α':15 - "και οι πόδες αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών."

Το χαλκολίβανο είναι ένα κράμα χαλκού και κασσίτερου με κοκκινωπή απόχρωση. Σήμερα το ονομάζουμε μπρούντζο. Το μέταλλο αυτό, όταν το επεξεργαζόσουν σε μεγάλη θερμοκρασία, γινόταν ολόλευκο. Μπορούμε δηλ. να πούμε ότι είναι λευκός χαλκός. Όταν ήταν καθαρό από το χυτήριο, έπαιρνε μία γυαλιστερή, αστραφτερή μορφή.
Ο χαλκός συμβολίζει την κρίση, το λιβάνι συμβολίζει την προσευχή και την αφιέρωση του Ιησού ως ευώδες θυμίαμα ενώπιων του Θεού. Εχει να κάνει με τη θυσία. Αναλυτικότερα :

1. Το θυσιαστήριο της Σκηνής του Μαρτυρίου, αλλά και του Ναού του Σολομώντα ήταν φτιαγμένα από χαλκό κι επάνω σ' αυτό το θυσιαστήριο τοποθετούνταν ολόκληρη η προσφορά. Αυτή καιγόταν, που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος τιμωρήθηκε και κρίθηκε για τις δικές μας αμαρτίες.

2. Το λευκό είναι σύμβολο δικαιοσύνης. Το πνευματικό βάδισμα του Ιησού Χριστού στη γη ήταν ολόλευκο, χωρίς αμαρτία, ολοκληρωτικά δίκαιος. Εκείνος πήρε τη δική μας τιμωρία και αυτή η πράξη Του δίνει τη δίκαιη θέση του κριτή.
ΙΩΑΝ. ε':22,27 - "επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν. ... ... και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου."
Ο Ιησούς έχει την εξουσία να είναι κριτής όλου του ανθρώπινου γένους. Σαν άνθρωπος εκπλήρωσε πάσα δικαιοσύνη και ήταν ο μόνος πάνω στον οποίο ευαρεστήθηκε τελείως ο Πατέρας. Η δικαιοσύνη Του ήταν ένα ευώδες θυμίαμα μπροστά στο Θεό. Δεν ζήτησε το θέλημά Του, αλλά εκείνο του Πατρός Του. Αρνήθηκε ολοκληρωτικά τον εαυτό Του προσφέροντάς τον θυσία ευάρεστη. Γι' αυτό ο Πατέρας δόξασε τον Υιό Του δίνοντάς Του κρίση και ισχύ.

3. Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι το τέλειο πρότυπο του αγιασμού και της τέλειας υπακοής στο Θεό. Εκείνος είναι το μέτρο με το οποίο ο Θεός μας μετρά. Δοκιμάστηκε σαν άνθρωπος κατά πάντα και βρέθηκε τέλειος. Μπήκε μέσα στον καυτό κλίβανο της φωτιάς της δοκιμασίας, παίρνοντας όλη την αμαρτία του ανθρώπινου γένους πάνω Του κι εκεί φάνηκε η πιστότητά Του. Η κάμινος είναι εκείνη που επεξεργάζεται τα μέταλλα, καθώς εμείς τελειοποιούμαστε μέσα από τις δοκιμασίες. Εκεί φαινόμαστε τί χρώμα έχουμε πραγματικά.

4. ΙΕΖ. α':7 - "Και οι πόδες αυτών ήσαν πόδες ορθοί, και το ίχνος του ποδός αυτών όμοιον με ίχνος ποδός μόσχου, και εσπινθηροβόλουν ως όψις χαλκού στίλβοντος."

Βλέπουμε στην όραση που δίνει ο Θεός στον προφήτη τέσσερα ζώα, που συμβολίζουν την Εκκλησία του Χριστού στις τελευταίες ημέρες, ενώ είναι ακόμα κάτω στη γη. Τα πόδια των αγίων δεν είναι από χαλκολίβανο, όπως είναι του Ιησού, αλλά μόνο από χαλκό. Ο χαλκός, καθώς μπαίνει στη φωτιά, κοκκινίζει και δεν είναι λευκός. Αυτό δείχνει ότι το βάδισμά μας εδώ κάτω στη γη δεν είναι τέλειο και καθαρό, όπως του Ιησού, όσο κι αν ο Θεός μας προμηθεύει το Πνεύμα Του και τα χαρίσματά Του και μας περνά από τη φωτιά του καθαρισμού για να φύγει η σαρκικότητα και η αμαρτία.

