Η Αβιγαία λίγο αργότερα θα γινόταν γυναίκα του Δαβίδ. Έπρεπε να πεθάνει ο Νάβαλ, που συμβολίζει τη σαρκική φύση, για να είναι ελεύθερη η Αβιγαία.

ΡΩΜ. ζ':2-3 - "Διότι η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη διά του νόμου με τον άνδρα ζώντα, εάν δε αποθάνη ο ανήρ, απαλλάττεται από του νόμου του ανδρός. Άρα λοιπόν, εάν, ζώντος του ανδρός, συζευχθή με άλλον άνδρα, θέλει είσθαι μοιχαλίς, εάν όμως αποθάνη ο ανήρ, είναι ελευθέρα από του νόμου, ώστε να μη είναι μοιχαλίς, εάν συζευχθή με άλλον άνδρα."

Πράγματι ο Νάβαλ, αφότου έμαθε το γεγονός της συνάντησης του Δαβίδ με τη γυναίκα του, δέκα μέρες μετά πέθανε. Η Αβιγαία είναι τώρα ελεύθερη να συζευχθεί με το Δαβίδ.

Α' ΣΑΜ. κε':39 - "Και ότε ήκουσεν ο Δαβίδ ότι απέθανεν ο Νάβαλ, είπεν, Ευλογητός Κύριος όστις έκρινεν την κρίσιν μου περί του ονειδισμού μου του γενομένου παρά του Νάβαλ, και εμπόδισεν τον δούλον αυτού από κακού, και την κακίαν του Νάβαλ έστρεψεν ο Κύριος κατά της κεφαλής αυτού! Και απέστειλεν ο Δαβίδ και ελάλησε προς την Αβιγαίαν, διά να λάβη αυτήν γυναίκα εις εαυτόν."

Αυτή τη στιγμή ο Κύριος Ιησούς εισπράττει τον ονειδισμό του κόσμου, εισπράττει την αγένεια από τους ανθρώπους, όπως έκανε ο Νάβαλ. Όμως θα έρθει η ώρα που η ανομία αυτών που δεν μετανοούν, θα στραφεί και θα έρθει επάνω τους. Κοιτάξτε με πόσο όμορφο τρόπο μας δίνει ο Παύλος μέσα από τη σχέση του άνδρα και της γυναίκας την ένωση του Χριστού με την εκκλησία.

ΡΩΜ. ζ':4,6 - "Λοιπόν, αδελφοί μου, και σεις εθανατώθητε ως προς τον νόμον διά του σώματος του Χριστού, διά να συζευχθήτε με άλλον, τον αναστάντα εκ νεκρών, διά να καρποφορήσωμεν εις τον Θεόν.
... τώρα όμως απηλλάχθημεν από του νόμου, αποθανόντος εκείνου υπό του οποίου εκρατούμεθα, διά να δουλεύωμεν κατά το νέον πνεύμα και ουχί κατά το παλαιόν γράμμα."

Τι θαυμαστό και όμορφο αυτό το κεφάλαιο όασης και χαράς ανάμεσα στους διωγμούς και στην έρημο της δοκιμασίας που υφίστανται ο Δαβίδ και οι άνδρες του! Εδώ, ο Λόγος του Θεού διαγράφει τη σύνεση και τη σοφία της εκκλησίας σε σχέση με την αλαζονεία και κακία του κόσμου. Τα λόγια της Αβιγαίας πρέπει να βιώνονται στις προσευχές και στη ζωή των σημερινών χριστιανών. Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το να απολαμβάνει ο λαός του Θεού το προνόμιο αυτό της μεσιτείας και της μεσολάβησης, ώστε ο Κύριος να ενεργεί συνεχώς σωτηρία πάνω σ' αυτό τον κόσμο.

Σ' ολόκληρο αυτό το κεφάλαιο ο Θεός θέλει να τονίσει αυτή τη μεγαλοπρεπή ομορφιά και σύνεση της εκκλησίας και όλη αυτή η εικόνα μας παραπέμπει στον τρόπο που εικονίζεται η εκκλησία στο βιβλίο του Άσματος.
Το περιστατικό με την Αβιγαία συνέβη μόλις ο Δαβίδ πέρασε με σχετική επιτυχία όλα τα τεστ και τις δοκιμασίες που συνάντησε μπροστά του. Αμέσως μετά στο 26ο κεφάλαιο μπαίνουμε ξανά στο γνώριμο θέμα της καταδίωξης του Σαούλ, ο οποίος δεν έχει ξεχάσει το Δαβίδ. Εδώ στη μέση, ανάμασα στις κακουχίες συναντά ο Δαβίδ την Αβιγαία.

