β':3-4 - "Και υπέφερες, και έχεις υπομονήν και διά το όνομά μου εκοπίασας και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας."

Στο UBS υπάρχει μία μικρή διαφορά : "Έχω τι κατά σου, ότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκες". Στο αρχαίο κείμενο δεν υπάρχει το "πλην" και αυτό δίνει στον έλεγχο ακόμη περισσότερη σοβαρότητα και αυστηρότητα. Είναι κάτι που έχει γίνει και ο Κύριος προσπαθεί να τους επαναφέρει σ' αυτή την αγάπη.

Η πρώτη αγάπη είναι εκείνη που μας δίνει ο Θεός, καθώς μας αναγεννά και μας μεταφέρει από το σκοτάδι στο φως. Είναι η απέραντη ευχαριστία και ευγνωμοσύνη που νιώθουμε όταν ο Ιησούς έρχεται και αλλάζει τελειωτικά τις ζωές μας. Αυτή η ομορφιά, η κοινωνία και η χαρά των πρώτων ημερών, καθώς αντικρύζουμε για πρώτη φορά τον Κύριο, δεν πρέπει να μειώνονται, αλλά να αυξάνονται και να ερχόμαστε όλο και περισσότερο σε στενότερη σχέση μαζί Του. ΜΑΤΘ. κβ':36-38, ΙΟΥΔ. 21.

Τί έγινε λοιπόν εκείνη την περίοδο; Στην Β' ΚΟΡ. ια':2,3 έχουμε μία εικόνα απ' αυτό που συνέβη.

"Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού, επειδή σας ηρραβώνισα με έναν άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν. Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν."

Αυτή η απλότητα και η καθαρότητα της πίστης χάθηκε κατά τη χρονική εκείνη περίοδο. Δεν κατάλαβαν ότι αυτή η αγάπη κρύωσε και κινδυνεύουν να πλανηθούν και να χάσουν την επαγγελία. Το έργο της υπηρεσίας είχε μεγαλώσει πολύ και οι ανάγκες αυξάνονταν, καθώς αυξάνονταν και οι πιστοί που έρχονταν στις εκκλησίες. Η διακονία όμως, όσο επιφορτισμένη κι αν είναι, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός και η καρδιά μας δεν πρέπει να εστιάζεται μόνο στο έργο του Θεού. Πολλές φορές έχοντας απορροφηθεί τόσο από τη διακονία, ξεχνάμε και αμελούμε το πρόσωπο που ουσιαστικά πρέπει να λατρεύουμε όλη την ημέρα. Υπηρετούμε το έργο και όχι Εκείνον που μας τοποθέτησε στο έργο.

Όταν το έργο αυξάνεται, ενθουσιαζόμαστε και ίσως χάσουμε την ακριβή κατεύθυνση που πρέπει να έχουμε. Αρχίζουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν σημαντικά πρόσωπα, αρχίζει να διεισδύει η αυτοδικαίωση και παράλληλα, η οικειότητα, η γλυκύτητα και η χαρά με το πρόσωπο του Ιησού έχει χαθεί. Ξεχνάμε ότι πάντα πρέπει να είμαστε στα πόδια του Ιησού με συντριμμένη και ταπεινή καρδιά, λέγοντας : "δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν." ΛΟΥΚ. ιζ':10
Σήμερα αντιμετωπίζουμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, βλέποντας την εκκλησία του Χριστού ν' αυξάνεται ραγδαία πάνω στη γη. Ας διδαχθούμε από την εκκλησία της Εφέσου, διότι η προειδοποίηση αυτή εφαρμόζεται ακόμα καλύτερα στη δική μας στάση τις τελευταίες ημέρες. ΓΑΛ. ε':6,13

β':5 - "Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα, ει δε μή, έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης."

"Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες" : Ο Κύριος τους βάζει να θυμηθούν ξανά εκείνες τις μέρες, όταν βάδιζαν μέσα στην παρουσία Του, μέσα στη δυνατή αίσθηση αγάπης και οικειότητας. Τους θυμίζει ότι τους πλήρωνε καθημερινά με το Πνεύμα Του το άγιο. Μας βάζει να κάνουμε μία σύγκριση εκείνων των ημερών με τη σημερινή, ίσως ξερή, κουραστική κατάσταση, όπου περισσότερο παλεύουμε μόνοι μας αποβλέποντας στις δικές μας ικανότητες για να κάνουμε το έργο του Θεού.
Το πρώτο βήμα είναι ενθύμιση.
Το δεύτερο βήμα είναι μετάνοια.
Το τρίτο βήμα είνια να πράξουν εκείνο που πρέπει.