5. Ο Μωυσής σαν τύπος του Χριστού, έβαλε την ψυχή του υπέρ του λαού του. ΕΞΟΔ. λβ':32 Ο Ιησούς έβαλε την ψυχή Του για μας. ΕΒΡ. ε':7

"η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών" : Τα ύδατα συμβολίζουν τους λαούς και τα έθνη. Όμως εδώ συγκεκριμένα ο Λόγος του Θεού παίρνει σαν παράδειγμα τις μάζες υδάτων, γιά να δείξει εξουσία και μεγαλοπρέπεια, όπως ακριβώς οι ωκεανοί σκεπάζουν το πρόσωπο της γης. Η ίδια τυπολογία χρησιμοποιείται και σε άλλα μέρη της Γραφής, όπως:

1) ΙΕΖ. μγ':2 - "Και ιδού, η δόξα του Θεού του Ισραήλ ήρχετο από της οδού της ανατολής, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και η γη έλαμπεν από της δόξης αυτού."

2) ΑΠΟΚ. ιδ':2 - "Και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντής μεγάλης"

3) ΑΠΟΚ. ιθ':6 - "Και ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού, και ως φωνήν υδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων, Αλληλούια, διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ."

Εδώ βλέπουμε ότι ο χαρακτήρας και η φύση της φωνής του Θεού μεταβιβάζεται στην Εκκλησία και στο λαό Του. Την εξουσία της φωνής του Κυρίου την έχουμε εμείς για να εξαγγείλουμε τις αρετές του Θεού. Όταν με πίστη διακηρύττουμε τον Λόγο και πολεμούμε τις αρχές του σκότους, εκείνες δεν μπορούν ν' αντισταθούν και να αντιδράσουν στη φωνή μας, διότι απλώς ο Κύριος είναι εκείνος που ουσιαστικά μιλάει. Ο λαός μιλάει την ίδια φωνή μ' αυτή του Ιησού. ΑΠΟΚ. κβ':17, ΙΩΑΝ. ζ':37.

α':16 - "Και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας, και εκ του στόματος αυτού εξήρχετο ρομφαίαν δίστομος οξεία, και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού."

"Και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί" : Το δεξί χέρι συμβολίζει την εξουσία και τη δύναμη. Οι επτά αστέρες που κρατά στο δεξί Του χέρι συμβολίζουν τους εργάτες του Ευαγγελίου. Τους κρατάει στα χέρια Του, διότι από εκεί δεν μπορεί κανένας να τους πάρει ΙΩΑΝ. ι':28.

"επτά αστέρας" : Λίγο παρακάτω στο εδ.20 ερμηνεύεται τι είναι οι επτά αστέρες. Είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών. Οι εργάτες, οι υπηρέτες του Ευαγγελίου ονομάζονται άγγελοι ή μηνυταί και είναι αγγεία διά μέσου των οποίων ο Θεός οδηγεί και τελειοποιεί την Εκκλησία Του. Αυτοί οι άγγελοι του Ευαγγελίου είναι οι απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι, που το Πνεύμα το Άγιο δίνει στην εκκλησία για την κατάρτιση των αγίων. ΕΦΕΣ. δ':11. Όμως άγγελος είναι και κάθε πιστός που έχει αφιερώσει την καρδιά του και είναι σε θέση να ακούει τη φωνή του Κυρίου. Είναι σε θέση να αφήνεται και να παρασύρεται από τον ήσυχο άνεμο του Πνεύματος του Θεού. Αυτός ο άνεμος θα σε οδηγήσει σε καρποφορία, ευλογία και δόξα. Όλοι μας είμαστε αστέρες, όπως ο Θεός έδειξε στον Αβραάμ, όταν του είπε να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό. Του είπε ότι το σπέρμα του θα είναι σαν τ' αστέρια τ' ουρανού κατά το πλήθος (ΓΕΝ.
ιε':5).

ΓΑΛ. γ':29 - "Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι."

Αστέρι λοιπόν είναι κάθε παιδί του Θεού που διά της πίστεως είναι κληρονόμος της δόξας του Θεού.
Το επτά συμβολίζει πληρότητα και κατ' επέκταση, οι επτά αστέρες έχουν να κάνουν με όλους τους υπηρέτες του Ευαγγελίου στην Ιστορία της Εκκλησίας.

