2) Oύτε και το δεύτερο σκέλος της επιθυμίας του Σαούλ εισακούσθηκε. Οι Φιλσιταίοι "απέκοψαν την κεφαλήν αυτού, και εξέδυσαν τα όπλα αυτού, και απέστειλαν εις την γην των Φιλισταίων κύκλω, διά να διαδώσωσι την αγγελίαν εις τον οίκον των ειδώλων αυτών, και μεταξύ του λαού. Και ανέθεσαν τα όπλα αυτού εις τον οίκον της Ασταρώθ, και εκρέμασαν το σώμα αυτού εις το τείχος Βαιθ-σαν." Α' ΣΑΜ. λα': 9-10.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε, ακόμα κι εδώ, στην τελευταία στιγμή της ζωής του Σαούλ, την υποκρισία του! Ενώ έλεγε στον οπλοφόρο του ότι δεν ήθελε να σκοτωθεί από χέρια απερίτμητων, λίγο αργότερα είπε σ' εκείνο το νεαρό Αμαληκίτη να τον αποτελειώσει, αφού μάλιστα εκείνος είπε στο Σαούλ την καταγωγή του.

Αν συγκρίνουμε τα δύο αυτά εδάφια (Α' ΣΑΜ. λα':4 με Β' ΣΑΜ. α':9) θα καταλάβουμε ποιος είναι ο αληθινός λόγος που ήθελε να πεθάνει ο Σαούλ γρηγορότερα. Δεν ήθελε να υποφέρει τον πόνο, αλλά ούτε και τον εξευτελισμό του!! Ήθελε να σταματήσει να υποφέρει και προκειμένου να το πετύχει αυτό, δεν τον ενδιέφερε ο τρόπος. Απλά τον ένοιαζε ν' αποφύγει τις πιο άσχημες ώρες και δεν σκεφτόταν καθόλου τι γνώμη είχε γι' αυτό ο Κύριος. Ήταν πολύ απασχολημένο με το ίματζ του προς τους εχθρούς και καθόλου σκεφτικός για τη σχέση του με το Θεό και την κρίση που θα υποστεί σε λίγο, καθώς θα χρειαστεί να δώσει λόγο για όλα αυτά τα σοβαρά παραπτώματα που έκανε τα τελευταία χρόνια.

Ο Σαούλ προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδράσει από τις άσχημες καταστάσεις που ο ίδιος και η αμαρτία του δημιούργησαν. Μόνος του προκάλεσε αυτό τον πόνο στον εαυτό του, μόνο που τώρα δεν το βλέπει. Αντί να ομολογήσει την αμαρτία του, προσπαθεί να την αποφύγει!

Πολλοί χρισιτανοί έχουν τον ίδιο τρόπο αντίδρασης. Προσπαθούν να αποφύγουν κάθε θλίψη, κάτι που δεν είναι σωστό, διότι χριστιανισμός και θλίψη είναι αλληλένδετες πραγματικότητες. Θέλουν τις ευλογίες και τη δόξα του Θεού, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν και να πάθουν για το όνομα του Ιησού.

Χαρακτηριστικοί είναι οι λόγοι με τους οποίους στήριζαν και δίδασκαν οι Βαρνάβας και Παύλος τις εκκλησίες της Μικράς Ασίας.

ΠΡΑΞ. ιδ':22 - "Επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν, και διδάσκοντες ότι διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού."

Οι θλίψεις είναι ο λόγος που πολλοί χριστιανοί σκανδαλίζονται και θα χάσουν γι' αυτό την επαγγελία της αιώνιας ζωής. ΜΑΤΘ. ιγ':21.

Ο Σαούλ υπέφερε όχι εξαιτίας κάποιου λάθους ενός άλλου ανθρώπου, αλλά εξαιτίας της δικής του στάσης. Ακόμα και τώρα δεν προσπαθεί να κοιτάξει το Θεό, αλλά εξακολουθεί να κάνει αυτό που έκανε μέχρι τώρα. Κοιτάζει αυτό που τον βολεύει.
Αυτό που τώρα ο Σαούλ ζει, μας το αναφέρει ο Παύλος στις επιστολές του.