"κάμε τα πρώτα έργα" : Δεν μας λέει να κάνουμε διαφορετικά έργα. Αναφέρεται στα ίδια έργα, αφού πλέον αυτά πηγάζουν από μία βαθιά σχέση αγάπης της Νύμφης με το Νυμφίο. Αυτό μας δείχνει ότι ο Κύριος δεν βλέπει το έργο σύμφωνα με το πόσο προσπαθούμε ή πόσο χρόνο δίνουμε στη διακονία, αλλά βλέπει τα κίνητρα της καρδιάς. Δεν Τον ενδιαφέρει να γυρίζεις πτώμα από την κούραση στο σπίτι σου, αφού εργαζόσουν όλη την ημέρα γι' Αυτόν. Κοιτάζει και ζητάει καρδιές που σαν παιδιά Του θα τρέξουν να πέσουν πρώτα στην αγκαλιά Του και να έχουν κοινωνία μαζί Του.

Α' ΣΑΜ. ις':17 - "Και είπεν ο Σαούλ προς τους δούλους αυτού, Προβλέψατέ μοι λοιπόν άνθρωπον παίζοντα καλώς, και φέρετε προς εμέ."

Ο άνθρωπος κοιτάζει το εξωτερικό. Ο Κύριος το εσωτερικό. Αυτή είναι η εικόνα που παίρνουμε από εδώ. Ο Σαούλ είναι τύπος του σαρκικού ανθρώπου. Αντίθετα ο Δαβίδ είναι τύπος του πνευματικού. Ο Σαούλ μέσω του Δαβίδ ήθελε να λατρεύσει και να επικοινωνήσει με τον Κύριο, όμως αυτή ήταν τυπική και ξερή προσπάθεια και πήγαζε από μία καρδιά με λανθασμένα κίνητρα.

"ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης." : Η λέξη "ταχέως" δεν υπάρχει στο αρχαίο κείμενο.
Η λεξη "έρχομαι" δηλώνει παρόντα χρόνο, που σημαίνει ότι μόλις χάσεις την αγάπη σου, Εκείνος δεν μένει άπραγος, αλλά θα αντιδράσει αμέσως για να διορθώσει τα του οίκου Του. Ο Κύριος είναι έτοιμος να βγάλει μέσα από το σχέδιό Του την εκκλησία ή το άτομο που δεν είναι διατεθειμένοι να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον Κύριο. Ο Κύριος σε μετακινεί εκτός της παρουσίας Του και το φως πολύ γρήγορα θα σβήσει.

β':6 - "Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ."

Ο Ιησούς μετά από τον παραπάνω έλεγχο, τους ενισχύει με έναν έπαινο.
Νικολαίτες ήταν εκείνοι, που δηλώνει η λέξη, νικούσαν το λαό, δηλ. ασκούσαν εξουσία στο λαό του Θεού, αλλά με άσχημα και πονηρά κίνητρα. Το ίδιο πρόβλημα αναφέρεται ότι υπήρχε και στη μεθεπόμενη εκκλησία, την Πέργαμο. ΑΠΟΚ. β':14,15. Εκεί ήδη οι Νικολαίτες είχαν μπει μέσα στην εκκλησία και δηλητηρίαζαν το σώμα. Εδώ υπάρχει ακόμα η διάκριση και η εκκλησία είναι προφυλαγμένη από το σχέδιο του εχθρού.

Δεν ήταν αναγκαστικά κάποια αίρεση, αλλά μάλλον μία πλάνη, την οποία χρησιμοποιούσε ο διάβολος για να εξαπατήσει το λαό του Θεού. Αυτή την πλάνη ο Κύριος την προσωποποιεί, δίνοντάς της αυτό το όνομα. Ήταν ένα πνεύμα, που έλεγε ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και να παραμένεις παιδί του Θεού. Ανάλογες διδασκαλίες, που αναιρούν την πειθαρχία, που συστήνει ο Λόγος του Θεού (ΠΡΑΞ. ε':29), υπάρχουν και σήμερα διασκορπισμένες ανάμεσα στο σώμα του Χριστού.