"ρομφαία δίστομος" : Είναι ρομφαία που κόβει και από τις δύο πλευρές. Είναι ο Λόγος του Θεού που σώζει, λυτρώνει, αλλά και κρίνει. Η ρομφαία αυτή εξέρχεται από το στόμα του Ιησού, καθώς εμείς εξαγγέλουμε το Ευαγγέλιο και τη δόξα του Θεού μέσα από το στόμα της Εκκλησίας. Η ρομφαία δεν ήταν σαν ένα απλό σπαθί, αλλά μία μεγάλη πλατιά σπάθα που μπορούσε να σκοτώσει πολύ εύκολα.

ΕΒΡ. δ':12 - "Διότι ο Λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διαπερνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας."

Ο Λόγος του Θεού είναι η μάχαιρα που χρησιμοποιούμε για να γκρεμίσουμε την εξουσία και τα οχυρά του διαβόλου. Προσευχόμαστε ενθέρμως και βλέπουμε τη χάρη του Θεού να λυτρώνει ανθρώπους που ήταν αιχμάλωτοι στο σκοτάδι. Αυτή είναι η μία κόψη της ρομφαίας. Όμως μία τέτοια δίστομη ρομφαία είναι επικίνδυνη να τραυματίσει κι εμάς τους ίδιους που την κρατάμε. Δεν μπορούμε να κηρύττουμε αγιασμό, ενώ εμείς οι ίδιοι να μην το έχουμε στο σπίτι μας. Δεν μπορούμε να διακηρύττουμε καταστάσεις, επειδή είμαστε κήρυκες ή ευαγγελιστές, ενώ η ζωή μας είναι τελείως διαφορετική από την εικόνα που θέλουμε εμείς να δείξουμε στους άλλους. Πρέπει να προσέχουμε πώς χειριζόμαστε εκείνη τη ρομφαία που μας έχει δώσει ο Κύριος, διότι αυτή θα κρίνει τελικά κι εμάς. Αν δεν την αφήσουμε να κόψει κάθε σαρκικότητα, επιπολαιότητα κι εγωισμό από τη ζωή μας, τότε είναι επικίνδυνο για μας να τη χρησιμοποιούμε.

Ο Μωυσής έπειτα από εντολή του Θεού, έριξε κάτω τη ράβδο που κρατούσε κι εκείνη μεταμορφώθηκε σε φίδι. Όταν πήγε να πιάσει το φίδι για να ξαναγίνει ράβδος, το έπιασε από την ουρά! 

ΕΞΟΔ. δ':4 - "Και είπε, Ρίψον αυτήν καταγής. Και έριψεν αυτήν καταγής, και έγινεν όφις, και έφυγεν ο Μωυσής απ' έμπροσθεν αυτού. Και είπεν Κύριος προς τον Μωυσήν, Έκτεινον την χείρα σου, και πιασον αυτόν από της ουράς (και εκτείνας την χείρα αυτού επίασεν αυτόν, και έγεινε ράβδος εν τη χειρί αυτού)."

Ο Κύριος σύστησε στο Μωυσή να πιάσει το φίδι από την ουρά, διότι αν το έπιανε από το κεφάλι ή από κάπου αλλού, θα τον δάγκωνε. Η ράβδος συμβολίζει το Λόγο του Θεού. Είναι η βακτηρία μας, που αναφέρει ο Δαβίδ στους Ψαλμούς και μας χρησιμεύει να στηριζόμαστε καθώς βαδίζουμε. Όταν λοιπόν είσαι έτοιμος να ρίξεις τη ράβδο σου, δηλ. το λόγο σου στο διάβολο, τότε πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός πώς θα τον χειριστείς. Αγίασμός και συντριβή καρδιάς προσφέρει προστασία διά του αίματος του Ιησού Χριστού.

Στην ΑΠΟΚ. ιθ':15,21 ο Ιησούς Χριστός έρχεται στη β' έλευσή Του μ' εκείνη τη ρομφαία του Λόγου του για να κρίνει εκείνους που απείθησαν στην αλήθεια και την αγάπη Του. 

