μέσα στο Λόγο του Θεού έχουμε πολλές αναφορές που δείχνουν ότι θα χρειαστεί και τη ζωή μας να δώσουμε για τον Ιησού. Ίσως μέσα στην άνεσή μας αυτό να το ξεστομίζουμε με ευκολία, όπως το έκανε ο Πέτρος και λίγο αργότερα στη δοκιμασία απέτυχε παταγωδώς. Όταν όλα πηγαίνουν όπως θέλουμε, έχουμε την εντύπωση ότι η πίστη μας είναι μεγάλη. Θα χρεαστεί να περάσουμε από δοκιμασία για να δούμε τι πραγματικά υπάρχει μέσα μας. ΛΟΥΚ. ιβ':4, Α' ΠΕΤΡ. γ':13-18, ΙΩΑΝ. ις':33.

"και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών" : Τι δηλώνουν οι δέκα ημέρες; Η σημασία σύμφωνα με το συμβολισμό του αριθμού δέκα είναι ότι θα υποστούν μία πλήρης ημερών δοκιμασία με διωγμούς σ' αυτόν τον κόσμο. Θα υποστούν ολοκληρωτικό διωγμό, διότι ο αριθμός δέκα σημαίνει πληρότητα απ' αυτόν τον κόσμο. Αρκετοί σχολιαστές λένε ότι το δέκα έχει να κάνει με δέκα Καίσαρες που εξαπόλυσαν τους διωγμούς. Αν όμως κοιτάξεις την Ιστορία της εκκλησίας εκείνης της περιόδου, θα δεις ότι υπήρχαν περισσότεροι από 10 Καίσαρες που εναντιώθηκαν στους χριστιανούς. Έτσι αυτό δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.

Θα αναφέρουμε μερικά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού που μας δείχνουν ότι ο αριθμός 10 συμβολίζει κοσμική πληρότητα.
ΓΕΝ. κδ':55, λα':7 - Ο Ιακώβ λέει στο Λάβαν ότι τον εξαπάτησε 10 φορές, δηλ. ολοκληρωτική εξαπάτηση.

Α' ΣΑΜ. α':8 - Ο Ελκανά μιλάει στη στενοχωρημένη και θλιμμένη Άννα. "Δεν είμαι εγώ εις σε καλήτερος παρά δέκα υιούς;" Σαν να της λέει ότι μπορεί να μην έχει γιους, αλλά εκείνος είναι καλύτερος από όλους τους γιους του κόσμου.
ΙΩΒ ιθ':3 - "Δεκάκις ήδη με ωνειδίσατε ..."
ΔΑΝ. α':20 - Ο Δανιήλ ήταν δέκα φορές σοφότερος από τους μάγους και τους σοφούς της Βαβυλώνας. Με άλλα λόγια ήταν σοφότερος από όλους τους μάγους του κόσμου.

ΑΠΟΚ. ιγ':1 - "δέκα κέρατα" : Συμβολίζουν την πλήρη ισχύ των 10 βασιλέων και του Αντίχριστου πάνω σ' αυτό τον κόσμο. Επίσης: ΑΠΟΚ. ιζ':10-12.
Ο άνθρωπος έχει δέκα δάκτυλα στα χέρια, που δείχνουν τα έργα του και δέκα δάκτυλα στα πόδια, που δείχνουν το βάδισμά του. Μαζί έχουμε τον πλήρη άνθρωπο πάνω σ' αυτόν τον κόσμο.