Αυτή η συμβολική ονομασία αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν το λαό να αμαρτάνει. Ήταν μία διδασκαλία που έλεγε: "Αδελφοί, είμαστε ελεύθεροι. Δεν είμαστε δεμένοι σε νόμους και διατάξεις." Έλεγαν επίσης ότι, ο χριστιανός έχει ανέβει σε ένα ανώτερο επίπεδο στο πνεύμα και μπορεί να γεύεται την αμαρτία χωρίς να έχει επιπτώσεις. Έλεγαν ότι μπορείς να παραδώσεις τον εαυτό σου στις ορέξεις της σάρκας, διότι αυτή δεν επηρεάζει το πνεύμα σου. Κινείσαι σε μία διαφορετική πνευματική σφαίρα, έχεις φωτιστεί και δεν χρειάζεται να ανησυχείς για συμβιβασμούς και επιρροές από τον κόσμο. Αυτό ταίριαζε "κατάλληλα" με τη διδασκαλία του Γνωστικισμού, που έλεγε ότι, το πνεύμα είναι καλό και η κτίση κακή. Με άλλα λόγια έλεγαν ότι, η αιωνιότητα είναι μία μάχη μεταξύ του Θεού και του κακού. Οι Νικολαίτες έρχονταν και συμπλήρωναν λέγοντας ότι, ζεις σε αυτή την πνευματική σφαίρα. Έλεγαν ότι, είμαστε δοξασμένα πνεύματα κι έτσι, αφού το πνεύμα είναι καλό, είσαι ξεχωρισμένος και δεν επικοινωνείς με την κακή σάρκα. Τώρα έχεις την άδεια να μπεις και να γευθείς την αμαρτία, όποτε εσύ θέλεις κι εκείνη δεν θα μπορεί να σε πειράζει. Δεν θα μπορέσει να εμποδίσει τη σχέση σου με το Θεό.
Ας δούμε μερικές γραφές σε σχέση με αυτή τη φιλοσοφία. Όλη η Γραφή επικρίνει όχι τους ανθρώπους, αλλά τη διδασκαλία που εκείνοι έχουν. Παράλληλα όμως αναφέρεται αυστηρά και σ' εκείνους που τη μεταφέρουν.

ΙΟΥΔ. 4 - "Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινες άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν."

Έχοντας αυτή τη διδασκαλία, στην πραγματικότητα αρνούνται τον Ιησού Χριστό. Βγαίνουν έξω απότην κυριαρχία του Ιησού, καθώς λένε ότι μπορούν να ζουν όπως θέλουν, κάτω από τη θεωρία αυτή της υπερ-πνευματικότητας,

ΙΟΥΔ. 8 - "Ομοίως και ούτοι ενυπνιαζόμενοι, την μεν σάρκα μιαίνουσι, την δε εξουσία καταφρονούσι, και τα αξιώματα βλασφημούσιν."

Περιφρονούν τις εξουσίες και μιλάνε άσχημα για κάθε αρχή που έχει θέσει ο Ιησούς στην Εκκλησία. Είναι σαν να λένε ότι, μπορούμε να βαδίζουμε με τον Ιησού χωρίς να χρειάζεται να είναι ο απόλυτος Κύριός μας. Ίσως δεν το λένε έτσι ακριβώς, αλλά οι πράξεις τους αυτό δηλώνουν. Βλασφημούν ορισμένα σοβαρά σημεία, που τονίζει ο Ιησούς, όπως διαχωρισμός από τον κόσμο, σεβασμός στις αρχές και εξουσίες κλπ. Στην ουσία, βλασφημούν τη δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί να παράγει μία άμωμη και ένδοξη εκκλησία. Είναι πολύ πονηρή διδασκαλία, διότι χρησιμοποιούν τα ίδια λόγια με αφιερωμένους χριστιανούς, όπως ότι είναι άγιοι, βαπτισμένοι με το Άγιο Πνεύμα και πνευματικοί, ενώ στην ουσία δεν συμβαίνει καθόλου αυτό το πράγμα.. Αυτό που κάνουν είναι να ρίχνουν τα μαργαριτάρια στη λάσπη της ασέλγειας και ανηθικότητας, χρησιμοποιώντας το όνομα του Ιησού και την ελευθερία που αυτό μας προσφέρει.

ΙΟΥΔ. 11-13 - "Ουαί εις αυτούς, διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάιν, και χάριν μισθού εξεχύθησαν εις την πλάνην του Βαλαάμ, και απωλέσθησαν εις την αντιλογίαν του Κορέ. Ούτοι είναι κηλίδες εις τας αγάπας σας, συμποσιάζοντες αφόβως, βόσκοντες εαυτούς, νεφέλαι άνυδροι, υπό ανέμων περιφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης, επαφρίζοντα τας ιδίας αυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, διά τους οποίους το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα."