ΑΒΙΓΑΙΑ σημαίνει "αιτία χαράς και ευφροσύνης", "πατήρ χαράς", "πηγή χαράς". Μέσα στους διωγμούς, στις θλίψεις και πάνω στον αγώνα για αγιασμό, η νύμφη συναντάται, σχηματίζεται και αρπάζεται. Η εκκλησία εδραιώνεται μέσα στην έρημο, μέσα στις κακουχίες. Η Αβιγαία γνωρίζεται και κατακτάται ενόσω ο στρατός του Θεού μάχεται τις μάχες του Κυρίου μέσα στην έρημο της δοκιμασίας. Εκεί η εκκλησία ελευθερώνεται απ' τα δεσμά της σάρκας και της φθοράς (Νάβαλ) και δέχεται αμέσως την πρόσκληση του Ελευθερωτή της.

Εξαιτίας της ανοησίας και της σκληροκαρδίας του Νάβαλ, βρίσκεται σε κίνδυνο και το σπιτικό της Αβιγαίας. Αν η εκκλησία του Χριστού μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και δεν αποφασίσει να κινηθεί, ώστε να εκζητήσει χάρη και έλεος από το Θεό, κινδυνεύει να λάβει από τις πληγές και την κρίση που είναι να λάβει ο κόσμος, ο οποίος θέλει να βρίσκεται αμετανόητος μέσα στην αμαρτία του.
Στη Αποκάλυψη ο Κύριος κράζει για να δείξει πόσο πολύ επιθυμεί να λάβει σύνεση και σοφία η εκκλησία για να ξεχωρίσει τον εαυτό της :

ΑΠΟΚ. ιη':4-5 - "Και ήκουσα άλλην φωνήν εκ του ουρανού, λέγουσαν, Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός Μου, διά να μη συγκοινωνήσετε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής, διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής."

Ο Παύλος αναφέρει το ίδιο πράγμα όταν λέει στους Κορινθίους :
Β' ΚΟΡ. ς':17-18 - "Διά τούτο εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και Εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ."

Ο όρος και η προϋπόθεση για να μας δεχθεί ο Θεός είναι να βγούμε έξω από τη Βαβυλώνα, από το φρόνημα και τη νοοτροπία του κόσμου, από τους συμβιβασμούς και τη χλιαρότητα. Τότε θα είμαστε, λέει, πραγματικοί υιοί Του και τότε θα είναι για μας ο αγαπητός Πατέρας μας. Η Αβιγαία, όχι μόνο βγήκε έξω, δηλ. διαφοροποιήθηκε ΕΝΤΕΛΩΣ από τη στάση του Νάβαλ, αλλά και πήρε όλα αυτά τα υπέροχα δώρα για να τα προσφέρει στους άνδρες του Δαβίδ! Έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό της για να γίνει αρεστή στο Δαβίδ, διότι θα μπορούσε ο Νάβαλ, αφού θα το είχε μάθει να της δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα. Δεν φοβήθηκε όμως και δεν σκέφτηκε τι θα κάνει ο σκληρός σύζυγός της, αλλά φοβήθηκε τι θα κάνει ο Δαβίδ!! Η εκκλησία δεν φοβάται τα σχόλια, τους εμπαιγμούς και τους διωγμούς του κόσμου, αλλά φοβάται, σέβεται και οδηγείται από τις εντολές του Πνεύματος του Θεού.