Β' ΘΕΣ. α':6 - "Επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν."

ΡΩΜ. β':9 - "Θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος."

Βλέπουμε την έντονη αντίθεση που υπάρχει στο Σαούλ και τον Κύριό μας Ιησού.
Η παράκληση του Σαούλ να πεθάνει είναι εγωιστική και ιδιοτελής. Η αμαρτία του, όχι μόνο επέφερε το δικό του διασειρμό και θάνατο, αλλά και το θάνατο των γιων του, των ανδρών του και πολλών άλλων Ισραηλιτών. Επέφερε δυστυχία σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η βασιλεία του Σαούλ δεν ήταν ευλογία, αλλά κατάρα για τον Ισραήλ. Πόσο διαφορετικός ήταν ο θάνατος του Κυρίου μας!!
Δεν ήταν επιθυμία του Ιησού να πεθάνει, ανθρώπινα ομιλώντας. Δεν ήταν αυτοκτονία. Προσευχόταν στον κήπο της Γεσθημανή. ΜΑΤΘ. κς':39
Ο Κύριος πέρασε το βράδυ, πριν σταυρωθεί σε προσευχή και κοινωνία με τον Πατέρα, ενώ ο Σαούλ, το προηγούμενο βράδυ του το πέρασε με μία μάγισσα.
Πέθανε καθώς υπάκουσε και εκτελούσε το θέλημα του Πατέρα. Δεν πέθανε για να γλιτώσει τον πόνο και τη θλίψη. Πεθαίνοντας ο Ιησούς υπέμεινε και ανεχόταν τον πόνο σε πληρότητα, θα λέγαμε, που εμείς αξίζαμε σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας. ΗΣΑ. νγ':4-5 και Β' ΚΟΡ. ε':21.

Υπέφερε για μας όλο εκείνο τον πόνο που θα έπρεπε να πληρώσει ο κάθε άνθρωπος πάνω σ' αυτή τη γη. Ο θάνατός Του δεν ήταν μια τραγική αποτυχία, που εμείς προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να απωθούμε μέσα από το νου μας, αλλά μία έξοχη, θαυμαστή και μεγαλειώδης θυσία για μας, την οποία πάντα θυμόμαστε. Έχει αλλάξει καταλυτικά τη ζωή μας. Ήταν ένας οδυνηρός θάνατος που επέφερε για μας και τη σωτηρία μας. Ο Σαούλ πέθανε μέσα στην αμαρτία, ενώ έπρεπε να πεθάνει ως προς την αμαρτία. Το πυκνό πνευματικό σκοτάδι όλο και τύλιγε, όλο και πλησίαζε την ψυχή του Σαούλ. Η σκληρή, αμετανόητη καρδιά του θερίζει τον καρπό που τόσα χρόνια έσπερνε. Ακόμα και η προσπάθει αυτοκτονίας απέτυχε, κάτι που μας θυμίζει τις τελευταίες ημέρες, λίγο πριν έρθει ο Ιησούς πάνω στη γη.

ΑΠΟΚ. θ':6 - "Και εν ταις ημέραις εκείναις θέλουσι ζητήσει οι άνθρωποι τον θάνατον, και δεν θέλουσιν ευρεί αυτόν, και θέλουσιν επιθυμήσει να αποθάνωσι, και ο θάνατος θέλει φεύγει απ' αυτών." Επίσης : ΑΠΟΚ. ς':16-17

Ο θάνατος του Σαούλ μας υπενθυμίζει το θάνατο του αρχιερέα Ηλεί και των γιων του στο κεφ. δ': της Α' Σαμουήλ.
Και στα δύο περιστατικά, θάνατος και ήττα ήρθαν από τους Φιλισταίους.
Πατέρας και γιοι πέθαναν την ίδια μέρα. Δεν πέθαναν μόνο οι ηγέτες, αλλά και πολλοί Ισραηλίτες μαζί.

Οι δύο αυτές νίκες των Φιλισταίων ήταν προσωπικές τραγωδίες για το Σαούλ και τον Ηλεί και για τους γιους τους. Ήταν επίσης και μία μεγάλη συμφορά για τον Ισραήλ εθνικά.

