Θα ήθελα να δούμε την καρδιά του Δαβίδ και να εξετάσουμε τι ήταν αυτό που τον έκανε να πάρει μία τέτοια απόφαση, να φύγει δηλ. από τη γη Ιούδα και να πάει στους Φιλισταίους από το φόβο του Σαούλ.
Πριν απ' αυτό όμως θα περιγράψουμε την αντίδραση και τον τρόπο συμπεριφοράς του Δαβίδ.

1) Κατ' αρχήν, δεν ζήτησε κάποια συμβουλή ή το θέλημα του Θεού, αλλά υπάκουσε την ώθηση της καρδιάς του, ενώ κατά βάθος γνωρίζει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος.

2) Ο Δαβίδ δείχνει να έχει ξεχάσει πράγματα που θα έπρεπε να τα θυμάται. Στο παρελθόν οι Ισραηλίτες ξεχνούσαν σχετικά γρήγορα με τι θαυμαστό τρόπο ο Θεός τους οδηγούσε και τους ευλογούσε. Στο Δευτερονόμιο ο Μωυσής συνεχώς υπενθυμίζει στους Ισραηλίτες να θυμούνται όλα αυτά που έχει κάνει ο Θεός, διότι ξέρει πόσο εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος.
Ο Δαβίδ γρήγορα ξέχασε το σχέδιο του Θεού γι' αυτόν και έφυγε στον Αγχούς για να βρει εκεί προστασία.

Ξέχασε τα λόγια που του είπαν ο Σαμουήλ, αλλά και άλλοι.
Ξέχασε πόσες φορές και με ποιον τρόπο ο Θεός τον διαφύλαττε από το Σαούλ.
Ξέχασε τη συμβουλή και την επιθυμία του Θεού να φύγει από τη γη του Μωάβ αφήνοντας το οχύρωμα εκεί και να μπει στη γη του Ιούδα. Α' ΣΑΜ. κβ':5
Ξέχασε επίσης τα ίδια του τα λόγια για την ευλογία που υπάρχει στη γη του Ισραήλ και η κατάρα που υπάρχει όταν την εγκαταλείψεις (κεφ. κς').
Τέλος, ξέχασε και το γεγονός πόσο επικίνδυνη ήταν η προηγούμενη επίσκεψή του στον ίδιο βασιλιά πριν από μερικά χρόνια. Α' ΣΑΜ. κα':10-13.

3) Ο Δαβίδ δείχνει να έχει κλείσει τα μάτια του στις επιπτώσεις και στις συνέπειες των πράξεών του, καθώς μειώνει τη σοβαρότητα των λαθών του. Δεν είχε σκοπό να εγκαταλείψει τον αγώνα μέσα στον οποίο ο Θεός τον είχε βάλει. Δεν σκόπευε να μείνει για πάντα με τους Φιλισταίους. Ήθελε απλώς να φύγει από τον Ισραήλ για ένα μικρό χρονικό διάστημα, τόσο ώστε να απογοητευθεί ο Σαούλ και να εγκαταλείψει το διωγμό που είχε εξαπολύσει. Όμως το ένα λάθος ανοίγει την πόρτα σε δύο άλλα και αυτό συνεχίζεται, όπως θα δούμε παρακάτω. Η κατάσταση όλο και χειροτερεύει και δεν φαίνεται κάποια διέξοδος στην τραγωδία αυτή.

4) Οι αποφάσεις του Δαβίδ ήταν βασισμένες πάνω στην όψη των πραγμάτων και όχι στην πίστη. Η εκτίμηση των καταστάσεων που έκανε ήταν σαρκική. Βλέπει με τα δικά του μάτια και αυτό που βλέπει είναι θάνατος αν μείνει στον Ισραήλ. Η ελπίδα του δεν είναι ο Θεός και η χάρη που απορρέει από Αυτόν, αλλά η φιλανθρωπία, η ισχύς και η προμήθεια ενός ειδωλολάτρη βασιλιά. Δεν είναι η πίστη, αλλά ο φόβος που εδώ θριαμβεύει.

5) Το λάθος του Δαβίδ δεν ήρθε επειδή προηγήθηκε κάποια ήττα ή κάποιος δυνατός πειρασμός ή μια μεγάλη κρίση. Όπως είχαμε πει, θα ήταν λογικό αν αυτό συνέβαινε βάσει κάποιου πανικού ή κάποιων μεγάλων προβλημάτων. Ο Λόγος του Θεού δεν μας δείχνει τίποτα τέτοιο. Προηγήθηκε μία επιτυχής συνάντηση με το Σαουλ στο κεφ. κς'.

Τι να ήταν άραγε εκείνο που άλλαξε τόσο πολύ τον αγαπητό μας Δαβίδ; Πιστεύω ότι ο λόγος ήταν ένας εχθρός, που είναι επικίνδυνος για πάρα πολλούς αδελφούς σήμερα: ΚΟΠΩΣΗ, ΚΟΥΡΑΣΗ.

ΓΑΛ. ς':9 - "Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν, διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν δεήσει εν τω δέοντι καιρώ."

Β' ΘΕΣ. γ':13 - "Σεις δε, αδελφοί, μη αποκάμνητε πράττοντες το καλόν."

ΕΒΡ. ιβ':3 - "Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμνητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας."

ΑΠΟΚ. β':1-3 - "Προν τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον, Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά Αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών. Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς. Και υπέφερες, και έχεις υπομονήν, και διά το όνομά Μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες."

Ο Δαβίδ κουράστηκε να πράττει το καλό!!

Αν θυμηθούμε τα βήματα της φυγής του από τις πρώτες μέρες, θα δούμε ότι πάντα βοηθούσε και ευλογούσε εκείνους που ήταν κοντά του. Επιπλέον είχε και την ευθύνη των εξακοσίων ανδρών που ήταν μαζί του, μαζί με τις οικογένειές τους. Παράλληλα αυτή η ιστορία διαρκεί τώρα και αρκετά χρόνια. Τον προδίδουν οι ίδιοι που ευεργετεί και συνεχώς αδικείται από συμπεριφορές άλλων ανθρώπων. Ο Δαβίδ πνευματικά βυθίστηκε. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι κατά τον ίδιο τρόπο χάνονται και ξεφεύγουν από τον Κύριο πολλοί εργάτες. Δεν χρειάζεται όμως να γίνεται έτσι. Εκείνοι που νιώθουν αυτή την κούραση και απογοήτευση, απλώς ας έρθουν κοντά στον Ιησού για να ενισχυθούν!

ΗΣΑ. μ':28-31 - "Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις Αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσι ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν, αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών, θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί, θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει, θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονήσει."

ΜΑΤΘ. ια':28-30 - "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν Μου εφ' υμάς, και μάθετε απ' Εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς ημών. Διότι ο ζυγός Μου είναι καλός, και το φορτίον Μου ελαφρόν."

Β' ΚΟΡ. ιβ':9 - "Και μοι είπεν, Αρκεί εις σε η χάρις Μου διότι η δύναμίς Μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία. Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού."

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν δώσει τη ζωή τους στον Ιησού Χριστό και αποφάσισαν να ζήσουν διά θελήματος του Θεού. Έχουν αφαιρέσει την αμαρτία από τη ζωή τους και ζουν άγια για να ευχαριστήσουν το Θεό. Όμως ξαφνικά κάποια μέρα σε κάποια στιγμή θα σπρώξουν στην άκρη τις υποσχέσεις που έκαναν μπροστά στο Θεό και την εκκλησία. Δεν είναι μία στιγμιαία κατάρρευση, αλλά ένας συμβιβασμός, μία παραχώρηση η οποία οδηγεί στην καταστροφή. Όλοι μας, πιστεύω, έχουμε γνωρίσει αδελφούς, που αρχίζουν με δύναμη μέσα τους και καθώς τους βλέπεις, λες ότι δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς. Περιμένεις να τους δεις να έχουν σε σύντομο χρονικό διάστημα μία μεγάλη διακονία σε δράση. Αυτό όμως που ανακαλύπτεις λίγο καιρό αργότερα, είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο. Πριν σε είχε ελέγξει ένα "συμβιβασμό" που είχες κάνει, τώρα εσύ τον βλέπεις να έχει καταλήξει να είναι ένα κοσμικό άτομο, χωρίς όραση, χωρίς όρεξη για μία συζήτηση για τον Ιησού, γεμάτο ανόητες δικαιολογίες για τις επιλογές που κάνει. Ο Δαβίδ εκείνη την περίοδο δεν έγραψε κανένα ύμνο! Αυτό είναι ένα σημείο για να δούμε πόσο χαμηλά βρισκόταν πνευματικά.

Αγαπητά μου αδέλφια, ας διδαχθούμε από τη ζωή του Δαβίδ, διότι όλοι μας βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο που βάδιζε κι αυτός. Όλοι μας έχουμε δώσει μία υπόσχεση για την οποία πρέπει να σταθούμε. Ο δρόμος προς τη βασιλεία των ουρανών έχει παγίδες, έχει δύσβατα περάσματα, περνάει μέσα από χαράδρες και βουνά. Η ζωή του Δαβίδ μέχρι να φτάσει στην εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού είναι για μας ένας πνευματικός χάρτης, που χρησιμοποιώντας τον θα αποφύγουμε όλες τις παγίδες που ο διάβολος έχει στήσει σ' αυτή τη διαδρομή. Η μόνη ασφάλειά μας και η σιγουριά μας είναι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε πλήρως τον Κύριο. Αυτή η έννοια πρέπει από διανοητική να γίνει εμπειρική και ν' αποκτήσουμε την τέλεια επικοινωνία με το Θεό. Ευχαριστούμε τον Κύριο για το Λόγο Του, διότι βαδίζουμε με πίστη πάνω σ' Αυτόν και ξέρουμε ότι ο Κύριος θα εκπληρώσει αυτό που άρχισε στη ζωή καθενός από μας.

 

Είδαμε, αδελφοί, ότι ακόμα κι αν διαθέτουμε μία αγνή, καθαρή και ειλικρινή καρδιά, δεν είμαστε καθόλου μακριά από την πιθανότητα να κάνουμε το λάθος. Τα καλά νέα είναι ότι αν εμείς απιστήσουμε, Εκείνος μένει πιστός! Οι επαγγελίες και οι υποσχέσεις δεν ανήκουν στους "τέλειους" χριστιανούς, διότι τέτοιοι δεν υπάρχουν. Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει, νουθετεί και μας ενδυναμώνει, όταν βλέπουμε ότι όλοι αυτοί οι αγωνιστές και οι μαχητές του Θεού, που παρέδιδαν τη ζωή τους στο θέλημά Του, ήταν αδύναμοι και ασθενείς, όπως κι εμείς. Κάθησαν άνθρωποι στο θρόνο του Ισραήλ, οι οποίοι έπραξαν έργα άξια απορίας για μας που τα βλέπουμε. Συνεχώς μέσα στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε για ένα τίτλο που είχε ο Ιησούς. Ήταν ο γιος του Δαβίδ!!

Ναι!! Εκείνου του Δαβίδ που μελετάμε τώρα. Ο Κύριος δεν είναι μαζί με ανθρώπους, οι οποίοι κρατούν σφικτά νόμους και τύπους, οι οποίοι έχουν ένα στυλ αυτοδικαίωσης και προωθούν ένα ίματζ, το οποίο λέει, "Εγώ είμαι άγιος, διότι δεν έπεσα σ' αυτό το σφάλμα, ούτε στο άλλο."

Ο Θεός αρέσκεται σε καρδιές όπως του Δαβίδ. Ενώ έπεσε μέσα σε χλιαρότητα και ανυπακοή, η καρδιά του με όλη της τη δύναμη, θά τρέξει να αγκιστρωθεί και να πιαστεί από τον Κύριο. Ο Κύριος δεν είναι με τους "έξυπνους", οι οποίοι ξέρουν να κινούνται διπλωματικά, αλλά είναι μ' εκείνους, οι οποίοι είναι ειλικρινείς στις πτώσεις τους και που όλη τους η ελπίδα εν καιρώ θλίψης είναι ο Κύριος και μόνο Αυτός.

Ο Θεός δεν απαιτεί να σε δει τέλειο, παρόλο που το σχέδιό Του είναι να σε φέρει σε τελειότητα, όπως είναι Εκείνος. Για να φτάσουμε όμως σ' αυτό το επίπεδο της τελειότητας που Εκείνος επιθυμεί, πρέπει να περάσουμε από το δρόμο της ειλικρίνειας, της ταπεινότητας και της συντριβής. Δεν σκεπάζουμε τις αδυναμίες μας με δικαιολογίες, αλλά τις εξυψώνουμε και τις αφήνουμε στα πόδια του Κυρίου.

Ας ανοίξει η καρδιά μας και ας πλησιάσουμε το Θεό με αγαθή καρδιά για να πάρουμε θάρρος και ελπίδα, διότι εκείνος είναι άγιος και πολυεύσπλαγχνος, ώστε να μας συγχωρεί, όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας. Στο τέλος, Εκείνος θα μας ανεβάσει στο θρόνο Του για να ζήσουμε μαζί Του για πάντα.
Απο την άλλη πλευρά, ας μην μεγαλώνουμε εμείς τα λάθη μας μπροστά στα μάτια μας. Είναι ώρα να εγείρει η καρδιά μας προς τον Κύριο και να λάβουμε χάρη και παρρησία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το δρόμο αυτό προς το θρόνο. Όχι με τη δική μας δύναμη ή δικαιοσύνη, αλλά μ' αυτήν του Ιησού. Ο δίκαιος επτά φορές κι αν πέσει, επτά φορές θα σηκωθεί!

 

ΚΕΦ.ΚΗ΄/28

Στο υπόλοιπο του 28ου κεφαλαίου ο Λόγος του Θεού μας περιγράφει τις τελευταίες απελπισμένες προσπάθειες του Σαούλ.να διατηρήσει το στέμμα του και ν' αποφύγει το νέο κίνδυνο που στέκεται μπροστά στην πόρτα του. Όλο το κεφάλαιο αυτό είναι σαν μία ακτινογραφία, μέσα από την οποία μπορούμε να δούμε τα βάθη της καρδιάς του και να νιώσουμε τα συναισθήματα που τον κυρίευαν. Είναι το τέλος ενός ανθρώπου που ο Θεός έκλεξε να είναι βασιλιάς του Ισραήλ και που για σαράντα χρόνια ήταν δυνατός και ισχυρός σ' αυτό το κράτος.
Τώρα βλέπουμε έναν αδύναμο, φοβισμένο, πανικοβλημένο άνδρα να ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια σε μία κρίσιμη στιγμή που τελικά ο ίδιος προκάλεσε. Οι Φιλισταίοι είχαν παραταχθεί για πόλεμο μέσα στη γη του Ισραήλ και είναι αριθμητικά πολύ περισσότεροι από τους Ισραηλίτες. Έχουν στρατοπεδεύσει σε επίπεδο έδαφος για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις πολεμικές τους άμαξες, ενώ οι Ισραηλίτες έχουν στρατοπεδεύσει σε ορεινή περιοχή για να μπορούν να διαφύγουν ευκολότερα σε περίπτωση που δεν θα μπορέσουν να τους αντιμετωπίσουν.

Α' ΣΑΜ. κη':4-7 - "Συνηθροίσθησαν λοιπόν οι Φιλισταίοι, και ήλθον και εστρατοπέδευσαν εν Σουννήμ, και συνήθροισε ο Σαούλ πάντα τον Ισραήλ, και εστρατοπέδευσαν εν Γελβουέ.
Και ότε είδε ο Σαούλ το στρατόπεδον των Φιλισταίω, εφοβήθη, και ετρόμαξε η καρδιά αυτού σφόδρα. Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Κύριο, αλλ' ο Κύριος δεν απεκρίθη προς αυτόν, ούτε δι' ενυπνίων, ούτε διά του Ουρίμ, ούτε διά προφητών. Τότε είπε ο Σαούλ προς τους δούλους αυτού, Ζητήσατέ μοι γυναίκα έχουσαν πνεύμα μαντείας, διά να υπάγω προς αυτήν, και να ερωτήσω αυτήν. και οι δούλοι αυτού είπον προς αυτόν, Ιδού, είναι εν Εν-δωρ γυνή τις έχουσα πνεύμα μαντείας."

Ο Σαούλ εβασίλευε εδώ και σαράντα χρόνια και το αποτέλεσμα της δράσης του ήταν να εξασθενίσει τόσο πολύ το κράτος του, που τώρα οι Φιλισταίοι νιώθουν ότι θα θριαμβεύσουν και δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν την αναμέτρηση. Με άλλα λόγια, έχουν πάρει τον αέρα εκείνον πίσω που έχασαν στις μάχες με τους Ισραηλίτες πριν μερικά χρόνια. Δεν κοίταξε τι έχει ανάγκη ο λαός του, αλλά ξόδεψε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στο να διώκει το Δαβίδ φοβούμενος ότι θα του αρπάξει το θρόνο.

Όταν η Εκκλησία αντιδρά και τη χαρακτηρίζει ένα όμοιο σαρκικό φρόνημα, θα έρθει η στιγμή που ο διάβολος θα βρίσκεται μπροστά της και δεν θα ξέρει τι να κάνει. Η Εκκλησία καταναλώνει ώρες ατέλειωτες να μάχεται στο εσωτερικό της, βλέπει κινδύνους μόνο εκεί και δεν βλέπει ότι ο εχθρός έξω συσπειρώνεται και ετοιμάζεται για ολομέτωπη επίθεση για να την αφανίσει. Καθόμαστε και βρίσκουμε εδάφια και επιχειρήματα για να κατηγορήσουμε μία άλλη εκκλησία ως αιρετική, επειδή έχει κάποια διαφορετική διδασκαλία. Έχουμε φτιάξει πολύ προσεκτικά ένα κατάλογο και με ευχαρίστηση σημειώνουμε τους "αιρετικούς" εργάτες, οι οποίοι είναι "τρομεροί κίνδυνοι" για την εκκλησία και χτίζουμε νοητικά οχυρώματα στο εσωτερικό για να "προστατευθούμε" απ' αυτούς. Είναι ένας αγώνας για να αποδείξουμε ότι μόνο η δική μας εκκλησία έχει τις βάσεις και προδιαγραφές ώστε να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός και να φέρουμε τη βασιλεία Του στη γη. Οι άλλες εκκλησίες, αφού έχουν "λοξοδρομήσει", έχουν φύγει από το θέλημα του Θεού και έτσι πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε ως εχθρικές. Αν σκεφτόμαστε έτσι, η καρδιά μας έχει τη σκληρότητα του Σαούλ. Δεν ενδιαφέρθηκε για το λαό του, αλλά για το θρόνο του. Εκείνο πού πρέπει να καίει το λαό του Θεού, είναι η εξουσία και η γη που έχει κατακτήσει ο εχθρός και την οποία έδωσε σ' εμάς για να ελευθερώσουμε τους δέσμιους και τους αιχμαλώτους. Ο νους μας, η καρδιά μας και η προσευχή μας πρέπει ν' αγωνιούν για τις πληγωμένες ψυχές και κίνητρό μας να είναι η καθοδήγηση αυτών στη βασιλεία του Θεού.

Ο Σαούλ ήταν γενικά ένας τύπος που αδιαφορούσε για το θέλημα του Θεού. Ήταν ανυπάκουος στις δύο συγκεκριμένες εντολές που έλαβε από τον Κύριο μέσω του Σαμουήλ, θέλοντας να κάνει το δικό του. Α' ΣΑΜ. ιγ':8-14 & Α' ΣΑΜ. ιε':1-19.

Α' ΣΑΜ. ιε':22-23 - "Και είπεν ο Σαμουήλ, Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούομεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή ήναι καλητέρα παρά την θυσίαν, η υπακοή, παρά το πάχος των κριών, διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας, και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και η ειδωλολατρεία, επειδή συ απέρριψαας τον λόγον του Κυρίου, διά τούτο και Αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς."

Ο Σαούλ απέρριψε το Λόγο του Θεού μέσα από την καρδιά του. Η επέκταση του Λόγου του Θεού είναι ο ίδιος ο Κύριος. Με δύο λόγια, εκβλήθηκε ο Κύριος από την πρώτη θέση της καρδιάς του Σαούλ και αγάπησε περισσότερο τα εγκόσμια. Δεν ήταν απλά δύο παρακοές σε κάτι που είπε ο Θεός, αλλά είναι μία ολόκληρη στάση ανθρώπου απέναντι στο Δημιουργό του. Όταν ένας εργάτης του Θεού υψώνεται απ' Αυτόν τόσο ψηλά όπως έγινε με το Σαούλ, που έγινε βασιλιάς, είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη του ανθρώπου εκείνου απέναντι στο Θεό. Απαιτεί ο Κύριος υπακοή, που σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι συνεχώς σε στάση μετάνοιας και ο νους σου επίσης πνευματικά άγρυπνος. Για να υπακούς πρέπει να είσαι σε θέση να ακούς!! Να έχεις κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα, ώστε η ζωή της υπακοής να είναι έμφυτο χαρακτηριστικό και έτσι έχεις το Θεό στην υψηλότερη θέση μέσα στη ζωή σου.

Στο 6ο εδάφιο ο συγγραφέας μας αναφέρει ότι ο Σαούλ ρώτησε τον Κύριο, κάτι που μπορεί να μας δείχνει ότι άρχιζε να καταλαβαίνει τα λάθη του μπροστά στο Θεό και τώρα πλέον θέλει και είναι η ώρα να κάνει κάτι σωστό. Όμως στην Α' ΧΡΟΝ. ι':13-14 μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού ότι ο Σαούλ ΔΕΝ ρώτησε τον Κύριο.

Α' ΧΡΟΝ. ι':13-14 - "Ούτως απέθανεν ο Σαούλ διά την ανομίαν αυτού την οποίαν ηνόμησεν εις τον Κύριον, εναντίον του λόγου του Κυρίου, τον οποίον δεν εφύλαξε, και έτι διότι εζήτησεν άνθρωπον έχοντα πνεύμα μαντείας, διά να ερωτήση, και δεν ηρώτησε τον Κύριον, διά τούτο εθανάτωσεν αυτόν, και έστρεψε την βασιλείαν εις τον Δαβίδ τον υιόν του Ιεσσαί."

Είναι πράγματι μία πολύ σημαντική εικόνα μέσα στον ψυχισμό του Σαούλ. Ρώτησε τον Κύριο, μη ζητώντας το θέλημά Του για να το πράξει, αλλά για να Τον βγάλει μέσα απ' αυτή τη δύσκολη θέση. Όταν ρωτάς τον Κύριο, δεν σημαίνει ότι θέλεις να υπακούσεις εκ καρδίας σε αυτό που θα σου πει. Οι χριστιανοί μπορούν να ζητούν μαρτυρίες από το Θεό για κάποιο αίτημά τους, όμως η εκζήτηση του θελήματος Του για να γίνει τρόπος ζωής και η αφιέρωση που δίνει η υπακοή στο Λόγο του Θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εμείς, σε ποιο επίπεδο υπακοής κινούμαστε; Γιατί ζητάμε το θέλημά Του;