Γιατί δεν πήγε η Αβιγαία να πείσει το Νάβαλ ν' αλλάξει τη στάση του; Σίγουρα γνώριζε ότι όσο κι αν προσπαθούσε, δεν θα κατάφερνε τίποτα. Όπως επίσης γνώριζε ότι ο χρόνος είναι τόσο λίγος, που δεν υπήρχε πιθανότητα ν' αλλάξει η γνώμη του άνδρα της. Στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα έπρεπε να πάρει τη σωστή απόφαση. Η κίνησή της ήταν αμέσως να ετοιμαστεί για συνάντηση με το Δαβίδ. Εμείς, πολλές φορές, προσπαθούμε να πείσουμε με επιχειρήματα και θεωρίες τον κόσμο για το πόσο σημαντικό είναι να δώσουν τις καρδιές τους στον Κύριο, όμως καλύτερο αποτέλεσμα θα αποκομίσουμε αν στραφούμε στη μεσιτική προσευχή και δώσουμε το χρόνο μας για ν' ανεβάσουμε ικεσίες γι' αυτούς προς τον Θεό. ΠΑΡ. λα':26,30.

Ο Νάβαλ μας θυμίζει τον άφρονα πλούσιο.

ΛΟΥΚ. ιβ':16-21 - "Είπε δε προς αυτούς παραβολήν λέγων, Ανθρώπου τινός πλουσίου ευτύχησαν τα χωράφια, και διελογίζετο εν εαυτώ, λέγων, τι να κάμω; διότι δεν έχω που να συνάξω τους καρπούς μου. Και είπε, Τούτο θέλω κάμει, θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας, και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά, αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρων, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, όσα δε ητοίμασας τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν και δεν πλουτεί εις Θεον."

ΝΑΒΑΛ σημαίνει "άφρων". Όπως ευφραινόταν ο άνθρωπος της παραβολής, ευφραινόταν και ο Νάβαλ στα "βασιλικά" συμπόσια που οργάνωνε μαζί με τους συνεργάτες του. Και οι δύο είχαν το ίδιο τέλος. Και ο άφρων και ο Νάβαλ έφυγαν ΞΑΦΝΙΚΑ. Γενικά αυτές οι εικόνες του Λόγου του Θεού μας δείχνουν το απότομο και ξαφνικό τέλος τούτου του πλούσιου κόσμου. Ο κόσμος όταν είναι αναπαυμένος στην ευημερία, στην απόλαυση της σάρκας και στην ανάπαυση, θα είναι η κρίση του Θεού ξαφνική πάνω τους.

Α' ΘΕΣ. ε':3 - "Επειδή όταν λέγουσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι οδύνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει."

Επίσης πολύ διδακτικά είναι τα παρακάτω εδάφια : ΜΑΡΚ.ιγ':35-36, ΠΑΡ. ς':12-15, ΕΚΚΛ.θ':12, ΗΣΑ.λ':13.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν ο Δαβίδ να θέλει να κρίνει μ' αυτόν τον τρόπο το Νάβαλ. Δεν είναι Θεός ελέους και χάριτος; Δεν είναι υπομονετικός και πάντα δείχνει την απέραντη αγάπη Του προς τους αμαρτωλούς για να τους σώσει; Πράγματι φαίνεται εδώ η σκληρότητα του Δαβίδ, όχι όμως κατά του ανθρώπου, αλλά κατά της αμαρτίας. Ξέρουμε ότι ο Κύριος δεν μπορεί να ανεχθεί την αμαρτία και είναι έτοιμος να κρίνει αμέσως την αδικία. Αυτή τη δικαιοσύνη της Παλαιάς Διαθήκης εκφράζει ο νόμος όταν λέει "οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος". Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο συνδιαλεγόταν ο Κύριος με τους ανθρώπους στην οικονομία της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν υπήρχε ακόμα ο μεσίτης, ο αμνός, εκείνος που θα άρει την αμαρτία του κόσμου. Δεν είχε έρθει ακόμα ο Ιησούς, πάνω στον οποίο θα έκρινε ο Πατέρας την αμαρτία του κόσμου για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. 

Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ο Δαβίδ έπραξε λάθος και οργισμένος έτρεξε να σκοτώσει το Νάβαλ, ενώ έπρεπε να αφήσει και αυτό το θέμα στα χέρια του Θεού, όπως έκανε πολύ καλά, ένα κεφάλαιο πιο πριν, όταν συνάντησε το Σαούλ και έδειξε μεγαλοψυχία και σεβασμό απέναντί του. Αν το δούμε σαν απλό ιστορικό γεγονός θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μ' αυτή την άποψη. Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να δούμε όλο αυτό το κεφάλαιο προφητικά. Ο Θεός δίκαιος ων, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την αμαρτία στο επίπεδο του Νάβαλ και στην κρίση Του παρεμβαίνει η εκκλησία, που είναι το σώμα του Χριστού, με το Χριστό σαν κεφαλή. Τότε είναι που διαφαίνεται η χάρη και το έλεος του Θεού!! Η δέηση και η ικεσία της εκκλησίας μπορεί να απελευθερώσει τρομακτικές ποσότητες χάρης και σωτηρίας από το θρόνο του Θεού. Τελικά η χάρη είναι εκείνο που διαφαίνεται και προβάλλεται στο κεφάλαιο αυτό και όχι η οργισμένη στάση του Θεού απέναντι στην αμαρτία. Μπορεί ο Θεός να συγχωρήσει οποιαδήποτε αμαρτία, αρκεί να μεσολαβήσει κάποιος με τη σωστή καρδιά και παίρνοντας επάνω Του την ευθύνη της πράξης. Α'ΣΑΜ. κε':24. Αυτός είναι ο ορισμός της μεσιτικής προσευχής και στάσης.

Η θέση της εκκλησίας στον κόσμο αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αβιγαία χειρίστηκε το θέμα. Σαν εκκλησία θα έχουμε επιτυχία, θα φέρουμε ψυχές στον Κύριο, ο Θεός θα εκχέει το έλεός Του στον κόσμο αυτό, μόνο όταν κατανοήσουμε την καρδιά της Αβιγαίας. Μέσα στο Λόγο του Θεού ο Κύριος ζητάει ανθρώπους που θα σταθούν στο χάλασμα. Αυτοί ακριβώς τη θέση εκπληρώνει η Αβιγαία. Ο Κύριος δεν κοιτάζει να βρει χριστιανούς γεμάτους γνώση, ανθρώπους με διπλώματα και με ρητορικές ικανότητες, αλλά κοιτάζει να βρει ανθρώπους, οι οποίοι θα ταυτιστούν με το Πνεύμα του Κυρίου για τη σωτηρία του κόσμου, θα αγαπήσουν τους ανθρώπους και θα μεσολαβήσουν γι'αυτούς.

ΙΕΖ. κβ':30 - "Και εζήτησα μεταξύ αυτών άνδρα, όστις να αναγείρη το περίφραγμα, και να σταθή εν τη χαλάστρα ενώπιόν Μου υπέρ της γης, διά να μη εξολοθρεύσω αυτήν και δεν εύρηκα."

Αυτό το κεφάλαιο είναι πολύ σπουδαίο για μας που μας ενδιαφέρει πώς να μεταφέρουμε τη χάρη του Θεού από τον ουρανό και να την απελευθερώσουμε στον κόσμο. Μπορεί να είμαστε πολεμιστές και στράτευμα, αλλά μην ξεχνάμε ότι, ο ύψιστος σκοπός μας είναι η σωτηρία των πιστών.

 

ΚΕΦ. Κς΄/26

Συνεχίζουμε όμως την εξιστόρηση των γεγονότων με το 26ο κεφάλαιο.
Πάλι οι Ζιφαίοι για δεύτερη φορά έρχονται προς το Σαούλ και τον πληροφορούν για την τοποθεσία που κρύβεται ο Δαβίδ. Χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο εκείνος, παίρνει 3000 άνδρες και βγαίνει για να τον πιάσει. Το μαθαίνει ο Δαβίδ και καθώς σιγουρεύτηκε ότι πράγματι ο Σαούλ άρχισε πάλι να τον διώκει, κάνει κάτι που μέχρι τώρα δεν είχαμε συνηθίσει.

Α' ΣΑΜ. κς':3-7 - "Και εστρατοπέδευσεν ο Σαούλ επί του βουνού Εχελά, του απέναντι Γεσιμών, πλησίον της οδού. Ο δε Δαβίδ εκάθητο εν τη ερήμω, και είδεν ότι ο Σαούλ ήρχετο κατόπιν αυτού εις την έρημον. Όθεν απέστειλεν ο Δαβίδ κατασκόπους, και έμαθεν ότι ο Σαούλ ήλθε τωόντι. Και σηκωθείς ο Δαβίδ, ήλθεν εις τον τόπον όπου ο Σαούλ είχε στρατοπεδεύσει. Και παρετήρησεν ο Δαβίδ τον τόπον, όπου εκοιμάτο ο Σαούλ και ο Αβενήρ ο υιός του Νηρ, ο αρχιστράτηγος αυτού. Εκοιμάτο δε ο Σαούλ εντός του περιβόλου και ο λαός ήτο εστρατοπεδευμένος κύκλω αυτού. Τότε ελάλησεν ο Δαβίδ και είπε προς τον Αχιμέλεχ τον Χετταίον, και προς τον Αβισαί τον υιόν της Σερουίας, αδελφόν του Ιωάβ, λέγων, Τις θέλει καταβή μετ' εμού προς τον Σαούλ προς το στρατόπεδον. και είπεν ο Αβισαί, Εγώ θέλω καταβεί μετά σου. Ήλθον λοιπόν ο Δαβίδ και ο Αβισαί διά νυκτός προς τον λαόν, και ιδού ο Σαούλ έκειτο κοιμώμενος εντός που περιβόλου και το δόρυ αυτού εμπεπηγμένον εις τον γην προς την κεφαλήν αυτού, ο δε Αβενήρ και ο λαός εκοιμόντο κύκλω αυτού."

Ο Δαβίδ πήγε κρυφά εκεί που είχαν στρατοπεδεύσει οι άνδρες του Σαούλ για να παρατηρήσει την οργάνωση και την τάξη τους. Ενώ μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει ένα φοβισμένο Δαβίδ, ο οποίος σκεφτόταν πάντα πώς θα απομακρυνθεί περισσότερο από τους διώκτες του, εδώ είναι ψύχραιμος, ήρεμος και ώριμο, θα λέγαμε, μπροστά στο νέο κίνδυνο που παρουσιάζεται. Δεν υπάρχει ίχνος φόβου και φαίνεται να κρατάει τώρα αυτός την υπόθεση στα χέρια του. Ο Δαβίδ μέσα στην πίεση και στις δοκιμασίες, αρχίζει να μαθαίνει και να αντιδρά σύμφωνα με το χρίσμα που έχει λάβει από το Θεό. Ανδρώνεται και ενδυναμώνεται μέσα στη θλίψη και την προσμονή. Όταν ο χριστιανός διακρίνεται από αγιασμό και είναι ακέραιος και σωστός μπροστά στο Θεό, η παρρησία και η τόλμη θ αρχίζουν να μεγαλώνουν μέσα στη ζωή του. Ο φόβος θα υποχωρεί και θ' αυξάνεται η εξουσία που ο Θεός δίνει, ώστε να επιτύχεις το σκοπό σου.

Α' ΙΩΑΝ. γ':21-22 - "Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν και ό,τι αν ζητώμεν, λαμβάνομεν παρ' Αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς Αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον Αυτού."

Ο Δαβίδ μέχρι τώρα περπατάει δίκαια μπροστά στο Θεό και αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις και τις αδικίες πάντα βλέποντας στο θέλημα του Θεού. Αυτό ενεργεί αυτομάτως αυτή την παρρησία και δυναμώνει η αίσθηση ότι ο Θεός θα ενεργήσει με θαυμαστό τρόπο για να υλοποιήσει την υπόσχεσή Του.
Ο Παύλος αναφέρει στην Α' ΤΙΜ. γ':13 - "Διότι οι καλώς διακονήσαντες, αποκτώσι εις εαυτούς βαθμόν καλόν, και πολλήν παρρησίαν εις την πίστιν την εις τον Ιησούν Χριστόν."

