Ο Δαβίδ στην πρώτη συνάντηση με το Σαούλ, στο 24ο κεφάλαιο, έκανε το λάθος να σκίσει ένα κομμάτι από το ένδυμά του και τώρα, του παρουσιάζεται μία δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσει. Αποφεύγει κάθε λάθος και στέκεται πιστός στον Κύριο, καθώς δεν βλάπτει το βασιλιά του Ισραήλ.
Α' ΣΑΜ. κς':8-12 - "Τότε είπεν ο Αβισαί προς τον Δαβίδ, Ο Θεός απέκλεισεν σήμερον εις την χείρα σου τον εχθρόν σου, τώρα λοιπόν ας πατάξω αυτόν διά του δόρατος έως της γης διά μιας, και δεν θέλω δευτερώσει επ' αυτόν.
Αλλ' ο Δαβίδ είπε προς τον Αβισαί, Μη θανατώσης αυτόν, διότι τις επιβαλών την χείρα αυτού επί τον κεχρισμένον του Κυρίου, θέλει είσθαι αθώος; Είπε μάλιστα ο Δαβίδ, Ζει Κύριος, ο Κύριος θέλει πατάξει αυτόν, ή η ημέρα αυτού θέλει ελθεί και θέλει αποθάνει, ή θέλει καταβή εις πόλεμον, και θανατωθή, μη γένοιτο εις εμέ παρά Κυρίου, να επιβάλω την χείρα μου επί τον κεχρισμένον του Κυρίου! λάβε όμως τώρα, παρακαλώ, το δόρυ το προς την κεφαλήν αυτού, και το αγγείον του ύδατος και ας αναχωρήσωμεν. Έλαβε λοιπόν ο Δαβίδ το δόρυ και το αγγείον του ύδατος από πλησίον της κεφαλής του Σαούλ, και ανεχώρησαν, και ουδείς είδε, και ουδείς ενόησε, και ουδείς εξύπνησε, διότι πάντες εκοιμόντο, επειδή βαθύς ύπνος παρά Κυρίου έπεσεν επ' αυτούς."
Πήρε το δόρυ και το δοχείο με το νερό.
Το δόρυ συμβολίζει την εξουσία και είχε ιδιαίτερη συμβολική σημασία τον καιρό εκείνο. Α' ΣΑΜ. ιη':10 & ιθ':9.
Αυτή η παράδοση υπάρχει ακόμα σε ορισμένες φυλές των Βεδουίνων σήμερα, όπου ένα δόρυ καρφωμένο στο έδαφος στην είσοδο μιας σκηνής διαχωρίζει μία απλή σκηνή από τη σκηνή του Βεδουίνου ηγέτη.
Ο Ιησούς κυριολεκτικά διαπόμπευσε τις δυνάμεις του σκότους.
ΚΟΛ. β':15 - "Και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού."
Το δόρυ το επέστρεψε ο Δαβίδ λίγο αργότερα, διότι απλά δεν του ανήκε! Α' ΣΑΜ. κς':22 Το δοχείο με το νερό όμως δεν το επέστρεψε! Το δοχείο του νερού συμβολίζει το Λόγο, το Πνεύμα του Θεού που δροσίζει και ξεδιψάζει τον άνθρωπο. Ήρθε η ώρα που ο Κύριος απέσυρε κάθε ίχνος δροσιάς και ανάπαυσης μέσα από την ζωή και το πνεύμα του Σαούλ!
ΙΩΑΝ. ζ':37 - "Κατά δε την τελευταίαν ημέραν την μεγάλην της εορτής ίστατο ο Ιησούς, και έκραξε, λέγων, Εάν τις διψά, ας έρχηται προς Εμέ και ας πίνη."
Θυμόμαστε την ιστορία του Λαζάρου και του πλουσίου. Όταν ο δεύτερος κατέληξε στην κόλαση, ζήτησε από τον Αβραάμ το εξής:
ΛΟΥΚ. ις':24 - "Και αυτός φωνάξας είπε, Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με, και πέμψον τον Λάζαρον διά να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου, διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη."