Εδώ έχουμε μία ζωηρή περιγραφή αυτής της κατηγορίας ατόμων.

Β' ΠΕΤΡ. β:1-3 - "Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, διά τους οποίους η οδός της αλήθειας θέλει βλασφημηθεί. Και διά πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθεί με πλαστούς λόγους, των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει."

Είναι τα δύο άκρα μέσα στα οποία πέφτει ο λαός του Θεού : νομικισμός και ελευθεριότητα, δηλ. υπερβολική ελευθερία.

Β' ΠΕΤΡ. β':17-19 - "Ούτοι είναι πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου ελαυνώμεναι, διά τους οποίους το ζοφερόν σκότος φυλάττεται εις τον αιώνα. Διότι λαλούντες υπερήφανα λόγια ματαιότητος, δελεάζουσι με τας επιθυμίας της σαρκός, με τας ασελγείας, εκείνους οίτινες τωόντι απέφυγον τους εν πλάνη ζώντας, επαγγελόμενοι εις αυτούς ελευθερίαν, ενώ αυτοί είναι δούλοι της διαφθοράς, διότι από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλος γίνεται."

Άλλη μία περιγραφή της κατηγορίας "των πιστών". Σήμερα έχουμε πολλούς να λένε ότι, επειδή είναι άνθρωποι και έχουν αδυναμίες (μάλιστα φέρουν και εδάφια για να στηρίξουν τον ισχυρισμό τους, όπως ΙΑΚ. ε':17 και ΜΑΤΘ. κς':41), ο Θεός θα δει με κατανόηση και συμπόνοια, όταν αμαρτήσουν. Λέγοντας αυτά, δικαιολογούν κάθε αμαρτωλή πράξη τους και συνάμα, δεν ελέγχονται από τη συνείδηση. Μ' αυτό τον τρόπο ανοίγουν τις πόρτες της αμαρτίας και της κατάρας διάπλατα και βλασφημείται ο Λόγος του Θεού. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν ν' ακούσουν για πειθαρχία και υπακοή. Γι' αυτούς ο Ιησούς συμπληρώνει την καλοβολεψιά τους. Δεν είναι με κανένα τρόπο διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τους εαυτούς τους στον Κύριο και να στερηθούν τις απολαύσεις τους. Ξεχνούν ότι, "μεγαλύτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν, παρά όστις είναι εν τω κόσμω." Α' ΙΩΑΝ.δ':14.

β':7 - "Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας, Εις τον νικώντα, θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού."

"όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας" : Αυτή η φράση ειπώθηκε και στις επτά εκκλησίες. Ο Κύριος μιλάει σε παρόντα χρόνο, που δηλώνει ότι αυτή η συμβουλή δεν απευθύνεται μόνο σ' εκείνες τις επτά εκκλησίες, αλλά σε όλο το σώμα του Χριστού μέσα στο χρόνο, όποιος κι αν το διαβάσει. ΛΟΥΚ η':18 ΠΑΡ. ιε':31.

"εις τον νικώντα" : Σε κάθε εκκλησία και σε κάθε άτομο ο Κύριος δίνει μια αμοιβή για καθένα που θα υπερισχύσει. Αυτό έκανε και ο ίδιο ο Ιησούς. Υπερίσχυσε. Αυτός είναι και ο δικός μας δρόμος. Μόνο μέσα από τον Ιησού, που υπερίσχυσε, θα νικήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Μας καλεί να πάρουμε τη ρομφαία από το στόμα Του και να τη χρησιμοποιήσουμε για να νικήσουμε. Έχουμε την ίδια ρομφαία και ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο ΙΩΑΝ. ΙΣ':33, Α' ΙΩΑΝ. ε':4
ΗΣΑ. μθ':1-3 - "Ακούσατέ μου, αι νήσοι, και προσέξατε, λαοί μακρυνοί, Ο Κύριος με εκάλεσεν εκ κοιλίας, εκ των σπλάγχνων της μητρός μου ανέφερε το όνομά μου. Και έκαμε το στόμα μου ως μάχαιραν οξείαν, υπό την σκιάν της χειρός αυτού με έκρυψε, και με έκαμεν ως βέλος εκλεκτόν, και εν τη φαρέτρα αυτού με έκρυψε, και είπε προς εμέ, Συ είσαι ο δούλος μου, Ισραήλ, εις τον οποίον θέλω δοξασθή."