Ο Ηλεί υπηρετούσε με απιστία για σαράντα χρόνια τον Ισραήλ από τη θέση του αρχιερέα, όπως και ο Σαούλ βασίλευσε με ανυπακοή για σαράντα χρόνια στον Ισραήλ.
Ο Ηλεί, όταν πέθανε, έπεσε "εκ της καθέδρας". Α' ΣΑΜ. δ':18 Ο Σαούλ "επέπεσε" πάνω στη ρομφαία του.

Υπάρχει όμως και μία ομοιότητα μεταξύ της μάχης του Σαούλ με τους Φιλιστάιους και της μάχης του Δαβίδ με τους Αμαληκίτες στο κεφ. λ'. 
Καθώς ο Δαβίδ "επάταξεν" (εβρ. κείμενο : χικκάχ) τους Αμαληκίτες "και έφυγον" (εβρ. κείμενο : νους) (Α' ΣΑΜ. λ':17), οι Φιλισταίοι "επάταξαν" (εβρ. κείμενο : χικκάχ) (λα':2) το Σαούλ με τους γιους του και οι Ισραηλίτες "έφυγον" (εβρ. κείμενο : νους) (λα':7) από τις πόλεις και από τον Ισραήλ.
Οι Φιλισταίοι έκοψαν το κεφάλι του Σαούλ όπως ο Δαβίδ μερικά χρόνια νωρίτερα έκοψε το κεφάλι του Γολιάθ. Α' ΣΑΜ. ιζ':51.
Οι Φιλισταίοι κρέμασαν σαν τρόπαιο το κεφάλι του Σαούλ στο ναό του Δαγών. Α' ΧΡΟΝ. ι':10. Αφαίρεσαν τα όπλα του Σαούλ και τα επέδειξαν σε όλη τη χώρα των Φιλισταίων για να καταλήξουν τελικά στο ναό της Ασταρώθ.
Ο Δαβίδ είχε πάρει το κεφάλι του Γολιάθ και το πήγε στην Ιερουσαλήμ, καθώς τα όπλα του τα είχε πάρει προσωρινά στη σκηνή του. Α' ΣΑΜ. ιζ':54. Η ρομφαία του Γολιάθ ήταν εκεί που ήταν και η Σκηνή του Μαρτυρίου στη Νωβ, όταν ο Δαβίδ πήγε εκεί. Α' ΣΑΜ. κα':9.

Η τελευταία πράξη που έγινε και περιγράφεται στα τρία τελευταία εδάφια της Α' Σαμουήλ είναι πράξη σεβασμού και εκτίμησης.

Α' ΣΑΜ. λα':11-13 - "Ακούσαντες δε περί τούτου οι κάτοικοι της Ιαβείς Γαλαάδ, τί έκαμον οι Φιλισταίο εις τον Σαούλ, ηγέρθησαν πάντες οι δυνατοί άνδρες, και οδοιπόρησαν όλην την νύκτα, και έλαβον το σώμα του Σαούλ κα ιτα σώματα των υιών αυτού από του τείχους Βαιθ-σαν, και ήλθον εις Ιαβείς, και έκαυσαν αυτά εκεί. Και έλαβον τα οστά αυτών, και έθαψαν υπό το δένδρον εν Ιαβείς, και ενήστευσαν επτά ημέρας."

O Σαούλ είχε βοηθήσει τους άνδρες της Ιαβείς-γαλαάδ εναντίον των Αμμωνιτών, οι οποίοι τους απείλησαν ότι θα εκβάλλουν τους δεξιούς οφθαλμούς σε όλους. Ο Σαούλ διέλυσε τους Αμμωνίτες στη μάχη και έσωσε τους άνδρες της Ιαβείς-γαλαάδ. Α ΣΑΜ. ια κεφ. Τώρα είναι η ώρα να ανταποδώσουν οι κάτοικοι της Ιαβείς αυτή την πράξη. Διέσχισαν τον Ιορδάνη, διότι βρισκόταν η πόλη αυτή στην ανατολική πλευρά του ποταμού, πήραν τα σώματα του Σαούλ και των υιών του και έθαψαν το Σαούλ κάτω από ένα δέντρο. Είναι σαν να θέλει ο συγγραφέας να μας θυμίσει, ότι κάτω από ένα δέντρο καθόταν ο Σαούλ όταν ήταν ευνοϊκές οι καταστάσεις γι' αυτόν και προσπαθούσε με πονηρία να υποκριθεί, ώστε να μπορέσει να συλλάβει το Δαβίδ.