Όταν ο άνθρωπος απομακρυνθεί από το Θεό, δεν μπορεί να λάβει, να δροσιστεί, να αναπαυθεί, διότι η παρουσία του Θεού λείπει ολοκληρωτικά. Η παρουσία του Θεού είναι εκείνη που ανακουφίζει και ικανοποιεί κάθε πνευματική δίψα που έχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι χαρούμενος, ευλογημένος, μόνο όταν τρέχει το πνευματικό νερό από τον ουρανό μέσα στο πνεύμα του. Στην κόλαση αυτό το νερό δεν μπορεί να υπάρχει. Σαν αποτέλεσμα η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη με θλίψη, πόνο και βάσανα.
Αυτή είναι η έννοια, όταν ο Ιησούς είπε ότι ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Στον κόσμο αυτό ο Κύριος ακόμα και στους απίστους χορηγεί μία περιορισμένη δόση απ' αυτό το πνευματικό νερό, με απώτερο σκοπό να ζητήσουν τη σωτηρία και την αιώνια ζωή που μόνο ο Κύριος Ιησούς δίνει. Όταν ο άνθρωπος φύγει από τον κόσμο αυτό χωρίς να πιει το αιώνιο νερό, βρίσκεται σε μία κατάσταση, όπως ο πλούσιος εκείνος άνθρωπος που είδαμε παραπάνω.
Ο Κύριος Ιησούς έδωσε στην εκκλησία Του το δόρυ που πήρε από τον εχθρό. Μέχρι όμως τη δεύτερη έλευσή Του, όπου και θα βασιλεύσει μέσα στη χιλιετή βασιλεία, πάνω σε όλο τον κόσμο και ο διάβολος θα είναι δεμένος με αλυσίδες, την εξουσία πάνω στον κόσμο θα την έχει ο πονηρός. Β' ΚΟΡ. δ':4, ΛΟΥΚ. δ':5-6, ΙΩΑΝ. ιβ':31, ιδ':30.
Η κληρονομία του Κυρίου
Ο Δαβίδ ζήτησε το λόγο για τον οποίο διώκεται. Ζήτησε να μάθει ποιο είναι το σφάλμα του, αν έσφαλλε. Όλος αυτός ο διωγμός έχει σαν αποτέλεσμα αν μη μπορεί ο Δαβίδ να κατοικεί στην κληρονομία του Κυρίου!
Α' ΣΑΜ. κς':19 - "Τώρα λοιπόν ας ακούση, παρακαλώ, ο κύριος μου ο βασιλεύς τους λόγους του δούλου αυτού. Εάν ο Κύριος σε διήγειρεν εναντίον μου, ας δεχθή θυσίαν, αλλ' εάν υιοί ανθρώπων, ούτοι ας ήναι επικατάρατοι ενώπιον του Κυρίου, διότι με εξέβαλον τη σήμερον από του να κατοικώ εν τη κληρονομία του Κυριου, λέγοντες, Ύπαγε, λάτρευε άλλους θεούς."
Εκείνο που καίει το Δαβίδ είναι ότι δεν μπορεί να είναι μέσα στον Ισραήλ, όπου είναι ο τόπος κατοικίας του Θεού, σε μία ευρύτερη έννοια και ο τόπος όπου μένει ο λαός Του. Δεν είπε ότι στερήθηκε την πρώτη του γυναίκα, τη Μιχάλ, ή ότι στερήθηκε το αξίωμα και το κύρος που είχε πριν αναγκαστεί να φύγει από το παλάτι του Σαούλ. Δεν ένιωσε ότι του έλειπαν όλ' αυτά και σίγουρα θα υπήρχαν περισσότερα απ' αυτά. Τον ένοιαζε η παρουσία του Κυρίου!! Ήθελε να είναι και να ζει μαζί με τον Θεό και ν' απολαμβάνει μέσα στην κληρονομία τους καρπούς της σχέσης αυτής. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε εδώ την καρδιά του Δαβίδ και των ανδρών του πάνω σ' αυτό το θέμα, διότι μπορούμε να μάθουμε μέσω αυτών των εδαφίων τι σκεφτόταν και τι ήταν εκείνο στο οποίο απέβλεπε ο Δαβίδ. Είναι ένα παράθυρο διά του οποίου βλέπουμε τι ήταν αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο από κάθετι άλλο. Θα δώσουμε λίγο χρόνο να πούμε τι συμβολίζει αυτή η κληρονομία, διότι είναι κάτι που αφορά άμεσα και εμάς. Είναι ένας θαυμάσιος τύπος, που ο Λόγος του Θεού μας δίνει εδώ τόσο παραστατικά μέσα από τη ζωή του Δαβίδ.
Το να βρίσκεσαι πνευματικά μέσα στην επικράτεια του Ισραήλ είναι θέμα ζωής και θανάτου. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έθεσε σε ένα τόπο, στον κήπο της Εδέμ, όπου εκεί θα Τον λάτρευε και θα Τον δόξαζε. Είχαν επικοινωνία και στενή σχέση με το Θεό. Αυτό το έχασαν, όταν αμάρτησαν και αναγκάστηκαν να φύγουν απ' αυτό το ευλογημένο μέρος. Δεν υπήρχε πλέον η δοξολογία και η λατρεία μέσα στην οποία απολάμβαναν το Θεό. Αργότερα κάλεσε τον Αβραάμ και θα ευλογούσε αυτόν, αλλά και το σπέρμα του επίσης. Έθεσε όμως παράλληλα και ένα τόπο, μέσα στον οποίο θα εκπληρωνόταν όλες αυτές οι υποσχέσεις. Έπρεπε να φύγει από το μέρος που ζούσε (Ουρ των Χαλδαίων) και να πάει στη γη της Επαγγελίας, στη γη Χαναάν για να γίνει αυτό που ο Θεός του είχε πει. Ο Κύριος λοιπόν διάλεξε τη γη του Ισραήλ, μέσα στην οποία θα κατοικούσε με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
Όταν ο Ιακώβ εξαπάτησε τον αδελφό του Ησαύ, ήταν πρακτικά αναγκασμένος να αφήσει αυτό το ιδιαίτερο μέρος, τη γη Χαναάν. Όταν ξεκίνησε από τη Βηρ-σαβεέ για να πάει στη Χαράν, ο Θεός έδωσε στον Ιακώβ ένα σημαδιακό όνειρο.
ΓΕΝ. κη':12-22 - "Και είδεν ενύπνιον, και ιδού, κλίμαξ εστηριγμένην εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν, και ιδού, οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ' αυτής. Και ιδού, ο Κύριος ίστατο επάνωθεν αυτής, και είπεν, Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ, την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν, και εις το σπέρμα σου, και θέλει είσθαι το σπέρμα σου, ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθεί προς δύσην, και προς ανατολήν, και προς βορράν, και προς νότον, και θέλουσιν ευλογηθεί εν σοι, και εν τω σπέρματί σου, πάσαι αι φυλαί της γης. Και ιδού, Εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην, διότι δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε. Και εξεγερθείς ο Ιακώβ εκ του ύπνου αυτού, είπε, Βέβαια ο Κύριος είναι εν τω τόπω τούτω, κι εγώ δεν έξευρον. Και εφοβήθη, και είπε, Πόσον φοβερός είναι ο τόπος ούτος! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ, ΕΙΜΗ ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΥ, και αύτη η πύλη του ουρανού. Και σηκωθεί ο Ιακώβ ενωρίς το πρωί, έλαβε το λίθον τον οποίον είχε θέσει προσκεφάλαιον αυτού, και έστησεν αυτού διά στήλην, και έχυσεν έλαιον επί την κορυφήν αυτής. Και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου, Βαιθήλ, Το δε όνομα της πόλεως εκείνης ήτο πρότερον Λουζ. Και ευχήθη ο Ιακώβ ευχήν, λέγων, Αν ο Θεός είναι μετ' εμού, και με διαφυλάξει εν τη οδώ ταύτη εις την οποίαν υπάγω, και μοι δώση άρτον να φάγω και ένδυμα να ενδυθώ, και επιστρέψω εν ειρήνη εις τον οίκον του πατρός μου, τότε ο Κύριος θέλει είσθαι Θεός μου, και ο λίθος ούτος τον οποίον έστησα διά στήλην, θέλει είσθαι οίκος Θεού, και εκ πάντων όσα μοι δώσης, το δέκατον θέλω προσφέρει εις Σε."
Μέσα στο όνειρο υπήρχε το μήνυμα που ήθελε να του δώσει ο Θεός: Η γη Χαναάν ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Ήταν το μέρος όπου ο ουρανός και η γη διασταυρωνόταν, όπου ο Θεός κατοικούσε με ένα σημαντικό τρόπο. Ήταν ένα μήνυμα που παρακίνησε τον Ιακώβ να γυρίσει σ' αυτό το μέρος και να μη μείνει στην Παδάν-αράμ. Όπως ο Θεός διάλεξε ένα λαό, μία ομάδα ανθρώπων για να κατοικεί μεταξύ αυτών, έτσι διάλεξε και ένα ιδιαίτερο μέρος για να κατοικήσει και να υλοποιήσει το σχέδιό Του. Ήταν ο λόγος που ο Ιακώβ τάφηκε στην υποσχεθείσα γη, ενώ είχε πεθάνει στην Αίγυπτο. ΓΕΝ. μζ':27-31 & μθ':29-33.
Ο Ιωσήφ επίσης είχε την επιθυμία να επιστρέψουν τα κόκκαλά του στη γη αυτή, όταν ο λαός Ισραήλ θα επέστρεφε εκεί από την Αίγυπτο. ΓΕΝ. μ':22-26, ΕΞΟΔ. ιγ':19.
Όταν οι Ισραηλίτες ήταν έτοιμοι να μπουν στη γη Χαναάν, ο Κύριος τους ξεκαθάρισε ότι μόνο εκεί μέσα, στα όρια της γης αυτής, θα μπορούσαν να Τον λατρεύουν.
ΔΕΥΤ. ιβ':5-6,10-11,13-14 - "Αλλ΄ εν τω τόπω, όντινα Κύριος ο Θεός σας εκλέξη εκ πασών των φυλών σας, διά να θέση το όνομα Αυτού εκεί, προς την κατοικίαν Αυτού θέλετε ζητήσει Αυτόν, και εκεί θέλετε ελθεί, και εκεί θέλετε φέρει τα ολοκαυτώματά σας... ... Αλλ' όταν διαβήτε τον Ιορδάνην, και κατοικήσητε επί της γης την οποίαν Κύριος ο Θεός σας δίδει εις εσάς να κληρονομήσητε, και δώση εις εσάς ανάπαυσιν από πάντων των εχθρών σας κύκλω, ώστε και κατοικήσητε μετά ασφαλείας, τότε εις τον τόπον, όντινα εκλέξη Κύριος ο Θεός σας, διά να κατοικίσει εκεί το όνομα ¶υτού, εκεί θέλετε φέρει πάντα όσα Εγώ προστάζω εις εσάς. ... ... Πρόσεχε εις εαυτόν, μήποτε προσφέρης το ολοκαύτωμά σου εις πάντα τόπον όντινα ίδης, αλλ' εις τον τόπον, όντινα εκλέξη ο Κύριος εν μια των φυλών σου, εκεί θέλεις προσφέρει τα ολοκαυτώματά σου, και εκεί θέλεις κάμη πάντα όσα Εγώ σε προστάζω."
Το να αναγκάσεις το Δαβίδ να φύγει από τη γη του Ισραήλ είναι να τον αναγκάσεις να φύγει από το μέρος που κατοικούσε ο Θεός, από το μέρος μέσα στο οποίο ο Κύριος ενεργούσε όλα Του τα σχέδια!! Ο Δαβίδ αναγκαζόταν να φύγει από τον τόπο που ο Θεός έθεσε εκεί τη λατρεία στο πρόσωπό Του. Το να φύγεις από τη γη του Ισραήλ ήταν σαν να έλεγες στο Δαβίδ: "Ύπαγε, λάτρευε άλλους θεούς." (κς':19)
Στη Β' ΒΑΣ. στο κεφ. ε' διαβάζουμε για τη θεραπεία του Νεεμάν του Σύρου, που ήταν λεπρός, αλλά ήταν και ο στρατηγός του βασιλιά της Συρίας. Όταν ήρθε η ώρα να γυρίσει πίσω στη χώρα του, είχε μία παράξενη παράκληση.