Αυτό αναφέρεται στον Ιησού και κατ' επέκταση στην Εκκλησία Του. Περπατάμε πάνω στην ίδια εξουσία και ισχύ του Λόγου του Θεού.

"θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής" : Ο συμβολισμός αυτής της αμοιβής είναι θαυμαστός. Το δέντρο της ζωής, το βλέπουμε στη ΓΕΝ. β':9 και γ':22-24. Ήταν η πηγή από την οποία ο Αδάμ και η Εύα αντλούσαν την αιώνια ζωή, πριν η αμαρτία τους χωρίσει από το Θεό. Ο Θεός εδώ μας λέει ότι, η αμαρτία δεν θα έχει πάλι την ευκαιρία να μας χωρίσει από Εκείνον. Θα έχουμε μία θέση, όπου θα απολαμβάνουμε την αιώνια ζωή, η οποία θα δίνεται από τον Κύριο Ιησού. Κανείς δεν θα καταφέρει να διασπάσει εκείνη τη σχέση. ΙΩΑΝ. ε':26, ιδ':6.

ΑΠΟΚ. κβ':2-4 - "Εν τω μέσω της πλατείας αυτής, και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήναν κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών. Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών."

Εδώ βλέπουμε το δέντρο της ζωής να έχει αποκατασταθεί, όπως τότε στον κήπο της Εδέμ. Το όνομά του θα είναι γραμμένο στο μέτωπό μας, δείχνοντας κυριότητα και ιδιοκτησία. Θα ανήκουμε σ' Αυτόν σε ένα πλήρες μέτρο. Να τρως από το δέντρο της ζωής είναι να έχεις αιώνια ζωή. Ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ το δέντρο της ζωής και αυτό εννοούσε όταν είπε στο πλήθος : "Όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα." ΙΩΑΝ. ς':58 Ο Ιησούς είναι και στις δύο πλευρές του ποταμού, αλλά και στη μέση της πλατείας. Είναι ό,τι χρειαζόμαστε να είναι: Τα πάντα για μας.

"το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού" : "Παράδεισος" είναι περσική λέξη και σημαίνει : "περιτοιχισμένος" και "βασιλική ευχαρίστηση". Η Εκκλησία, πριν διαφθαρεί, ήταν η ευχαρίστηση του Θεού, του μεγάλου Βασιλιά.
Ήταν στη μέση του παραδείσου. Στην αρχή είχαμε τον κήπο της Εδέμ. Τί ήταν όμως αυτό; Ήταν το μέρος, όπου ο άνθρωπος είχε σχέση, επικοινωνία με το Θεό. Ο κήπος αυτός συμβολίζει την παρουσία του Θεού μέσα στην οποία περπατούσαν και αναπαύονταν ο Αδάμ και η Εύα. Υπήρχε μία φρέσκια, απλή, οικεία κοινωνία με το Θεό στις μέρες εκείνες. Αυτό πρόκειται να βιώσουμε και να το απολαύσουμε σ' ένα πολύ μεγαλύτερο βαθμό, καθώς θα εισέλθουμε διά της αρπαγής στον ουράνιο κήπο της Εδέμ.
Ο κήπος επιπλέον, είναι ο λαός του Θεού μέσα στους οποίους κατοικεί ο Κύριος. Η αιώνια ζωή είναι στο Θεό και ο Θεός πληρώνει την εκκλησία Του για να γευθεί από τη δική Του αιωνιότητα και το δικό Του χαρακτήρα.

ΑΣΜΑ δ':12-16 - "Κήπος κεκλεισμένος είναι η αδελφή μου, η νύμφη μου, βρύσις κεκλεισμένην, πηγή εσφραγισμένη.
Οι βλαστοί σου είναι παράδεισος ροϊδίων, μετά εκλεκτών καρπών, κύπρος μετά νάρδου, νάρδος και κρόκος, κάλαμος και κιννάμωμον, μετά πάντων των δένδρων του θυμιάματος, σμύρνα και αλόη, μετά πάντων των πρωτίστων αρωμάτων, πηγή κήπων, φρέαρ ύδατος ζώντος και ρύακες από του Λιβάνου.
Εγέρθητι, βορρά, και έρχου, νότε, πνεύσον εις τον κήπον μου, διά να εκχυθώσι τα αρώματα αυτού. Ας έρθη ο αγαπητός μου εις τον κήπον αυτού, και ας φάγη τους εξαιρέτους καρπούς αυτού."