Δεν είναι πλέον φυγάδες, όπου κάθε φορά τρέπονται σε φυγή, μόλις αντικρύσουν κάποιον από του Σαούλ, αλλά πλέον έχουν οργάνωση, τάξη και λειτουργούν σαν ένα σώμα με πυγμή και δύναμη. Ο Αβισαί ήταν ο αρχιστράτηγος του Δαβίδ που σημαίνει ότι η ομάδα των ανοργάνωτων και ταλαίπωρων αυτών ανθρώπων που ήταν στην αρχή, έχει μεταβληθεί σ' ένα στρατό με στρατηγούς και με αρχηγό το Δαβίδ. Εμείς όταν κάνουμε τα πρώτα μας βήματα με τον Κύριο, μοιάζουμε επίσης με ένα ανοργάνωτο και χωρίς στόχο πλήθος, αλλά ο Ιησούς μας μαθαίνει πειθαρχία, υπακοή, ώστε η μαχητικότητα και η δυναμικότητα των πιστών να είναι μεγάλη. Στην αρχή μας κυριεύει πολλές φορές ο φόβος και η αμηχανία λόγω των διωγμών από συγγενείς, φίλους κ.τ.λ., αλλά αργότερα γινόμαστε μία ατρόμητη ομάδα και δεν φοβόμαστε να μπούμε στο στόμα του λύκου, όπως έκανε ο Δαβίδ με τον Αβισαί.

Εδώ επαναλαμβάνεται μία αλήθεια για ακόμη μια φορά.
Ο Δαβίδ ρωτάει τους δύο άνδρες, ποιος απ' αυτούς θα πήγαινε μαζί του. Ο Αχιμέλεχ σιώπησε και ο Αβισαί μετά δέχτηκε να είναι αυτός που θα τον συνόδευε. Είναι η ερώτηση που κάνει ο Κύριος και σε μας. Ποιος θα Με ακολουθήσει; Ποιος θα κινδυνεύσει και θα δεχθεί να μπει μέσα στο στρατόπεδο του εχθρού; Ποιος θα αφήσει την ασφάλεια και θα δεχθεί να ριψοκινδυνεύσει; Ας δούμε όμως το αποτέλεσμα της προθυμίας του Αβισαί. Ο άνθρωπος αυτός θα γίνει ένας λαμπρός και μεγάλος στρατηγός στο στρατό του Ισραήλ. Β' ΣΑΜ. ιη':2. Ενώ για τον Αχιμέλεχ το Χετταίο δεν ακούμε ξανά τίποτα...
Είναι σημαντικό να δούμε ότι δεν είπε ούτε ναι, αλλά ούτε και όχι! Χαρακτηριστική στάση πολλών χριστιανών. Διαλέγουν την έξυπνη σιωπή για να καλύψουν κάθε χλιαρότητα και απιστία. Από τον Κύριο όμως, κανένας δεν μπορεί να κρυφθεί!!

Ο Δαβίδ και ο Αβισαί μαζί κατέβηκαν μέσα στο στρατόπεδο και πήραν το δόρυ του Σαούλ και το δοχείο με το νερό που βρισκόταν δίπλα του και έφυγαν. Δεν πήρε κανένας είδηση, διότι όλοι βρίσκονταν σε βαθύ ύπνο "παρά του Θεού". Φανταστείτε να ήσαστε στη θέση του Αβισαί. Ίσως να σκεφτόταν ότι ήταν επιχείρηση αυτοκτονίας αυτό που έκαναν. Αν κάποιος σκοπός ξύπναγε από κάποιον θόρυβο, θα τους έπιαναν μέσα σε μία στιγμή και όλα θα είχαν τελειώσει! Όμως δεν θα μπεις μέσα στον κίνδυνο, επειδή το νομίζεις, αλλά επειδή ακολουθείς το κάλεσμα του Ιησού! Όταν ακούσεις και υπακούσεις αυτό που σου έχει αναθέσει ο Θεός, τότε είσαι σίγουρος ότι όπου κι αν σε περάσει, δεν θα παρουσιαστεί κανένας κίνδυνος για τη ζωή σου. Ο Κύριος θα τυφλώσει τον εχθρό για να πράξει το θέλημά Του. Υπάρχουν χριστιανοί που έχουν λάβει κλήση και διακονία από τον Κύριο, όμως δεν τολμούν να κάνουν το βήμα προς το στρατόπεδο του εχθρού. Δεν είναι η δική σου δύναμη που θα κάνει το έργο του Θεού, αλλά ο Κύριος θα καθαρίζει το δρόμο σου, όπως εσύ θα προχωράς!!