Β' ΒΑΣ. ε':17 - "Και είπεν ο Νεεμάν, Και αν μη, ας δοθή, παρακαλώ, εις τον δούλον σου δύο ημιόνων φορτίων εκ του χώματος τούτου, διότι ο δούλος σου δεν θέλει προσφέρει εις το εξής ολοκαύτωμα, ουδέ θυσίαν εις άλλους θεούς, παρά μόνον εις τον Κύριον."
Ο Νεεμάν αναγνώριζε ότι ο Κύριος κατοικεί κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο μόνο στον Ισραήλ και μόνο εδώ μπορούσες να Τον λατρεύσεις. Γι' αυτό ζήτησε από τον Ελισσαιέ αυτή την ποσότητα του εδάφους, ώστε να προσφέρει τις θυσίες εκεί πάνω.
Αργότερα όταν οι Βαβυλώνιοι ήρθαν και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ, πήραν το λαό αιχμάλωτο και τον μετέφεραν στη Μεσοποταμία. Αυτό ήταν ένα καταστρεπτικό χτύπημα, όπως μπορούμε να δούμε σε ένα ψαλμό.
ΨΑΛΜ. ρλζ':1-6 - "Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν, και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών.
Επί τας ιτέας εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τας κιθάρας ημών.
Διότι οι αιχμαλωτίσαντες ημάς εκεί, εζήτησαν παρ' ημών λόγους ασμάτων, και οι ερημώσαντες ημάς, ύμνον, λέγοντες, Ψάλλατε εις ημάς εκ των οδών της Σιών.
Πώς να ψάλλομεν την ωδήν του Κυρίου επί ξένης γης;
Εάν σε λησμονήσω, Ιερουσαλήμ, ας λησμονήση η δεξιά μου!
Ας κολληθή η γλώσσα μου εις τον ουρανίσκον μου, εάν δεν σε ενθυμώμαι, εάν δεν προτάξω την Ιερουσαλήμ εις την αρχήν της ευφροσύνης μου!"
Ο Δαβίδ στην αρχή κατέφυγε στους Φιλισταίους. Αργότερα ήταν στο οχύρωμα, στον Μωάβ, εκεί που του είπε ο προφήτης Γαδ να εισέλθει στη γη Ιούδα. Ο Δαβίδ γνώριζε και είχε συλλάβει αυτή την αλήθεια, ότι ο Ισραήλ είναι το μέρος της κατοίκησης του Θεού. Είναι το μέρος όποιυ ενώνεται και συνδέεται η γη κι ο ουρανός, ο Θεός με τους ανθρώπους.
Η γη αυτή συμβολίζει τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων. Α' ΤΙΜ. β':5
Ο Ιακώβ στο όνειρό του είδε μία σκάλα να ανεβαίνει στον ουρανό και άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν. Κοιτάξτε τι λέει ο Ιησούς:
ΙΩΑΝ. α':52 - "Και λέγει προς αυτόν, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Από του νυν θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον, και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του ανθρώπου."
Η σκάλα επίσης συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, που ως μεσίτης θα μας οδηγήσει από τη γη αυτή της ευλογίας στον ουρανό, στη νέα γη, στην ουράνια Ιερουσαλήμ. ΑΠΟΚ. κα':1
Εμείς ζούμε σε μία γη σήμερα που λέγεται "εν Χριστώ". Εκεί ζούμε και περπατάμε και αναπνεύουμε και σκεφτόμαστε και πράττουμε ό,τι πράττουμε.
ΚΟΛ. β':6-7 - "Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν Αυτώ περιπατείτε, ερριζωμένοι και εποικοδομούμενοι εν Αυτώ, και στερεούμενοι εν τη πίστει, καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή μετά ευχαριστίας."
Επίσης: ΡΩΜ. γ':23-24, ς':11,23, η':1,38,39, Α' ΚΟΡ. α':2,4,30, ιε':22, Β' ΚΟΡ. β':14, ε':17. ΓΑΛ. β':4.