"Γίνου πιστός μέχρι θανάτου" : Η πίστη θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλη στο λαό του Θεού, διότι θα δοκιμαστούν με θάνατο. Υπάρχουν στιγμές, που ο θάνατος του πιστού είναι αναγκαία μαρτυρία μέσα στο σχέδιο του Θεού. Ο Κύριος γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να γίνει μέσα σε κάθε χρονική περίοδο και σε κάθε κράτος ή πόλη, ώστε να εκπληρωθεί το θέλημά Του και να ετοιμαστεί η Νύμφη στην τελική μορφή της. Σήμερα ιδιαίτερα σε μουσουλμανικές ή κομμουνιστικές χώρες οι εργάτες του Θεού χρειάζεται να μαρτυρήσουν με τη ζωή τους. Είναι ένα ευώδες θυμίαμα μπροστά στο θρόνο του Θεού, που θα χρησιμοποιηθεί κατά τον τρόπο που Εκείνος θέλει. ΑΠΟΚ. η':3

Εμείς μπορούμε να ζούμε σε μία ελεύθερη χώρα, αλλά πρέπει να γνωρίσουμε παρομοίως ένα θάνατο για να μπορεί να αυξηθεί ο καρπός του Πνεύματος στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σωστά με τον Κύριο, αν δεν σταυρώσουμε τη σάρκα μας με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Ο δρόμος για τον ουρανό περνάει μέσα από αυτή την άρνηση του εαυτού μας. Μη νομίζουμε ότι, επειδή δεν έχουμε διωγμούς και δεν βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή μας, τα πράγματα είναι ευκολότερα για μας. Το μονοπάτι έχει το ίδιο όνομα : θάνατος στη σάρκα. Ο θάνατος της "σάρκας", ενώ το φυσικό σώμα ακόμα ζει, είναι δυσκολότερος και πιο επώδυνος από να σκοτωθεί το φυσικό σώμα.

"και θέλω σοι δώση τον στέφανον της ζωής" : Ο στέφανος δεν ήταν κάποιο βασιλικό στέμμα ή ένα χρυσό διάδημα. Ήταν ένα απλό στεφάνι, ενδεχομένως από κλαδί ελιάς, όπως έκαναν στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τους νικητές. Συμβολίζει τη νίκη, αλλά και τον ίδιο τον Ιησού. Ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει τον Κύριο, σαν τον κλάδο και το βλαστό. ΗΣΑ. ια':1, δ':2, ΙΕΡ. κγ':5. Θα ντυθούμε τον Κύριο με όλη Του τη μεγαλοπρέπεια!
Εκείνος που θα μείνει μέχρι το τέλος, θα νικήσει. ΜΑΤΘ. κδ':13, ΦΙΛ. β':12,13, ΑΠΟΚ. ιβ':10,11.

Η εκκλησία των Σμυρναίων δεν ελέγχεται από τον Κύριο σε κανένα θέμα! Δεν υπάρχουν προειδοποιήσεις, νουθεσίες, ή υπενθύμιση κάποιων λαθών. Δεν χρειάζεται να μετανοήσουν για κάτι. Το μόνο που χρειάζονται είναι η πίστη, η οποία είναι απαραίτητη στη μαρτυρία τους. Είναι ένα σπουδαίο μάθημα για μας. Πάνω σε διωγμούς και πιέσεις ο Κύριος δεν απαιτεί να παράγουμε έργο ή να κοιτάμε τις διακονίες. Το μόνο που ζητάει είναι να σταθούμε ασυμβίβαστοι, καθαροί, νικητές για το όνομά Του. Αυτή η στάση είναι ένα μεγαλύτερο έργο από κάποια μεγάλη και έντονη δραστηριότητα μέσα και έξω απ' την εκκλησία.

β':11 - "Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας, Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου."

Η νίκη, όπως τη βλέπει ο κόσμος, είναι διαφορετική από τη νίκη, με τον τρόπο που τη βλέπει ο Θεός. Έχουμε την τάση να νικάμε με δικούς μας τρόπους και τεχνικές, τα οποία αρχίζουν και σταματάνε στη σάρκα. Η νίκη του Θεού έρχεται ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο από εκείνο του κόσμου. Νικάς, όταν παραδίνεις τη σάρκα σου. Με άλλα λόγια, η νίκη είναι θάνατος. Ο Ιησούς θριάμβευσε, καθώς παραδόθηκε στο σταυρό. Παράλληλα διεσκόρπισε και συνέντριψε τον εχθρό από κάθε άποψη. Στα μάτια του κόσμου φάνηκε νικημένος, όμως σ' αυτά του Θεού ήταν ο μεγάλος, ένδοξος και μόνος νικητής. Στους ΡΩΜ. η':35-39 ο Παύλος μας δίνει να καταλάβουμε τι σημαίνει νίκη με τον τρόπο του Κυρίου.