Α' ΣΑΜ. κβ':6 - "Ακούσας δε ο Σαούλ ότι εφανερώθη ο Δαβίδ, και οι άνδρες μετ' αυτού, εκάθητο δε ο Σαούλ εν Γαβαά υπό το δένδρον εν Ραμά έχων το δόρυ αυτού ..."

Στο εβραϊκό κείμενο και στις δύο περιπτώσεις στη λέξη "δέντρο" χρησιμοποιείται η λέξη "ΕΣΧΕΛ".
Κάτω από ένα δέντρο κατέστρωνε τα σχέδιά του για να σκοτώσει το Δσβίδ και τώρα βρίσκεται ο ίδιος θαμμένος κάτω απ' αυτό το δέντρο, ενώ ο δρόμος είναι ανοιχτός για να παραλάβει τη βασιλεία το Δαβίδ. Η πτώση του Σαούλ συνδυάζεται με την άνοδο του Δαβίδ. Την ώρα που ο Θεός ευλογούσε και αποκαθιστούσε το Δαβίδ, έκρινε και παραμέρισε το Σαούλ από τη βασιλεία.

ΜΑΤΘ. κ':16 - "Ούτω θέλουσιν είσθαι οι έσχατοι πρώτοι, και οι πρώτοι έσχατοι, διότι πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι εκλεκτοί."

Στο επόμενο βιβλίο ο Λόγος του Θεού μας περιγράφει την άνοδο του Δαβίδ στο θρόνο της βασιλείας. Η Β' Σαμουήλ αρχίζει με την είδηση του θανάτου του Σαούλ να φτάνει στ' αυτιά του Δαβίδ. Έμαθε τα νέα από ένα Αμαληκίτη, ο οποίος διεσώθηκε από τη μάχη. Ο νέος αυτός νόμιζε ότι θα κερδίσει την εύνοια του Δαβίδ, αφού κατά τη γνώμη του, τα νέα που του έφερνε θα του άρεσαν. Έπεσε όμως έξω στις εκτιμήσεις του και πλήρωσε με τη ζωή του γι' αυτό. Το γεγονός αυτό περιγράφεται στη Β ΣΑΜ. α':1-16.

Ο Αμαληκίτης αυτός είναί τύπος του σαρκικού ανθρώπου, που προσπαθεί να ευχαριστήσει το Θεό με δικά του έργα. Δεν γνωρίζει τη χάρη του Θεού και με τέτοιες ανάλογες πράξεις θέλει να έρθει και να μπει στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος δεν έχει δεχθεί αυτή τη σωτήρια χάρη, δεν μπορεί να τιμήσει το βασιλιά και να γίνει ευπρόσδεκτος από το Θεό. Στο τέλος καταλήγουν "να πατάνε επί πτωμάτων" για να αρέσουν στους άλλους.

Ο Δαβίδ σκότωσε εκείνον το νέο επειδή αυτός αποτελείωσε το Σαούλ, τον κεχρισμένο του Κυρίου. Οι άνδρες του Δαβίδ, αλλά περισσότερο ο ίδιος ο Δαβίδ, θρήνησαν και πένθησαν το χαμό του Σαούλ, του Ιωνάθαν και των άλλων.

Β' ΣΑΜ. α':17-18 - "Και εθρήνησεν ο Δαβίδ τον θρήνον τούτον επί τον Σαούλ, και επί Ιωνάθαν τον υιόν αυτού, και παρήγγειλε να διδάξωσι τους υιούς Ιούδα τούτο το άσμα του τόξου (ιδού, είναι γεγραμμένον εν τω βιβλίω του Ιασήρ.)"