Ο Κύριος απαντάει στη Νύμφη και λέει: ΑΣΜΑ ε':1 - "Ήλθον εις τον κήπον μου, αδελφή μου, νύμφη." 
Ο λαός του Θεού είναι ο πολύτιμος κήπος Του και υπάρχουν όλα τα είδη των λουλουδιών εκεί. Τα λουλούδια συμβολίζουν τους αγίους σε διάφορες φάσεις ενώπιον Αυτού. Στο εδ΄ 12 μας αναφέρει ότι ο κήπος είναι κεκλεισμένος. Δείχνει ότι, ο Κύριος φρουρεί και προστατεύει το λαό Του. Εκεί επίσης, υπήρχε και μία πηγή σφραγισμένη, που συμβολίζει το Πνεύμα του Θεού, καθώς έρχεται και επισκέπτεται εκείνους που Το εκζητάνε με όλη τους την καρδιά. Δεν μπορεί ο εχθρός να αγγίξει αυτό το θείο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Λίγο παρακάτω στο εδ. 14 βλέπουμε την ποικιλότητα του υπέροχου λαού του Θεού. Στο εδ. 15 αναφέρει μία πηγή κήπων. Το Άγιο Πνεύμα επισκέπτεται ξερούς ανθρώπους και τους μεταβάλλει σε δροσερούς κήπους. Το Πνεύμα του Θεού βλέπουμε ότι, πηγάζει και εξέρχεται μέσα από την Εκκλησία., τον κήπο Του. Εμείς είμαστε, που με την προσευχή και τη μεσιτική ικεσία μεταβάλλουμε τις ερήμους σε καρποφόρες πεδιάδες.
Φρέαρ ύδατος ζώντος : ΙΩΑΝ. ζ':37-39, δ':14
Στο 16ο εδάφιο ο άνεμος που επικαλείται η Νύμφη είναι το Πνεύμα το Άγιο, που έρχεται και πνέει μέσα στην Εκκλησία και μας καθιστά ικανούς να φέρουμε καρπό στον Κύριο. Μέρα με την μέρα ο κήπος παίρνει τη μορφή που ο Θεός θέλει. Αυτά τα ζωντανά νερά έχουν αρχίσει να ρέουν πάνω στον κόσμο από την ημέρα της Πνετηκοστής.

Η Εκκλησία Του αυτή τη στιγμή ζει μέσα στον κήπο της Εδέμ διά του Αγίου Του Πνεύματος.

Β' ΚΟΡ. ιβ':2,4 - "Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προς ετών δεκατεσσάρων .. ... ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού .. .. ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια, τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήσει."

Ο Κύριος μας τρέφει και αν είμαστε αφιερωμένοι, θα ριζώσουμε στα ζωντανά νερά της παρουσίας Του. Αυτή δεν είναι η κατάσταση που ευχαριστεί τέλεια το Θεό. Θέλει να μας πάρει εξ ολοκλήρου κοντά Του και τότε θα εκπληρωθεί τέλεια ο συμβολισμός του παραδείσου. Η ανθρώπινη Ιστορία άρχισε με παράδεισο και τελειώνει με έναν τελειότερο, αόρατο παράδεισο.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

1. Στην ΑΠΟΚ. β':2 βλέπουμε ότι, τα έργα, ο κόπος και η υπομονή των Εφεσίων ήταν έξοχα, παρόλο που δεν είχαν Βίβλο ή έστω Καινή Διαθήκη για να μελετούν. Ήταν ένα παράδειγμα εργατικότητας και μόχθου για όλους τους υπόλοιπους. Αν εκείνοι τα κατάφεραν χωρίς να έχουν την Αγία Γραφή ή χωρίς την όραση των τελευταίων ημερών, σίγουρα μπορούμε και εμείς. Ιδιαίτερα όταν έχουμε μπροστά μας όλο το σχέδιο του Θεού τελειωμένο και αποκαλυμένο.

2. Δεν μπορούσαν να ανέχονται τους κακούς εργάτες και οι ψευδαπόστολοι ξεσκεπάζονταν στην εκκλησία. Είναι μία βασική αρχή στη δική μας πορεία προς τη σωτηρία, να ξεσκεπάζουμε κάθε ψευτιά και υποκρισία πρώτα μέσα μας, και μετά θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε και την εκκλησία. Πολλοί λένε ότι είναι απόστολοι ή υπηρέτες του Θεού. Δεν είναι τα λόγια τους, αλλά ο Κύριος που τους συστήνει με τη σφραγίδα της παρουσίας Του. Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές καταστάσεις μέσα μας και έξω από μας. Πριν βιαστούμε να κρίνουμε την εκκλησία ή άλλους εργάτες, να θυμόμαστε ότι πρώτα τακτοποιούμε τη δική μας καρδιά ενώπιον του Θεού. ΜΑΤΘ. ζ':5.