Είναι μία γη ευρύχωρη (ΕΞΟΔ. γ':8) μέσα στην οποία καλούμαστε να εισέλθουμε, κάτι βέβαια που δεν αρέσει στο Σαούλ (σαρκικότητα). Όπως έδιωχνε το Δαβίδ από την κληρονομία του, από το να λατρεύει το ζωντανό Θεό, έτσι σήμερα ο κόσμος, η αμαρτία, το φρόνημα της σάρκας θέλει να σε διώξει μέσα απ' αυτή την ευλογημένη, πνευματική γη και να φύγεις σε άλλη "χώρα", όπου εκεί λατρεύουν άλλους θεούς! Ο πιο επικίνδυνος διώκτης είναι εκείνος που σου κάνει και τον φίλο και από πίσω προσπαθεί να σε εξοντώσει. Όπως ο Σαούλ σε πολλές περιπτώσεις κάλυπτε τις πράξεις του με λόγια ψεύτικης και επιφανειακής μετάνοιας. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Λίγο μετά άρχιζε και πάλι να διώκει το Δαβίδ. Ο πιο επικίνδυνος εχθρός του χριστιανού είναι οι άνθρωποι που φαίνονται εργάτες του Θεού, όμως από πίσω είναι Σαούλ. Είναι διδασκαλίες και πνεύματα που σε πρώτη ματιά φαίνονται να οικοδομούν και να βοηθούν την εκκλησία, όμως αργότερα τα αποτελέσματα είναι άσχημα και ο λαός του Θεού φεύγει και απομακρύνεται σιγά - σιγά από την εν Χριστώ γη. Σωστή λατρεία, κατάνυξη καρδιάς και καρπό μετανοίας μπορείς να έχεις μόνο μέσα στην εν Χριστώ ζωή, μέσα στη γη του Ισραήλ.
Όταν ο Ιησούς συνάντησε τη Σαμαρείτισσα, μίλησαν για το ποιος είναι ο σωστός τόπος όπου θα πρέπει να λατρεύουμε το Θεό. Ο Ιησούς της είπε:
ΙΩΑΝ. δ':19-24 - "Λέγει προς Αυτόν η γυνή, Κύριε, βλέπω ότι συ είσαι προφήτης. Οι πατέρες ημών εις τούτο το όρος προσεκύνησαν, και σεις λέγετε ότι εν τοις Ιεροσολύμοις είναι ο τόπος, όπου πρέπει να προσκυνώμεν. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Γύναι, Πίστευσόν Μοι, ότι έρχεται ώρα, ότε ούτε εις το όρος τούτο, ούτε εις τα Ιεροσόλυμα θέλετε προσκυνήσει τον Πατέρα. Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίο δεν εξεύρετε, ημείς προσκυνούμε εκείνο το οποί εξεύρομεν, διότι η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων. Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία, διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί, τους προσκυνούντας Αυτόν. Ο Θεός είναι πνεύμα, και οι προσκυνούντες Αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι."
Η γυναίκα ήξερε τις διαφορές ανάμεσα στους Σαμαρείτες και τους Ιουδαίους πάνω στο θέμα του κατάλληλου μέρους. Ο Ιησούς της είπε ότι το θέμα δεν είναι ο τόπος, αλλά ένα πρόσωπο: και Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν υπάρχει λοιπόν τώρα θέμα κατάλληλου τόπου, αλλά κατάλληλου προσώπου. Δεν μπορείς να υπηρετείς το Θεό και να είσαι πολίτης της ουράνιας πολιτειας, αν δεν είσαι κάτοικος αυτής της πνευματικής χώρας. Δεν γίνεται να ζεις στο Μωάβ ή στους Φιλισταίους και να δικαιούσαι κληρονομία από την παρουσία του Θεού! Δεν γίνεται να διακατέχεσαι από κοσμικό πνεύμα και να έχεις αντιγράψει την κοσμική νοοτροπία και να λες ότι ζεις μέσα στη γη του Ισραήλ. Γι' αυτό και οι χλιαροί δεν θα κληρονομήσουν την ουράνια γη, αλλά θα μείνουν πίσω.