Στα επόμενα εδάφια διαβάζουμε το άσμα του τόξου, που το Άγιο Πνεύμα παρακίνησε το Δαβίδ να γράψει. Είναι θαυμαστό να παρατηρούμε πόσο αγνή και καθαρή παρέμενε η καρδιά του Δαβίδ, παρόλους τους διωγμούς και τις αδικίες του Σαούλ στα τελευταία 15 χρόνια! Δεν θεώρησε νίκη δική του το θάνατο του Σαούλ, αλλά ΗΤΤΑ!! Έβλεπε τον Κύριο πάνω απ' όλα και γνώριζε πώς να επισκέπτεται την καρδιά του Θεού. Ο Δσβίδ θρηνούσε επειδή έπεσε ο Κύριος στα μάτια του κόσμου μετά από αυτές τις πράξεις του Σαούλ. Θρηνούσε, επειδή ουσιαστικά από όλο αυτό βγήκε χαμένος ο λαός του Θεού και μαζί μ' αυτούς και ο ίδιος ο Δαβίδ.

Β' ΣΑΜ. α':20 - "Μη αναγγείλητε εις την Γαθ, μη διακηρύξητε εις τας πλατείας της Ασκάλωνος, μήποτε χαρώσι αι θυγατέρες των Φιλισταίων, μήποτε αγαλλιάσωνται αι θυγατέρες των απεριτμήτων."

Η Γαθ και η Ασκαλών ήταν πόλεις των Φιλισταίων.
Ο Δαβίδ, αγαπητοί αδελφοί, έβλεπε όλο τον Ισραήλ σαν ένα σώμα! Όταν κάποιο μέλος χτυπηθεί, τότε όλο το σώμα πονάει και υποφέρει!! Δεν τοποθέτησε τον εαυτό του κάπου αλλού θεωρώντας τον εαυτό του περισσότερο δίκαιο και κατ' επέκταση δεν ανήκε στην ομάδα και τη βασιλεία του Σαούλ.
Ταυτίστηκε και ένιωθε ότι ανήκε στο λαό Ισράηλ με όλα τα αρνητικά και θετικά του σημεία. Δυστυχώς αυτή η εικόνα δεν υπάρχει στη σημερινή ελληνική χριστιανική εκκλησία. Όταν ακούσουμε ότι έπεσε κάποιος ποιμένας ή εργάτης, τότε πολλές φορές αυτή η είδηση φέρνει χαρά σε μερικούς, αφού νιώθουν ότι δικαιώνοναι με αυτό το συμβάν. Υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των εργατών και η πραγματικότητα αυτή, μακριά απέχει από τις υποδείξεις του Αγίου Πνεύματος μέσω του αποστ. Παύλου.

ΡΩΜ. ιβ':15 - "Χαίρετε μετά χαιρόντων, και κλαίετε μετά κλαιόντων."

Είναι η ώρα για να καταλάβει ο λαός του Θεού ότι η ευλογία του αδελφού σου θα καταλήξει ώστε να γίνει και δική σου ευλογία!! Όταν βρίσκεσαι σε ένα σώμα και ζητάς μόνο τη δική σου ευλογία, σίγουρα είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι υπάρχει σάρκα στη μέση. Αν δεν μετανοήσουμε ειλικρινά, θα είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε τον υπόλοιπο χριστιανικό βίο μας μέσα σε μία σαρκική φυλακή χωρίς καρπό και αποτελέσματα, με κίνδυνο να πάρουμε το δρόμο του Σαούλ.

Ας λάβουμε κι εμείς το φρόνημα του Δαβίδ, το οποίο διακρίνουμε ακόμα καθαρότερα πάνω στον Ιησού, όταν προσευχήθηκε και έκλαψε για την Ιερουσαλήμ.

ΛΟΥΚ. ιθ':41-44 "Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν, έκλαυσεν επ' αυτήν, λέγων, Είθε να εγνώιζες κι εσύ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα, αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου, διότι θέλουσι ελθεί ημέραι επί σε, και οι εχθροί σου θέλουσι κάνει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν ... ... διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου."

