Εμείς σαν στράτευμα του Κυρίου πρέπει να πεθάνουμε ως προς τον κόσμο για να μπορούμε να φέρουμε καρπό.

ΙΩΑΝ. ιβ':24-25 - "Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.
Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν."

Πόσο διατεθειμένοι είμαστε ν' αφήσουμε την πολυθρόνα μας, την άνεσή μας και όλα αυτά που ικανοποιούν τη σάρκα και να στερηθούμε με χαρά και ευχαριστία για το όνομα του Ιησού;
Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να συμβάλλουμε κι εμείς στην ίδρυση αυτής της ουράνιας βασιλείας;

Ο Κύριος Ιησούς μόλις βαπτίστηκε στον Ιορδάνη και έλαβε το χρίσμα για τη μετέπειτα διακονία Του, έπρεπε να δοκιμαστεί στην έρημο.

ΜΑΤΘ. γ':16-17 - "Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθείς από του ύδατος, και ιδού, ηνοίχθησαν εις Αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν, και ερχόμενον επ' Αυτόν. Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός, εις τον οποίοιν ευηρεστήθην."
ΜΑΤΘ. δ':1 - "ΤΟΤΕ ο Ιησούς εφέρθη υπό του Πνεύματος εις την έρημον, διά να πειρασθή υπό του διαβόλου."

Ο Δαβίδ, σαν τύπος του Χριστού, χρίστηκε από τον προφήτη και λίγο καιρό μετά έπρεπε στην έρημο να δοκιμαστεί. Αυτή η δοκιμασία μπορεί να έχει πολλές μορφές, όπως ακριβώς ο Ιησούς δεν δοκιμάστηκε σε ένα θέμα μόνο, αλλά σε περισσότερα. Όλ' αυτά τα χρόνια που ο Δαβίδ πέρασε στη θλίψη και τη δοκιμασία αποδείχτηκε άξιος.

Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν το Δαβίδ είχαν όραση και ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Πήγαν και προσκολλήθηκαν στην ευλογία του Θεού. Δεν υπήρχαν προσωπικές βλέψεις και συμφέροντα., αλλά καθαρή υποταγή για να επιτευχθεί ο ένας και μοναδικός στόχος:

Α' ΧΡΟΝ. ιβ':17-18 - "Και εξήλθεν ο Δαβίδ εις συνάντησιν αυτών, και αποκριθείς είπε προς αυτούς, Εάν έρχησθε προς εμέ εν ειρήνη διά να μοι βοηθήσετε, η καρδία μου θέλει είσθαι ηνωμένη με σας, αλλ' εάν διά να με προδώσητε εις τους εχθρούς μου, ενώ δεν είναι αδικία εις τας χείρας μου, ο Θεός των πατέρων ημών ας ίδη, και ας ελέγξη τούτο.
Και το Πνεύμα περιεχύθη εις τον Αμασαϊ, τον άρχοντα των τριάκοντα, και είπε, Σου είμεθα, Δαβίδ, και μετά σου, υιέ του Ιεσσαί. Ειρήνη, ειρήνη εις σε, και ειρήνη εις τους βοηθούς σου! διότι ο Θεός σου σε βοηθεί. Τότε εδέχθη αυτούς ο Δαβίδ, και κατέστησεν αυτούς αρχηγούς των δυνάμεων αυτού."

Ο βασικότερος παράγοντας για την πνευματική επιτυχία είναι η εν ειρήνη προσκόλλησή μας στα σχέδια και το θέλημα του Θεού. (ΜΑΤΘ. ις':24-25) Παρατηρούμε τι όμορφο πνεύμα είχαν αυτοί οι άνθρωποι και με πόσο ζήλο ήρθαν για να τον υπηρετήσουν.

Όποιος έχει καθαρή καρδιά και κίνητρα μπορεί να δει πού βρίσκεται ο Θεός!
Ο Κύριος ζητάει εθελοντές, οι οποίοι θα διακατέχονται από ένα τέτοιο πνεύμα ομόνοιας και συνεργασίας. Όταν τα πράγματα είναι εύκολα, έρχονται πολλοί για να δηλώσουν ενότητα. Όταν όμως πρέπει να πας στην έρημο και να εγκαταλείψεις κάθε κοσμική απόλαυση, τα πράγματα δυσκολεύουν. Χρειάζεται απόφαση και ισχυρή θέληση. Το στράτευμα όμως που θα σχηματιστεί μέσα από τη δοκιμασία αυτή, θα είναι ισχυρό. ΑΣΜΑ ΑΣΜ. ς':10

Ο Κύριος μετά τις σαράντα μέρες στην έρημο, επέστρεψε στη Γαλιλαία "εν τη δυνάμει του Πνεύματος" - ΛΟΥΚ.δ':14. Εμείς, όταν περάσουμε τη δοκιμασία που είναι στο δρόμο μας, η ίδια δύναμη και το ανάλογο χρίσμα θα μας συνοδεύουν.

Α' ΧΡΟΝ. ιβ':21-22 - "Και ούτοι εβοήθησαν τον Δαβίδ εναντίον των ληστών, διότι ήσαν πάντες δυνατοί εν ισχύι, και έγειναν αρχηγοί του στρατεύματος. Διότι τότε, από ημέρας εις ημέραν ήρχοντο προς τον Δαβίδ διά να βοηθήσωσιν αυτόν, ΕΩΣΟΥ ΕΓΕΙΝΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΝ ΜΕΓΑ, ΩΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΝ ΘΕΟΥ."

Η νικηφόρα ζωή της εκκλησίας εδραιώνεται στην έρημο. Έχω συναντήσει πολλούς αδελφούς οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να προσκολληθούν με το Δαβίδ στην έρημο. Τα θέλουν όλα έτοιμα. Ζητάνε μία εκκλησία με όλα τα χαρίσματα, να σπέρνει τον πανικό στις δυνάμεις του σκότους, η παρουσία του Θεού να είναι συνεχώς μέσα στη ζωή τους και η ευλογία να ξεχειλίζει μέσα από το σπίτι τους. Όταν εμφανίζονται προβλήματα ξαφνικά η στάση τους αλλάζει, σκανδαλίζονται και αποφεύγουν να συμβάλλουν στην επίλυσή τους. Θέλουν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και να δηλώνουν παρόντες στις δραστηριότητες της εκκλησίας μόνο όταν όλα είναι ήσυχα, απροβλημάτιστα και ευνοϊκά γι' αυτούς.

Όμως τα παραπάνω, ενώ είναι στο θέλημα του Θεού, δεν γίνεται να επιτευχθούν από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν γίνεται να μπεις στις ευλογίες και στο θρίαμβο χωρίς να περάσεις μέσα από το θάνατο της σάρκας και τη δοκιμασία. Πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να προσκολληθούν σε ένα έτοιμο στράτευμα, σε μία δυναμική εκκλησία χωρίς να πληρώσουν κανένα κόστος. ΄Οπως ο Δαβίδ, έτσι και ο Κύριος Ιησούς μας έδειξε το δρόμο, το μόνο δρόμο για να εκπληρωθεί ο Λόγος του Θεού.

Πρέπει να βγεις έξω, στο "σπήλαιο", στην "έρημο". Εκεί μπαίνουν οι βάσεις. Εκεί ο κεραμέας μας πλάθει, ώστε να γίνουμε σκεύη τίμιας χρήσης. Εκεί θα διδαχθούμε τον αγιασμό και θα λάβουμε την αποκάλυψη του υιού του Θεού για να πληρωθούμε με όλο το πλήρωμα.

Ο χαρακτήρας του Ιησού μορφώνεται και αποκτάται μόνο μέσα στις θλίψεις και τον αγώνα της προσευχής, μέσα από τη μάχη εναντίον της σάρκας και του πονηρού.

Β' ΚΟΡ. δ':17-18 - "Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης. Επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλά εις τα μη βλεπόμενα. Διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια."

Ο στρατός του Δαβίδ είναι ο τύπος της σημερινής εκκλησίας ως στράτευμα. Ο δικός μας στρατηγός, ο Ιησούς, οδηγά την εκκλησία Του στη νίκη, η οποία δεν θ' αργήσει για πολύ. Εμείς, οι στρατιώτες πρέπει να μάθουμε και ν' αποκτήσουμε τη νοοτροπία και το χαρακτήρα του μεγάλου Στρατηγού. Όλοι αυτοί που προσκολλήθηκαν πιστά στο Δαβίδ στην έρημο, διδάχτηκαν απ' αυτόν, νίκησαν και τελικά συμβασίλευσαν μαζί με το Δαβίδ (Β' ΣΑΜ. κγ').

Εδώ έχουμε μια πολύ διδακτική εικόνα. Ο Ιωνάθαν αγάπησε με όλη του την καρδιά τον Δαβίδ.

Α' ΣΑΜ. ιη':1-4 - "Και ως ετελείωσε λαλών προς τον Σαούλ, η ψυχή του Ιωάναθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και παρέλαβεν αυτόν ο Σαούλ εκείνην την ημέραν, και δεν αφήκε αυτόν να επιστρέψη πλέον εις τον οίκον του πατρός αυτού. Τότε ο Ιωνάθαν έκαμε συνθήκην μετά του Δαβίδ, διότι ηγάπα αυτόν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και εκδυθείς ο Ιωνάθαν το επένδυμα το εφ' εαυτόν, έδωκεν αυτό εις τον Δαβίδ, και την στολήν αυτού, έως και το ξίφος αυτού, και το τόξον αυτού, και την ζώνην αυτού."

Την ειλικρινή αυτή αγάπη τη διακρίνουμε σε πολλά σημαία μέσα στο Λόγο του Θεού. Α' ΣΑΜ. ιθ':1-6 και Α' ΣΑΜ. κ'.
Η φιλία αυτή είναι χαρακτηριστική μέσα σ' όλη την Αγία Γραφή. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί γι' αυτή την υπέροχη σχέση. Ο Ιωνάθαν ήταν ο κληρονόμος του θρόνου και παρόλ' αυτά ήταν πρόθυμος να αποχωρήσει απ' αυτό του το δικαίωμα και αυτοαποκλείστηκε, θα λέγαμε, από τη διαδοχή της βασιλείας. Η αφιέρωσή του ήταν ανιδιοτελής, αν σκεφτούμε ότι ήταν ο αντίπαλός του στη διεκδίκηση του θρόνου. Αν διαβάσουμε από την Α' ΣΑΜ.κ':14-15 θα καταλάβουμε πώς γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα ήταν ο επόμενος βασιλιάς και εκείνος που ο Θεός έχρισε για το θρόνο. Ο Ιωνάθαν διακήρυξε καθαρά αυτή την αλήθεια στο Α' ΣΑΜ. κγ':16-17. Κι όμως τίποτα απ' αυτά δεν σκίασε την αγαθή και γλυκειά ψυχή του στο να αγαπήσει και να εκδηλώσει αυτή την αγάπη στο πρόσωπο του Δαβίδ. Όποτε μπορούσε τον βοηθούσε και ήταν πάντα στο πλευρό του ό,τι κι αν χρειαζόταν. Για το Δαβίδ ο Ιωνάθαν ήταν το στήριγμά του, η διέξοδός του μέσα στο παλάτι, όταν ο Σαούλ επιχειρούσε να τον σκοτώσει. Αλλά...

Μέσα από τη σχέση του Ιωνάθαν με το Δαβίδ ο Κύριος μας δίνει σωρεία διδαγμάτων.

Μας διδάσκει και μας δείχνει ποιο δρόμο πρέπει να χαράξουμε για να είμαστε με τους νικητές. Οι ακόλουθοι του Δαβίδ στο Οδολλάμ έγιναν οι αρχηγοί του στρατεύματος, όταν ανέβηκε ο Δαβίδ στο θρόνο του Ισραήλ. Απέλαυσαν τη βασιλεία μαζί με το Δαβίδ και αναπαύθηκαν στο μεγαλείο εκείνου του κράτους που κατέκτησε ο βασιλιάς τους. Έγιναν όλοι τους ισχυροί και ξακουστοί, με τρομερές επιτυχίες και ανέβηκαν στο υψηλότερο βάθρο της βασιλείας του Δαβίδ.
Όμως ο Ιωνάθαν δεν ήταν μεταξύ τους !!!

Ενώ υπήρχε ένας τόσο δυνατός δεσμός φιλίας μεταξύ τους, ο Ιωνάθαν δεν συμβασίλευσε, δεν ήταν με το μέρος των νικητών. Γιατί;
Θα έπρεπε να είναι το δεύτερο πρόσωπο μετά το Δαβίδ μέσα στο σχέδιο του Κυρίου.

Α' ΣΑΜ. κ':42 - "Και είπεν ο Ιωνάθαν προς τον Δαβίδ, Ύπαγε εν ειρήνη, καθώς ωμόσαμεν ημείς αμφότεροι εις το όνομα του Κυρίου, λέγοντες, Ο Κύριος ας ήναι μεταξύ εμού και σου, και μεταξύ του σπέρματός μου και του σπέρματός μου εις τον αιώνα! Και εσηκώθη και ανεχώρησε. Ο δε Ιωνάθαν εισήλθεν εις την πόλιν."

Η απάντηση στο ερώτημά μας είναι ότι ο Ιωνάθαν ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟΝ ΔΑΒΙΔ ! Ούτε εδώ, σ' αυτό το χρονικό σημείο, αλλά ούτε και αργότερα, όταν ο Δαβίδ ετοιμαζόταν μέσα στην έρημο και στις σπηλιές:

Α' ΣΑΜ. κγ':16-18 - "Τότε εσηκώθη Ιωνάθαν, ο υιός του Σαούλ, και υπήγε προς τον Δαβίδ εις το δάσος, και ενίσχυσε την χείρα αυτού εν τω Θεώ. Και είπε προς αυτόν, Μη φοβού, διότι δεν θέλει σε ευρεί η χειρ Σαούλ του πατρός μου, και συ θέλεις βασιλεύσει επί τον Ισραήλ, και εγώ θέλω είσθαι δεύτερός σου, μάλιστα και Σαούλ ο πατήρ μου εξεύρει τούτο. Και έκαμον αμφότεροι συνθήκην ενώπιον του Κυρίου, και εκάθητο ο Δαβίδ εντός του δάσους, ο δε Ιωνάθαν ανεχώρησε εις τον οίκον αυτού."

Παρατηρήστε στις δύο αυτές συναντήσεις του Ιωνάθαν με το Δαβίδ πώς ο Λόγος του Θεού τονίζει την επιστροφή του Ιωνάθαν στο σπίτι του. Γύρισε πίσω και δεν προχώρησε μπροστά! Προτιμούσε να είναι στο περιβάλλον του πατέρα του, αν και ήταν τόσο αντίθετος με τις πράξεις του. Ο Ιωνάθαν σ' αυτή την περίπτωση συμβολίζει τους χριστιανούς που ναι μεν αγαπούν το Θεό ειλικρινά, προτιμούν δε να είναι προσκολλημένοι στα παλιά, ακόμα κι όταν βλέπουν ότι το χρίσμα έχει αναχωρήσει από εκεί και αναπαύεται κάπου αλλού. Είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σε ένα νεκρό πνευματικά περιβάλλον και δεν παίρνουν την απόφαση να ακολουθήσουν το ρεύμα του Πνεύματος του Θεού για οποιοδήποτε λόγο (συγγενικό, συμφέροντος, συνήθειας, φόβου, κ.α.).
Είναι μεν καλοί πολεμιστές, όπως ήταν και ο Ιωνάθαν, που όμως αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους αποτελεσματικά. Άνθρωποι που έχουν όλη τη διάθεση και την πρόθεση να εργαστούν σωστά για τον Κύριο, που όμως δεν παραχωρούν τους εαυτούς τους πλήρως στα χέρια του Θεού, γνωρίζοντας ότι θα περάσουν θλίψη και διωγμό.

Πρέπει ν' αποχωριστούμε από όλα τα παλιά και σάπια κατάλοιπα οποιασδήποτε κατάστασης και με οποιοδήποτε κόστος, αν θέλουμε να είμαστε με τους νικητές. Εκεί που δεν υπάρχει πλέον το Πνεύμα του Θεού δεν έχει δουλειά να κάνεις (ΜΑΤΘ. ε':10). Ο Ιησούς το διατύπωσε πολύ καθαρά.

ΜΑΤΘ. ιθ':29-30 - "Και πας όστις αφήκεν οικίας, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν του ονόματός Μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει, και ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει. Πολλοί όμως πρώτοι θέλουσιν είσθαι έσχατοι, και έσχατοι πρώτοι."

ΨΑΛΜ. ρκς':5 - "Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει."

Ο Ιωνάθαν, ο διάδοχος του θρόνου, κατέληξε να μείνει τελευταίος. Δείτε ποιο ήταν το τέλος του:

Α' ΣΑΜ. λα':1-2 - "Οι δε Φιλισταίοι επολέμουν κατά του Ισραήλ, και έφυγον οι άνδρες του Ισραήλ από προσώπου των Φιλισταίων, και έπεσον πεφονευμένοι εν τω όρει Γελβουέ. Και κατέφθασαν οι Φιλισταίοι τον Σαούλ και τους υιούς αυτού, και επάταξαν οι Φιλισταίοι τον Ιωνάθαν, και τον Αβιναδάβ, και τον Μελχι-σουέ, τους υιούς του Σαούλ."

Αν δεν αρπάξεις και δεν γίνεις βιαστής της βασιλείας του Θεού, θα σε καταφθάσουν οι "Φιλισταίοι". Το τέλος του Ιωνάθαν ήταν τόσο άδοξο! Είχε το ίδιο τέλος με τον πατέρα του! Ο Σαούλ σκοτώθηκε σ' εκείνη τη μάχη λίγο αργότερα. (Α' ΣΑΜ. λα':4-6). Η μερίδα και ο μισθός του Ιωνάθαν ήταν από την ίδια μερίδα και τον ίδιο μισθό που έλαβε ο Σαούλ!

Αν δεν αποφασίσεις ν' ακολουθήσεις το ζωντανό Πνεύμα του Θεού, το τέλος σου θα είναι μετά των αδίκων. Ο πρώτος έγινε έσχατος και ο τελευταίος πρώτος. Το τέλος όμως εκείνων που αποφάσισαν ν' αφήσουν τα πάντα και να τρέξουν στο Δαβίδ ήταν να κληρονομήσουν τη βασιλεία. Το τέλος της θλίψης και των διωγμών είναι ζωή και αυτή εν αφθονία.

Το ν' ακολουθήσουμε τον Ιησού είναι εύκολο να το λέμε. Οι πράξεις που συνοδεύουν αυτή μας τη διακήρυξη, πρέπει να είναι πράξεις πίστεως και αφιέρωσης. Δεν ζούμε πλέον εμείς, αλλά ο Χριστός μέσα μας.

Α' ΙΩΑΝ. β':18 - "Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν." Ναι, η αγάπη του στόματός μας δεν είναι αρκετή!
Το να συντηρείς με την παρουσία σου μια κατάσταση, όχι μόνο δεν έχει νόημα, αλλά μαζί μ' αυτήν θα χαθείς κι εσύ. Εκζήτησε τον Κύριο, αναζήτησέ Τον και ακολούθα Τον! Όχι με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς, αλλά με τον τρόπο που το θέλει ο Θεός. Μην αγαπάς και μη δώσεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε κάτι που δεν έχει μέλλον και φαίνεται ότι είναι καταδικασμένο. Έκλεξε και ζήσε την αγαθή μερίδα που μπορεί να έχει θλίψη, όμως η δόξα που θα λάβουμε θα είναι αρκετή να σβήσει και να εξαφανίσει κάθε ίχνος πικρίας και πόνου.

Μπορεί τ' αποτελέσματα των αποφάσεων και επιλογών του Ιωνάθαν να μην ήταν σωστά, όμως ο Θεός αναγνώρισε και τίμησε στο βαθμό που έπρεπε τη στάση και την καρδιά του.

Β' ΣΑΜ. θ':1 - "Και είπεν ο Δαβίδ, Μένει τις εκ του οίκου του Σαούλ, διά να κάμω έλεος προς αυτόν, χάριν του Ιωνάθαν;"

Αυτό ειπώθηκε όταν ο Δαβίδ έγινε πλέον βασιλιάς σ' όλη την επικράτεια του Ισραήλ. Ο Ιωνάθαν είχε ζητήσει απ' το Δαβίδ να δείξει έλεος και χάρη προς αυτόν και την οικογένειά του. Αυτό ακούγεται σαν προσευχή η οποία και τώρα εισακούσθηκε. Η καρδιά του Θεού που είναι γεμάτη έλεος και οικτιρμούς ενέργησε επάνω στο Μεμφιβοσθέ, που ήταν σπέρμα του Ιωνάθαν, δείχνοντας ότι τιμά και εκχέει χάρη και έλεος πάνω σε κάθε καλή πράξη και στάση καρδιάς, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι ακριβώς όπως θα τα ήθελε.

Β' ΣΑΜ. θ':13 - "Και ο Μεμφιβοσθέ κατώκει εν Ιερουσαλήμ, διότι έτρωγε διά παντός επί της τραπέζης του βασιλεώς, ήτο δε χωλός αμφοτέρους τους πόδας."

Ο Μεμφιβοσθέ ήταν χωλός, που συμβολίζει το "χωλό" καρπό που παράγει μια στάσει σαν αυτή του Ιωνάθαν που παρακολουθήσαμε παραπάνω.

Έτσι, αρχίζει αυτή η περίοδος στην οποία ο Δαβίδ, αλλά και οι υποστηρικτές του, θα μάθουν υπομονή, θα μάθουν ν' ακούν τη φωνή του Θεού και να ενεργούν πνευματικά και όχι σαρκικά, όπως στην αρχή στο σπήλαιο Οδολλάμ. Σιγά-σιγά πρέπει να νιώθουν την αναγκαιότητα ότι για να επιβιώσουν και στο τέλος να νικήσουν, πρέπει να εμπιστευθούν πλήρως το Θεό. Στην περίπτωσή μας είναι ο Δαβίδ (Α' ΣΑΜ. κβ':23). Εμείς θα παρακολουθήσουμε και θα διδαχθούμε από ορισμένα κρίσιμα σημεία που πέρασε αυτός ο στρατός του Δαβίδ, θα δούμε ορισμένα λάθη που έγιναν, αλλά και θ' απολαύσουμε το θρίαμβο και τη λάμψη αυτής της ομάδας ανθρώπων.

Ο καθένας από μας μόλις αναγεννηθεί και καταλάβει ότι βρίσκεται μπροστά σ' ένα πεδίο μάχης, μέσα από το οποίο πρέπει να περάσει, μπαίνει, τοποθετείται και εθελοντικά κατατάσσεται σ' ένα παρόμοιο στράτευμα. Τις μάχες, τις προκλήσεις, τους κινδύνους και τους πειρασμούς που πέρασε ο Δαβίδ, θα τα περάσεις κι εσύ. Την απόρριψη, την αδικία που έζησε ο Δαβίδ θα χρεαστεί να γευθείς κι εσύ.