"και η όψις αυτούς έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού" : Ο ήλιος είναι φωτεινότερος το μεσημέρι. Εκεί τον βιώνεις με όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Το φως είναι πολύ δυνατό κι έτσι ο Ιωάννης ατένισε εκείνο το δυνατό φως. Εδώ ο ήλιος είναι σύμβολος της δόξας του Θεού, της αγιοσύνης Του, της δύναμής Του και κανένας δεν μπορεί να δει κατά πρόσωπο τον ήλιο, γιατί τα μάτια μας δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Ο Παύλος λέει στον Τιμόθεο ότι ο Κύριος κατοικεί σε απρόσιτο φως "τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν, ουδέ δύναται να ίδη ..." Α' ΤΙΜ. ς':16.

Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής λέει ότι ο Ιησούς είναι "απαύγμασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού" ΕΒΡ. α':3 Ο Ιησούς είναι η ακτινοβολία, του Πατέρα. Είναι για μας το φως σε κάθε τομέα στη ζωή μας. Άλλα εδάφια που μας δείχνουν ότι ο Ιησούς λάμπει σαν ήλιος, είναι : ΜΑΤΘ. ιζ':2, ΠΡΑΞ. κς':13, ΜΑΛ. δ':2, ΑΠΟΚ. κα':23, Α' ΙΩΑΝ. α':5 
ΜΑΤΘ. ιγ':43 - "Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών."

Αν αφήσουμε το φως αυτό να ποτίσει τη ζωή μας, θα έρθει η ώρα που θα ακτινοβολούμε κι εμείς σαν παιδιά δικά Του. Αυτό πρέπει να γίνεται και τώρα, ενόσω είμαστε στη γη. Πρέπει να μαρτυρούμε το φως της αγιοσύνης Του. Πρέπει να φέγγουμε στο πυκνό σκοτάδι που κυριαρχεί γύρω μας. Αν το φως αυτό αυξάνεται, τότε στην παρουσία του Θεού θα γνωρίσουμε Εκείνον, καθώς είναι μέσα στο απρόσιτο φως που κατοικεί.

α':17 - "Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και επέθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ' εμέ, λέγων μοι, μη φοβού, εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος."

"Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός" : Αυτό δείχνει την τέλεια αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στην παρουσία του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Ησαίας πέρασε την ίδια εμπειρία, όταν είδε σε όραση το Θεό στο θρόνο Του και τη δόξα Του να γεμίζει το ναό. Την αντίδρασή του τη βλέπουμε στο :

ΗΣΑ. ς':5 - "Τότε είπα, Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην, επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων, επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον βασιλέα, τον Κύριο των δυνάμεων."

Αυτή ήταν πάντοτε η αντίδραση ανθρώπων, τους οποίους επισκέφτηκε ο Θεός με την παρουσία Του δίνοντάς τους οράσεις. Δεν μπορεί να σταθεί κανένας άνθρωπος μπροστά στον Κύριο. Όταν ο Ιησούς μεταμορφώθηκε στο όρος της Μεταμόρφωσης, οι απόστολοι έπεσαν κάτω με το πρόσωπο στη γη. ΜΑΤΘ. ιζ':1-6. Στις παρακάτω περιπτώσεις, όταν ο Κύριος επισκεπτόταν τους ανθρώπους Του, η σάρκα εκμηδενιζόταν και επιβίωνε το πραγματικό εγώ του ανθρώπου, το πνεύμα του ξεκλειδωμένο κι απελευθερωμένο από τα δεσμά και τους περιορισμούς της σάρκας :
ΙΕΖ.α':28, ΔΑΝ. η':8, ι':8-9, 17-19, ΑΒΒ. γ':16.

"μη φοβού" : Ο άνθρωπος που έρχεται σε τέτοιου είδους επαφή με το Θεό χρειάζεται ενίσχυση και όπως βλέπουμε εδώ, ο Ιησούς καθησυχάζει τον Ιωάννη. Δεν είναι ανάγκη να φοβόμαστε την παρουσία του Θεού. Αντίθετα πρέπει να χαιρόμαστε.
Αν ο Ιωάννης και ο Δανιήλ αντέδρασαν κατ' αυτόν τον τρόπο μπροστά στο Θεό, μπορούμε να φανταστούμε την αντίδραση ενός αμετανόητου αμαρτωλού μπροστά στο θρόνο της κρίσης. ΙΕΡ. α':9,28, ΗΣΑ.ς':7, ΕΦΕΣ. γ':16, ΓΕΝ. κδ':24, ΜΑΤΘ. ιζ':17, ΔΑΝ. ι':12, ΛΟΥΚ. ε':10, ΜΑΤΘ. κη':5, Β' ΒΑΣ. ς':16, ΗΣΑ. μα':10, μγ':1-3, ΜΑΤΘ. ι':30-31, ΜΑΡΚ. ις':6. 

Σε 80 πιστούς η Γραφή λέει "μη φοβού". Ο Κύριος θέλει να είναι φίλος και αδελφός μας και γι' αυτό δεν χρειάζεται να φοβόμαστε με την έννοια του πανικού, αλλά έχοντας ένα θείο σεβασμό.

"εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος" : Έχει την ίδια ισχύ και έννοια, όπως "αρχή και τέλος" ή "Α και Ω". Ο Κύριος μας παρουσιάζει την ίδια αλήθεια με διαφορετικούς τρόπους:
Ποιος έχει πει ότι είναι ο πρώτος και ο έσχατος;

ΗΣΑ μα':4 - "... Εγώ ο Κύριος, ο πρώτος και ο μετά των εσχάτων, εγώ αυτός."
ΗΣΑ. μδ':6 - "... Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος, και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός." Επίσης: ΗΣΑ. μη':12.

Ο ΓΙΑΧΒΕ της Παλαιάς Διαθήκης με έντονο και αδιαμφισβήτητο τρόπο λέει ότι Εκείνος είναι ο πρώτος και ο έσχατος και δεν υπάρχει άλλος. Εδώ βλέπουμε τον Ιησού να χρησιμοποιεί αυτές τις αιώνιες και σημαντικότατες διακηρύξεις για τον εαυτό Του. Βλέπουμε για άλλη μια φορά τον Πατέρα να φανερώνεται μέσα από τον Υιό Του. Είναι το τέλειο σκεύος για να αποκαλύπτεται όπως Εκείνος θέλει στους ανθρώπους.
Ο Παύλος μας λέει: "εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς." ΚΟΛ. β':9. Λίγο πιο πριν στην ίδια επιστολή μας λέει "ότι εν αυτώ ευδόκησεν (ο Πατέρας) παν το πλήρωμα κατοικήσαι." (UBS) ΚΟΛ. α':19. Με άλλα λόγια ο Παύλος μας λέει ότι ο Πατέρας ευχαριστήθηκε να κατοικήσει με όλο Του το πλήρωμα μέσα στον Ιησού. Επίσης, διάβασε ΑΠΟΚ. β':8 και κβ':13.

α':18 - "και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου."

"ο ζων, και έγεινα νεκρός" : Λίγο παραπάνω είδαμε τον Ιησού ως Θεό. Τώρα Τον βλέπουμε ως άνθρωπο. Ο Θεός βέβαια δεν πεθαίνει και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αθάνατος. Αν υπήρχε περίπτωση να πεθάνει, δεν θα κάναμε λόγο για Θεό. Εδώ έχουμε τη διπλή φύση του Ιησού Χριστού. Ο Πατέρας είναι ταυτισμένος τέλεια με τον Υιό Του. Η παραχώρηση του Ιησού ήταν τέλεια και ο Πατέρας μπόρεσε τέλεια να ενωθεί με τον Υιό Του.
Επειδή ο Ιησούς πέθανε και ανεστήθη, γι' αυτό είναι ο μάρτυς ο πιστός και ο αληθινός. Είναι η μαρτυρία που ευαγγελίζεται σε όλο τον πλανήτη. Δύο σημαντικά πράγματα : Πρώτα ο θάνατος κι έπειτα η ανάσταση. Όταν οι Φαρισαίοι ζήτησαν σημείο από τον Ιησού, Εκείνος αποκρίθηκε και τους είπε: "Γενεά πονηρά και μοιχαλίς, σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου." ΜΑΤΘ. ιβ':39. Αυτό που χαρακτήρισε τη ζωή του Ιωνά, ήταν η κατάποσή του από το κύτος (θάνατος) και η επιστροφή του στην ξηρά (ανάσταση). Αυτή του η εμπειρία (μαρτυρία) χαρακτήρισε το κήρυγμά του στη Νινευή και εξαιτίας αυτής της μαρτυρίας που είχε, η Νινευή μετανόησε. Αυτό συμβολίζει ότι το δικό μας κήρυγμα πρέπει να βασίζεται στη δύναμη του θανάτου της σάρκας και της ανάστασής μας για ν' ακουστεί το ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη.
Τώρα ο ζωντανός Ιησούς είναι ο παντοτινός μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, γης και ουρανού, ζωής και θανάτου. Α'ΤΙΜ. β':5.

"και έχω τα κλειδί του άδου και του θανάτου" : Τα κλειδιά συμβολίζουν την εξουσία να ανοίξεις μία πόρτα και εξουσία για να κλείσεις μία πόρτα και να την κλειδώσεις. Είναι η εξουσία που μας δίνει το δικαίωμα να κλείσουμε την πόρτα της κόλασης και ν' ανοίξουμε τις πύλες του ουρανού.
Επίσης συμβολίζουν την εξουσία κατά των στοιχείων της φύσης και κατά των ασθενειών.
Είναι η εξουσία για ν' ανοίξουμε την βασιλεία του Θεού εδώ κάτω στη γη και να πετάξουμε έξω τους δαίμονες κλείνοντας την πύλη της αβύσσου γι' αυτούς. Είναι η εξουσία που επιβάλλει ελευθερία και σωτηρία. Δεν είναι εξουσία για να προβάλλουμε τους εαυτούς μας ή τις ικανότητές μας, αλλά τα κλειδιά που κρατάμε είναι βαριά και η ευθύνη μεγάλη.
Ο Ιησούς ήταν ο πρώτος που κέρδισε τα κλειδιά της εξουσίας επειδή βρέθηκε τέλειος. Όταν αναστήθηκε, μεταβίβασε στην Εκκλησία Του την αποστολή του κλειδώματος και του ξεκλειδώματος.

ΜΑΤΘ. ιη':18 - "Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσι είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ."

α':19 - "Γράψον όσα είδες, και όσα είναι, και όσα μέλλουσι να γίνωσι μετά ταύτα."

Ο Κύριος του λέει να περιγράψει πράγματα και γεγονότα για τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Του είπε να γράψει όσα είδε (παρελθόν), όσα είναι (παρόν) και όσα μέλλουσι να γίνωσι (μέλλον). Δηλαδή παριγράφει όλη την ιστορία της Εκκλησίας των 2000 χρόνων.

α':20 - "Το μυστήριον των επτά αστέρων τους οποίους είδες εν τη δεξιά μου, και τα επτάς λυχνίας τας χρυσάς. Οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών, και οι επτά λυχνίαι τας οποίας είδες είναι αι επτά εκκλησίαι."

"επτά αστέρες" : Ο ίδιος ο Λόγος του Θεού μας το ερμηνεύει λίγο παρακάτω. Οι επτά αστέρες είναι όλοι οι υπηρέτες του Θεού. Αυτοί οι εργάτες είναι εκείνοι που θα μεταφέρουν τα μηνύματα στις διάφορες εκκλησίες. Μπορεί να είναι προφήτης, πρεσβυτέριο, ή οποιοσδήποτε είναι σε θέση να ακούσει τη φωνή του Θεού και να τη μεταδώσει παραπέρα.
Οι αστέρες βρίσκονται στα δεξιά του Ιησού. Αυτό μας δείχνει ότι έχουν εξουσία και δύναμη να εγκαθιδρύσουν τη βασιλεία των ουρανών στη γη. Στα μάτια του Θεού είναι πολύτιμοι και η καρδιά Του είναι πλήρως απορροφημένη από την Εκκλησία Του.
Αστέρες είναι όλοι εκείνοι που ακτινοβολούν το φως του Θεού. Είναι κάθε πιστός που μαρτυρεί τον Κύριο Ιησού. Κάθε παιδί Του πρέπει να έχει εξουσία, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού.
Μέσα στο σκοτάδι οι αστέρες είναι εκείνοι που θα οδηγήσουν τον καπετάνιο μέσα στη θάλασσα της ζωής στο σωστό προσανατολισμό και τελικά στο σωστό λιμάνι. Εμείς σαν πιστοί πρέπει να είμαστε οδός για να βλέπει ο κόσμος πού υπάρχει ζωή και ελευθερία.

"οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών" : Η λέξη "άγγελος" δεν σημαίνει πάντα αγγελικό δημιούργημα. Πολλές φορές χρησιμοποιείται με την έννοια του αγγελιοφόρου, μηνυτή, απεσταλμένου. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ονομάζεται ο άγγελος του Κυρίου. ΜΑΤΘ. ια':10, ΜΑΡΚ. α':2, ΛΟΥΚ. ζ':27.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε αγγέλους στον Ιησού, όταν Εκείνος ήταν στη φυλακή. Αυτό φαίνεται στο αρχαίο κείμενο ΛΟΥΚ. ζ':24. Επίσης, πάλι στο αρχαίο κείμενο στο ΛΟΥΚ. θ':52 μας λέει ότι ο Ιησούς απέστειλε αγγέλους προ προσώπου αυτού εις την πόλη Σαμάρεια για να προετοιμάσουν την παραμονή του εκεί. Οι κατάσκοποι του Ισραήλ που υποδέχτηκε η Ραάβ ονομάζονται άγγελοι στο αρχαίο κείμενο ΙΑΚ. β':25.

Στην Καινή Διαθήκη η λέξη "άγγελος" χρησιμοποιείται 183 φορές. Απ' αυτές οι 14 αναφέρονται σε μηνυτές. Απ' αυτές τις 14 αναφορές οι 8 βρίσκονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Οι υπόλοιπες 169 αναφόρές έχουν την έννοια του αγγέλου σαν πνευματικό ον. Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε μηνυτές στα εξής εδάφια: ΑΓΓ. α':13, ΜΑΛ. β':7.

Το περιεχόμενο των τριών πρώτων κεφαλαίων της Αποκάλυψης δεν επιτρέπει να πάρουμε τη λέξη "άγγελος" ως πνευματικό δημιούργημα. Επιπλέον δεν είναι αγγελικά πνεύματα, για τον λόγο ότι τη διακονία του λόγου δεν την εμπιστεύθηκε ο Κύριος σε αγγέλους, ούτε τη διακυβέρνηση της εκκλησίας την έδωσε σ' αυτούς. Οι άγγελοι δεν γνωρίζουν τις αλήθειες αυτές τόσο, όσο εμείς. Βλέπουν αυτά που γίνονται, παρατηρούν τις εξελίξεις, δεν έχουν όμως το επίπεδο της αποκάλυψης, που ο Κύριος δίνει στους ανθρώπους.

Α' ΠΕΤΡ. α' :12 - "... τα οποία τώρα ανηγγέλθησαν προς εσάς διά των κηρυξάντων το ευαγγέλιον εις εσάς εν Πνεύματι αγίω το αποσταλέντι απ' ουρανού, εις τα οποία επιθυμούσι οι άγγελοι να παρακύψωσι."

Οι άγγελοι προσπαθούν να καταλάβουν πράγματα και γι' αυτό παρατηρούν την εκκλησία και τους αγίους. Οι άγγελοι δεν παίρνουν αποφάσεις, δεν ερμηνεύουν, δεν εκβάλλουν δαιμόνια, δεν κηρύττουν, δεν προφητεύουν κτλ.
Επίσης, δεν θα ήταν απαραίτητο να μεσολαβήσει ο Ιωάννης να πάρει το μήνυμα από τον Ιησού και να το δώσει σε κάποιον άγγελο, ο οποίος με τη σειρά του θα το δώσει στην Εκκλησία. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λογική σ' αυτή τη σειρά και μεσ' τη Γραφή πουθενά δεν βλέπουμε κάτι ανάλογο.

"και επτά λυχνίαι τα οποίας είδες είναι αι επτά εκκλησίαι" : Λίγο παραπάνω είδαμε ότι αυτό είναι μέρος του μυστηρίου. Όμως δεν υπάρχει έδαφος για μυστήρια, αφού εδώ μας λέει καθαρά ότι οι επτά λυχνίες είναι επτά εκκλησίες. Άρα, υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτή την απλή εξήγηση. Οι επτά εκκλησίες συμβολίζουν τις επτά διαδοχικές ιστορικές χρονικές περιόδους της Εκκλησίας και εδώ κρύβεται το μυστήριο.
Οι βιβλικές βάσεις για το ότι οι λυχνίες αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία βρίσκεται στο ΜΑΤΘ. ε':14-16.
Ο χρυσός συμβολίζει τη θεότητα. Η παρουσία του Κυρίου σκεπάζει την Εκκλησία, γι' αυτό και οι λυχνίες είναι χρυσές.