3. Το σημαντικότερο μάθημα απ' αυτή την περίοδο είναι η επιμονή και η προσοχή μας για την πρώτη αγάπη. Ο Κύριος δεν ευχαριστιέται όταν Του επιδεικνύεις τα έργα σου, αλλά ζητάει ταπεινή, παιδική καρδιά. (Περισσότερα γι' αυτό το θέμα θα βρεις στα άρθρα για την ΒΗΘΑΝΙΑ ). Αδελφοί, χρειάζεται ο έλεγχος του Ιησού, διότι μόνο έτσι θα δούμε ότι μπορεί να βαδίζουμε λάθος. Αν τα κίνητρα της καρδιάς μας είναι καθαρά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε κανέναν. Μετανοούμε και με χαρά επιστρέφουμε στο θέλημα του Θεού. Παίρνουμε θάρρος, όταν αναλογιζόμαστε ότι κανένας υπηρέτης του Θεού δεν ήταν τέλειος και όλοι χρειάστηκαν να περάσουν από το μονοπάτι της μετάνοιας και συντριβής.

4. Ένα άλλο δίδαγμα είναι ότι, εκείνος που υπακούει, θα υπερισχύσει και θα κληρονομήσει το δέντρο της ζωής. Θα είμαστε με το Θεό για πάντα.

β':8 - "Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον, Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν."

Η περίοδος αυτή ήταν η περίοδος των μεγάλων διωγμών για τους χριστιανούς. 161 - 313 μ.Χ. 
Ήταν η επίσημη ρωμαϊκή στάση, που είχε ως μόνο στόχο να εξοντώσει το λαό του Θεού. Ο θάνατος των χριστιανών τις ημέρες εκείνες ήταν συνηθισμένο γεγονός.
ΣΜΥΡΝΑ είναι ένα μύρο. Είναι ένα ρητινώδες εκχύλισμα από την αραβική μυρτιά. Χρησιμοποιείται σαν αλοιφή για τη βαλσάμωση των νεκρών. Είχε ένα γλυκό άρωμα, που άλειφαν πάνω στα σάβανα, με τα οποία περιτύλιγαν τα σώματα των νεκρών. Το μύρο βγαίνει αφού πληγωθεί το δέντρο. Δηλώνει ότι το άρωμα θα βγει, μόνο όταν κόψεις το δέντρο. Ο Ιησούς κόπηκε και ανέβηκε ένα ευώδες θυμίαμα προς το Θεό. Η θυσία του ήταν γλυκό άρωμα, που κάλυψε και καλύπτει όλο το πρόσωπο της γης. Το κόψιμο φέρνει θάνατο και από εκεί αιώνια ζωή, που είναι για μας αιώνιο άρωμα. Εκείνη την περίοδο οι χριστιανοί δοκιμάστηκαν για την πίστη τους. Έδιναν τις ζωές τους στον Κύριο με ευχαρίστηση, διότι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί ο άνθρωπος να αποδώσει στον Κύριο είναι να δώσει την ίδια του τη ζωή.

ΨΑΛΜ. ρις':15 - "Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού."

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Θεός επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο, ώστε να βασανιστούν και να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι και να μαρτυρήσουν για το βασιλιά των βασιλιάδων. Πρέπει να δούμε ότι τον καιρό των διωγμών η Εκκλησία κυριολεκτικά γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε. Με τους διωγμούς διασκορπίστηκαν και μαζί μ' αυτούς ο Λόγος του Θεού έφτασε σε κάθε γωνιά του τότε γνωστού κόσμου. Αντί να σβήσει η φωτιά στην Εκκλησία, οι διωγμοί επέφεραν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Ιησούς δοξαζόταν από το θάνατο των παιδιών Του και η βασιλεία των ουρανών κατακτούσε καθημερινά έδαφος πάνω στη γη. Έχουμε το ίδιο παράδειγμα και στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Αφού μαρτύρησε ο Στέφανος, σήκωσαν μεγάλο διωγμό κατά των μαθητών κι εκείνοι διασκορπίστηκαν.