Αναφορά για τον δεύτερο θάνατο έχουμε στην ΑΠΟΚ. κ':5-6, 14-15, κα':8. Στο τελευταίο εδάφιο έχουμε το Θάνατο και τον Άδη να ρίχνονται στη λίμνη του πυρός. Δηλ. έχουμε το δεύτερο θάνατο ή διαχωρισμό. Ο πρώτος θάνατος-διαχωρισμός είναι όταν διαχωρίζεται το πνεύμα από το νεκρό σώμα. Ο δεύτερος θάνατος είναι ο διαχωρισμός του πνεύματος αυτή τη φορά, από το Δημιουργό, από τον οποίο προήλθε το πνεύμα του ανθρώπου. Αυτό που λέει ο Ιησούς στην Εκκλησία είναι ότι πολλοί θα αδικηθούν από τον πρώτο θάνατο. Θα γευθούν το σωματικό θάνατο, αλλά θα γνωρίζουν και θα περιμένουν μία ένδοξη ανάσταση.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΩΝ ΣΜΥΡΝΑΙΩΝ

1. Έχουμε ενθάρρυνση, καθώς βλέπουμε την πιστότητα των μαρτύρων εκείνης της εποχής. Πάντα υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί να μαρτυρήσουμε για τον Κύριο, όπως γίνεται με διάφορους εργάτες Του σε όλον τον κόσμο. Ζητάει να έχουμε την ίδια αφιέρωση, σαν να επρόκειτο να μαρτυρήσουμε. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε πολύ κοντά στην αρπαγή και η επιβίωσή μας εξαρτάται από την επαγρύπνηση και εγρήγορση που θα επιδείξουμε. Μόνο με πλήρη αφιέρωση θα αποφύγουμε τις παγίδες για να μας πάρει τελικά κοντά Του. Είναι επιτακτικό να μάθουμε να παραχωρούμε τους εαυτούς μας στον Κύριο, αφήνοντας τη θρησκευτική και τυπική στάση που συνήθως αποκτάμε, όταν ζούμε σε μία ελεύθερη και ευχάριστη χώρα. Είναι σκληρότερο να αφιερωθούμε στον Κύριο πλήρως σε καιρό ειρήνης, από το να μαρτυρήσουμε με τη ζωή μας σε καιρό διωγμών. Η πάλη με τη μέριμνα και το φρόνημα του αιώνος τούτου είναι ικανή να μας καταβάλλει, αν δεν προσέξουμε. Ίσως χρειαστεί κιόλας να ξοδέψουμε όλη την ενεργητικότητά μας κατά του κοσμικού φρονήματος και ρεύματος που τείνει να αποκοιμίσει και να αδρανοποιήσει και τον πιο ενεργητικό χριστιανό. Αυτή η καθημερινή πάλη είναι σκληρή και επίπονη.

2. Ίσως σε μερικές περιοχές πάνω στη γη να κυριαρχεί η φτώχεια και η οικονομική κατάρρευση, όπως στην Αργεντική τα τελευταία χρόνια. Αυτό θα είναι η αιτία για μία μεγάλη αναζωπύρωση, που θα ελκύσει χιλιάδες ψυχές στο σταυρό του Χριστού. Πλήθη ανθρώπων θα έρχονται με δάκρυα στα μάτια να ζητούν συμφιλίωση και αποκατάσταση με το Θεό. Ο Κύριος χρησιμοποιεί κάθε αδυναμία στον άνθρωπο ή στο κοινωνικό σύστημα που υπάρχει για να αγγίξει καρδιές.

3. Όταν ο Κύριος λέει "μη φοβού" (εδ.10) απευθύνει μήνυμα σε αγίους, που έχουν σοβαρά προβλήματα. Θέλει να μάθουμε να βαδίζουμε στο Λόγο Του και να υπερνικούμε το κακό διά του αγαθού. Να μην είμαστε εκδικητικοί και ανυπόμονοι, αλλά να αναπαυόμαστε στη δίκαια κρίση του Ιησού, ανεξάρτητα από τα γεγονότα και τις αδικίες που λαμβάνουν χώρα γύρω μας.

4. Η πιστότητα σε θάνατο αμείβεται με ένδοξη ανάσταση και στέφανο δόξας.

5. Είναι αμοιβή για όλους τους αγίους όλων των εποχών όταν δεν αδικείσαι από το δεύτερο θάνατο.

Μπορεί εξωτερικά να ήταν φτωχοί, αλλά εσωτερικά έκαιγε μία φλόγα αφιέρωσης και πίστης. Αυτή είναι μία εντυπωσιακή αντίθεση με την επόμενη εκκλησία που θα εξετάσουμε, διότι αυτή ουσιαστικά ήταν ελεύθερη από διωγμούς και οι πνευματικοί καρποί που παρήγαγε ήταν σαφώς διαφορετικοί. Είδαμε ότι η παρούσα χριστιανική περίοδος χαρακτηριζόταν από διωγμούς. Μήπως αυτό δεν γίνεται και προσωπικά στον καθένα από μας; Γνωρίζεις τον Κύριο στην Έφεσο, όπου ανθεί η πρώτη αγάπη. Αμέσως μετά ο διάβολος θα προσπαθήσει να αποτρέψει την εξάπλωση της βασιλείας στην καρδιά σου με διωγμούς (Σμύρνη). Αν δεν τα καταφέρει με τον παραπάνω τρόπο, θα χρησιμοποιήσει ένα διαφορετικό τρόπο, αυτόν που θα δούμε στην αμέσως επόμενη περίοδο. Είναι ο συμβιβασμός.΄Όταν σταθείς στους διωγμούς, πρέπει να περάσεις και την επόμενη δοκιμασία και καλείσαι να μείνεις στερεός και άθικτος από κάθε είδους συμβιβαστική διδασκαλία. Πόσους χριστιανούς γνωρίζουμε που στάθηκαν θαυμαστά σε διωγμούς συγγενών και φίλων. Περνώντας αυτή η περίοδος απογοητευθήκαμε βλεποντάς τους να νικώνται από στοιχεία του κόσμου. Είναι κρίμα να κερδίζουμε μία μάχη, η οποία μας κόστισε αρκετά και να μην προσέξουμε καθόλου τη δεύτερη μάχη και να χάσουμε τα πάντα εκεί. Η περίοδος της Περγάμου είναι η είσοδος για συμβιβαστικά, ειδωλολατρικά στοιχεία στην εκκλησία. Αυτό θα κορυφωθεί στην αμέσως επόμενη περίοδο των Θυατείρων, όπου βρισκόμαστε στους σκοτεινούς αιώνες, όταν η Εκκλησία κυριολεκτικά δηλητηριάστηκε και κατακερματίστηκε από ψευδοδιδασκαλίες.

β':12 - "Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον, Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν,"

Αυτή η περίοδος αρχίζει το 313 μ.Χ. όταν ανακηρύχθηκε η Ανεξιθρησκεία από τον Κωνσταντίνο και διήρκησε μέχρι το 606 μ.Χ., όπου ανακηρύχθηκε ο πρώτος Πάπας και έχουμε την αρχή της Παπικής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Εδώ μπαίνουν τα θεμέλια για να αναπτυχθεί η καθολική εκκλησία, αλλά και η ορθόδοξη μαζί της και να καταλήξουν όπως τις βλέπουμε σήμερα.

Πέργαμος σημαίνει υπεργαμία, δηλ. πολλοί γάμοι. Ο συμβολισμός εδώ είναι ότι η εκκλησία σ' αυτή την περίοδο παντρεύτηκε τον παγανισμό και τις διάφορες ειδωλολατρικές δοξασίες, μέσα από τις σκοπιμότητες του Κωνσταντίνου και που επέτρεψαν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και πατέρες. Ήταν μία περίοδος συμβιβασμού και πνευματική φτώχειας. Ο Πέτρος μας λέει ότι ο διάβολος είναι ένα λιοντάρι που βρυχάται, αλλά εδώ είναι ένα φίδι που εξαπατά με τις διδασκαλίες της πλάνης προκαλώντας συμβιβασμούς στη ζωή των πιστών. Ο διάβολος δεν μπορούσε να καταστρέψει την Εκκλησία με τους διωγμούς της προηγούμενης περιόδου και τώρα τη δηλητηριάζει εκ τω έσω με παγανιστικές λατρείες, οι οποίες φορούν μάσκες χριστιανικής ευσέβειας.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

Ήταν αρχαία πόλη στη Μικρά Ασία κοντά στην αρχαία Τροία. Μέχρι τον 2ο αιώνα ήταν η πολιτική πρωτεύουσα της Ασίας. Ήταν γεμάτη ειδωλολατρεία και συναγωνιζόταν με την Έφεσο στους ναούς. Είχε ναό για κάθε μεγάλο θεό και πολλοί προσκυνητές την επισκέπτονταν κάθε χρόνο. Αποτελούσε τον κύριο τόπο της λατρείας του αυτοκράτορα, η οποία ήταν υποχρεωτική. Ο αυτοκράτορας λατρεύονταν ως θεός και η ποινή γι' αυτούς που δεν τον λάτρευαν ήταν θάνατος. Υπήρχε ένας μεγάλος βωμός για το Δία, αλλά και τον Ασκληπιό, τον οποίο λάτρευαν έχοντας ως έμβλημα τη μορφή ενός φιδιού περιτυλιγμένου σε μία ράβδο. Ο σατανάς πήρε την έδρα του από τη Βαβυλώνα και τη μετέφερε στην Πέργαμο.

Είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου, μετά την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο Μάρκος Αντώνιος πήρε όλους τους τόμους της βιβλιοθήκης της Περγάμου και τους μετέφερε στην Αίγυπτο ως δώρο στην Κλεοπάτρα. Η πόλη δεν είχε εμπορικό χαρακτήρα, αλλά διέθετε ένα φημισμένο Πανεπιστήμιο Ιατρικής. Παράλληλα, παρήγαγε αρώματα, βάλσαμο, κεραμικά και χαλιά.
Η περγαμηνή, ως γραφική ύλη, ήταν πολύ ανώτερη από τον αιγυπτιακό πάπυρο, διότι κατασκευαζόταν από δέρματα ζώων. Από την πόλη πήρε το όνομα της και η περγαμηνή.

Η λατρεία του Ασκληπιού εισήχθη από την Επίδαυρο τον 3ο π.Χ. αιώνα από κάποιον Αρχίαν, ο οποίος ίδρυσε και το πρώτο Ασκληπιείο εκεί, αφού μετέφερε το σύμβολο του θεού, τον ιερό όφη. Όπου υπήρχε Ασκληπιείο, ήταν απαραίτητος και ο όφις για τη λατρεία. Σήμερα το σύμβολο αυτό χρησιμοποιείται από τα Ενωμένα Έθνη για τη θεραπεία των εθνών, καθώς και από τον Ιατρικό Σύλλογο.

"ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν" - Ο Ιησούς αποκαλύπτεται με αυτόν τον τρόπο στην εκκλησία, διότι ήταν περίοδος έντονου συμβιβασμού, του οποίου τα επακόλουθα θερίζουμε και στις μέρες μας. Οι ρίζες που μπήκαν εκείνη την εποχή έχουν γίνει ένα τεράστιο δέντρο στις μέρες μας, όπου ανάμεσα στα κλαδιά του κατοικούν τα δαιμόνια και οι διδασκαλίες που παρασύρουν τους άνθρώπους στην απώλεια. ΜΑΤΘ. ιγ':31-32 Φιλοσοφίες και ειδωλολατρείες κρύφτηκαν στα κλαδιά του δέντρου της Εκκλησίας.
Ο Ιησούς είπε ότι θα έρθει και θα πολεμήσει εναντίον του ψεύδους με τη δίστομη μάχαιρα, που είναι ο καθαρός και λαμπρός Λόγος του Θεού. Ο Λόγος Του θα διαχωρίσει τη σαρκικότητα με αυτό που είναι πνευματικό και γνήσιο. ΑΠΟΚ. α':16 ΕΒΡ. δ':12.
Η ρομφαία επίσης φανερώνει την εξουσία με την οποία ο Κύριος θα κρίνει τους ανθρώπους εκείνους, που ενσωματώθηκαν στο σύστημα της ψευδοεκκλησίας.

β':13 - "Εξεύρω τα έργα σου, και που κατοικείς, όπου είναι ο θρόνος του σατανά, και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου, και εν ταις ημέραις εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς."

Η λέξη "έργο" στο αρχαίο κείμενο παραλείπεται. : "οίδα που κατοικείς, όπου ο θρόνος του σατανά.". Ο Ιησούς λέει, με άλλα λόγια ότι, η εκκλησία κατοικούσε στο θρόνο του διαβόλου, στο κέντρο μιας αμαρτωλής και ασεβούς θρησκευτικής εξέλιξης και μεταβίβασης από την καθαρότητα στην ειδωλολατρική ακαθαρσία. Ο θρόνος του σατανά εγκαθιδρύθηκε σε όλη την εκκλησιαστική περίοδο στο όνομα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Ρώμη.

Ο διάβολος μέσω αυτού του προσωπείου κατάφερε να εισέλθει στο λαό του Θεού και να πετύχει το σχέδιό του ως ένα βαθμό. Ο επίσκοπος της Ρώμης αυξανόταν σε ισχύ και επιρροή μέχρι που αναγνωρίστηκε σαν τον αρχηγό και ηγέτη όλης της εκκλησίας.

Δεν έχουμε πολύ φως γι' αυτή την περίοδο της Ιστορίας, διότι η επίσημη εκκλησία απαγόρευε να δημοσιεύονται διάφορα έργα, διότι πολύ εύκολα τα χαρακτήριζαν αιρετικά. Έχουμε λίγες πληροφορίες που μας λένε ότι, οι εκκλησίες γνώριζαν αρκετά για την ανθρώπινη και θεϊκή φύση του Ιησού. Η υγιής διδασκαλία επιβίωνε ιδιαίτερα ανάμεσα σε κοινούς ανθρώπους. Γι' αυτό ο Κύριος αμέσως παρακάτω λέει ότι, παρόλ' αυτά εσύ "κρατείς το όνομά μου". Ήταν περίοδος που γίνονταν πολλές συζητήσεις για το όνομα και τη φύση του Θεού. Άρχισαν να ανατέλλουν ένα σωρό θεωρίες και απόψεις για το ποιος είναι ο Ιησούς, όσον αφορά τη σχέση Του με τον Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα.

Εκείνοι που κρατούσαν το όνομά Του, δεν ήταν οι επίσημα ααυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί, αλλά εκείνο το υπόλοιπο που παρόλο το συμβιβασμό και τις ειδωλολατρικές αναμείξεις, κράτησαν σταθερά την αφιερωμένη σχέση τους με το Θεό. Άρχιζαν να μπαίνουν και άλλα πρόσωπα στη λατρεία των εκκλησιών και το όνομα του Ιησού εκτοπιζόταν σιγά-σιγά. ΠΡΑΞ. δ':12, ΜΑΤΘ. α':21

Η δευτερεύουσα αναφορά σ' αυτό το εδάφιο γίνεται για τη λατρεία του όφη του Ασκληπιού. Η Γραφή μας λέει ότι ο όφις είναι σύμβολο του σατανά. Ο Ιησούς Χριστός παίρνει παραβολικά αυτό το σύμβολο για να αναφέρει την κατοικία του σατανά, γιατί από τη λατρεία του όφη (του αρχαίου) άρχισε η εκκλησία να πορνεύει. Στις αρχαίες φιλοσοφίες το έχουν ως σύμβολο ζωής, γονιμότητας, θεραπείας. Είναι η διαστροφή του σατανά για να διαφημίσει το όνομά του.
Ο θρόνος του σατανά εδραιώθηκε (μεταφορικά) τον καιρό της Ρωμαιοκαθολικής και Βυζαντινής Εκκλησίας (313-606). Κατάργησαν την ιεροσύνη και τα πέντε χαρίσματα της διακονίας και ο αυτοκράτορας έγινε εκκλησιαστικό ηγέτης (Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 149, παρ.11).

Η Ιστορία μας λέει ότι οι επίσκοποι των πόλεων άρχισαν να βλέπουν σε εξουσίες και έτσι άρχισαν να υπάρχουν τίτλοι και αξιώματα, όπως μητροπολίτες, αρχιεπίσκοποι κ.α. που δεν υπάρχουν μέσα στο Λόγο του Θεού. (Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη σελ. 99 παρ.7)

"και δεν ηρνήθης την πίστιν μου, ... ... όπου κατοικεί ο Σατανάς." : 
ΑΝΤΙΠΑΣ : Προέρχεται από τη σύνθετη λέξη "Αντί-πας", που σημαίνει "αντίθετος με όλους". Η παράδοση μας λέει ότι ο μάρτυρας αυτός πέθανε με επώδυνο θάνατο στην πόλη της Περγάμου. Ο Ιησούς χρησιμοποιεί το όνομα αυτού του ανθρώπου για να δείξει ότι υπήρχαν άνθρωποι εκείνοι την εποχή, που χρειάστηκε να αντισταθούν σε όλη τη ροή των συμβιβασμών που πλαισίωναν την Εκκλησία.

Σήμερα ζούμε τις μέρες των εύκολων και άνετων για μας χριστιανικών διδασκαλιών, όπου όταν πηγαίνεις μία ή δύο φορές την εβδομάδα στην εκκλησία και αν έχεις κάποια διακονία, νομίζεις ότι γίνεσαι υπερ-πνευματικός και ο Κύριος υποχρεούται να σε αμείψει. Η καθαρότητα του Λόγου πολύ εύκολα μπορεί να σπιλωθεί, λόγω των πολλών και περίεργων διδασκαλιών που κυκλοφορούν σ' όλη τη γη. Εμείς, αν χρειαστεί, πρέπει να σταθούμε ενάντια σε όλα εκείνα τα ρεύματα, που ονομάζονται χριστιανικά, αλλά στην ουσία είναι ένα διαφορετικό πνεύμα. Η δύναμη της πλάνης των τελευταίων ημερών θα είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της εποχής της Περγάμου. Σήμερα η Εκκλησία πρέπει να είναι ένας Αντίπας ενάντια σε κάθε είδους πλάνη.

Με το όνομα "Αντίπας" μπορεί να μην εννοεί μόνο ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που αγωνίστηκαν ενάντια στο ψέμμα, δεν συμβιβάστηκαν και προσπάθησαν να κρατήσουν την καθαρότητα και λαμπρότητα του Ευαγγελίου διά μέσω των γενεών.