Η Ιερουσαλήμ εκείνη την εποχή δεν γνώρισε Εκείνον που θα τις έφερνε την ειρήνη. Δεν γνώρισε το συμφέρον της, ποιο ήταν τελικά το καλό της. Απέβαλε και έδιωξε τον Κύριο της δόξας, Εκείνον που την αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλον! Υπάρχουν εκκλησίες που μοιάζουν στην τότε Ιερουσαλήμ. Δεν ενδιαφέρονται για τον Κύριο, αλλά ουσιαστικά, θέλοντας να τηρούν τους ξερούς κανόνες και να υπακούν σε ανούσιους νόμους καταλήγουν να διώχνουν και να απομακρύνουν τον Κύριο, ο οποίος θέλει να φέρει πραγματική θεραπεία και έλεος. Φωνάζουν ότι είναι η εκκλησία του Χριστού, αλλά με τα έργα και τις πράξεις τους αρνούνται κάθε ταπείνωση και ειλικρινή υποταγή στον Κύριο. Υπηρετούν τα συμφέροντά τους, όπως έκανε και ο Σαούλ. Ο Σαούλ αρνήθηκε το Δαβίδ και τον κυνήγησε, όπως και η Ιερουσαλήμ τον Κύριο Ιησού. Ο Δαβίδ έκλαυσε για το Σαούλ, όπως και ο Ιησούς για την πόλη. Ενώ εισέπρατταν προσβολή και ασέβεια, η αγάπη τους ήταν αμετακίνητη, ισχυρή και άμωμη.

Ο Κύριος θέλει να φέρει την παρουσία Του στη ζωή μας, έτσι ώστε να φέρει την καρδιά μας σε θέση ταπείνωσης και συντριβής. Όταν εμείς κρατάμε την άκαμπτη κι εγωιστική στάση μας, δεν μπορεί να εργαστεί στη ζωή μας Οι διάφορες δογματικές πεποιθήσεις είναι εμπόδιο στο να νιώσουμε την επίσκεψη του Κυρίου στη ζωή μας. Αυτά αποτελούν εμπόδιο στο να εισέλθουμε μέσα στις επαγγελίες. Πολλές εκκλησίες και άνθρωποι προτιμούν να συντηρούν το δογματισμό και την τυπική διαδικασία της ζωής τους. Δεν υπάρχει ειλικρινή εκζήτηση και ο Κύριος είναι εκεί και περιμένει. Όμως δεν μπορεί να σε περιμένει για πάντα.

Στο άσμα του τόξου διακρίνουμε κάτι που κάνει εντύπωση. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος πικρίας! Ο Δαβίδ θα μπορούσε να ζήσει σ' ένα τέτοιο περιβάλλον πικρίας, μετά απ' όλα αυτά που πέρασε, αλλά γνώριζε την καρδιά του Θεού και δεν επέτρεψε να πλησιάσει καθόλου το κακό στην καρδιά του. Όταν θέλεις να γίνονται όλα όπως εσύ νομίζεις, τότε εύκολα θα ξεφύγεις από το δρόμο του Θεού. Θα χάσεις το θέλημα του Θεού. Αν όμως η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο είναι δυνατή και η επίγνωση επαρκεί, όσον αφορά τους τρόπους που χρησιμοποιεί ο Θεός για να πετύχει τους σκοπούς Του, τότε είσαι ελεύθερος από δεσμά κακίας και πικρίας! Ο Δαβίδ γνώριζε ότι ο Κύριος επέτρεπε στο Σαούλ να τον καταδιώκει. Γνώριζε ότι αυτό γινόταν για να τον εκπαιδεύσει και να τον διδάξει την οδό της δικαιοσύνης του Θεού και όχι του ανθρώπου. Ο Κύριος χρησιμοποιούσε το Σαούλ για να προετοιμάσει το Δαβίδ για ηγέτη και βασιλιά. Ο Δαβίδ δεν υπέφερε μάταια και ανώφελα και γι' αυτό δεν χρειαζόταν να νιώσει άσχημα για το Σαούλ.