ΠΡΑΞ. η':1 - "Ο δε Σαύλος ήταν σύμφωνος εις τον φόνον αυτού. Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις, και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων."

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Διαβάστε λίγο παρακάτω.

ΠΡΑΞ. η':4-6 - "Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον. Ο δε Φίλιππος καταβάς εις την πόλιν της Σαμαρείας, εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν. Και οι όχλοι προσείχον ομοθυμαδόν εις τα λεγόμενα υπό του Φιλίππου, ακούοντες και βλέποντες τα θαύματα τα οποία έκαμνε."

Το Ευαγγέλιο πήγε στη Σαμάρεια κι έγινε μεγάλη σωτηρία στην πόλη εκείνη. Όμως ο Λόγος του Θεού δεν έφτασε μόνο μέχρι εκεί.

ΠΡΑΞ. ια':19,21 - "Οι μεν λοιπόν διασκορπισθέντες εκ του διωγμού του γενομένου διά τον Στέφανον επέρασαν έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, εις μηδένα κηρύττοντες τον λόγον, ειμή μόνον εις Ιουδαίους. Και ήτο χειρ Κυρίου μετ' αυτών, και πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον."

Η μεγάλη και φημισμένη εκκλησία της Αντιόχειας δημιουργήθηκε εξαιτίας του θανάτου του Στεφάνου και των διωγμών που επακολούθησαν! Ο θάνατος λοιπόν του Στεφάνου είχε τη θέση του μέσα στο σχέδιο του Θεού! Κατ' αυτόν τον τρόπο όλοι εκείνοι που μαρτύρησαν στην περίοδος της Σμύρνης έχουν ιδιαίτερη θέση μέσα στην Ιστορία και στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού. Ο σημερινός χριστιανικός κατά το όνομα κόσμος απέκτησε την έκταση που σήμερα βλέπουμε να έχει πάνω στη γη, εξαιτίας εκείνης της περιόδου των διωγμών.

ΣΜΥΡΝΗ - ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Η Σμύρνη ήταν πνευματικό και εμπορικό κέντρο. Το 190 π.Χ. έπεσε στο ρωμαϊό ζυγό. Στην πόλη αυτή επικρατούσε απόλυτα το ελληνικό στοιχείο και την ανύψωσαν ιδρύοντας θέατρα, ναούς, βιβλιοθήκη, ιατρική σχολή, στην οποία φοίτησαν διάσημες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Η πόλη καταστράφηκε το 178 μ.Χ., αλλά ανοικοδομήθηκε μερικώς από το Μάρκο Αυρήλιο.
Η ακριβής χρονολογία της μετάδοσης του Ευαγγελίου στη Σμύρνη δεν είναι γνωστή. Κατά τους πρώτους αποστολικούς χρόνους υπήρχαν χριστιανικές εκκλησίες στη Σμύρνη, όπως και στις υπόλοιπες πόλεις της Μικράς Ασίας.
Η ανασκαφή των ερειπίων της αρχαίας πόλης είναι σχεδόν αδύνατη, διότι η σημερινή Σμύρνη καλύπτει την αρχαία. Έχουν ανακαλυφθεί από ορισμένες ανασκαφές περιοχές, όπως ήταν η αγορά, τα οποία όμως χρονολογούνται από την εποχή της ανοικοδόμησης του΄Μάρκου Αυρήλιου. Συνεπώς, δεν έχουμε φως από την πόλη της Καινής Διαθήκης, εκτός μερικώνς υπολειμμάτων των τειχών της ακρόπολης και ένα μικρό μέρος του θεάτρου.

"ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν" : Εδώ έχουμε Εκείνον που είναι ο πρώτος και ο έσχατος, δηλ. ο ίδιος ο Θεός να φανερώνεται εν σαρκί και να θυσιάζει τον Υιό του στο σταυρό και να Τον δοξάζει στην ανάσταση. Έτσι, πολλοί απ' αυτούς εκείνης της περιόδου θα χρειαστεί να δώσουν τη ζωή τους, αλλά μετά απ' αυτό υπάρχει δόξα και ανάσταση. Ο Κύριος φανερώνεται κατ' αυτόν τον τρόπο στην εκκλησία, διότι έχουμε τους χειρότερους διωγμούς στην Ιστορία της Εκκλησίας. Εκείνος όμως που αναστήθηκε, δείχνει το δρόμο της δόξας σ' αυτούς που Τον ακολουθούν. Θα αμειφθούν ανάλογα για την πιστότητά τους.

ΕΒΡ. ια':35 - "... άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως."