Ο Κύριος Ιησούς άνοιξε το δρόμο για να ακολουθήσουμε και να κληρονομήσουμε τον ίδιο το Θεό.

ΡΩΜ. η':17 - "Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι δε Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχομεν, διά να γίνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης Αυτού."

Ο μεγαλύτερος Δαβίδ λοιπόν, όχι μόνο μας ανέκτησε ως λάφυρα μέσα από την εξουσία του διαβόλου, αλλά ανέκτησε και πολλά περισσότερα πράγματα. Μας ύψωσε και μας προόρισε να γίνουμε μέτοχοι της αιώνιας δόξας του Δημιουργού. Όταν στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός λέει : "... και θέλω είσθαι Θεός σας ..." εννοεί αυτό που μας λέει εδώ ο απόστ. Παύλος. Ναι! Ο Θεός μας ανήκει!! Θα ευχαριστηθούμε και θα ευφρανθούμε τον Κύριο. Θα Τον απολαύσουμε σε ένα μέτρο που δεν έχουμε ακόμα γνωρίσει. Στην προσευχή του Ιησού στο 17ο κεφ. στο κατά Ιωάννη διαφαίνεται η καρδιά του Θεού για μας, για την εκκλησία Του και ποιος είναι τελικά ο στόχος του Κυρίου.

ΙΩΑΝ. ιζ':21 - "Διά να ήναι πάντες εν, καθώς Συ, Πάτερ, είσαι εν Εμοί και Εγώ εν Σοι, να ήναι και αυτοί εν Ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι Συ με απέστειλας."

Ο Ιησούς μας επίσης, καθώς θριάμβευσε πάνω στις δυνάμεις του σκότους, μας έδωσε κάτι πολύ πολύτιμο χωρίς του οποίου δεν θα μπορούσε να υπάρξει η εκκλησία: Είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

ΕΦΕΣ. δ':7-8 - "Εις ένα δε έκαστον ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρο της δωρεάς του Χριστού.
Διά τούτο λέγει, 'Αναβάς εις ύψος, αιχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν, και έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους'."

Η σημερινή εκκλησία και ο λόγος για τον οποίο βρίσκεσαι μέσα στα σχέδια του Θεού είναι επειδή ο Χριστός υπάκουσε.

ΕΦΕΣ. δ':11-12 - "Και Αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού."

Χωρίς αυτού του είδους τη δωρεά δεν θα μπορούσαμε ως άνθρωποι, αλλά και ως σύνολο, δηλ. ως εκκλησία να τελειοποιηθούμε (στο αρχαίο κείμενο: "καταρτισθούμε"), ώστε να καταλήξουμε στην επιθυμητή ενότητα που θέλει ο Κύριος. Όλα αυτά αποτελούν τα πολύτιμα δώρα του Κυρίου, που χορηγεί σήμερα στην εκκλησία Του, ώστε να λάβουμε τη μορφή του Υιού Του ως νύμφη για να μας αρπάξει και να ζήσουμε για πάντα μαζί Του. Όλα αυτά τα κατέκτησε ο "Δαβίδ" διότι ήταν Εκείνος ο οποίος έδωσε τη ζωή Του και την ψυχή Του για να απολαύσουμε εμείς τις επαγγελίες.
Αδελφοί, όσα κι αν έχουμε εμείς για τον Κύριο, όσα υλικά ή πνευματικά αγαθά έχουμε στη ζωή μας, ας έχουμε τη γνώση να φωνάξουμε με χαρά, ότι όλα αυτά είναι "λάφυρα του Ιησού"!!

Δεν τελειώσαμε όμως ακόμα. Όταν έρθει στην εκκλησία η ευλογία, η επιτυχία και ο καρπός, αμέσως παρουσιάζεται ένα άλλο πρόβλημα : Η μοιρασιά των λαφύρων! Μόλις συναντήθηκαν οι 400 που πάταξαν τους Αμαληκίτες στη μάχη με τους 200 που περίμεναν στο χείμαρρο Βοσόρ μαζί με τις αποσκευές, άρχισαν οι τριβές και οι γκρίνιες.

Α' ΣΑΜ. λ':21-22 - "Και ήλθεν ο Δαβίδ προς τους διακοσίους άνδρας, οίτινες είχον αποκάμει ώστε δεν ηδυνήθησαν να ακολουθήσωσι τον Δαβίδ, όθεν εκάθισεν αυτούς εις τον χείμαρρον Βοσόρ, και εξήλθον εις συνάντησιν του Δαβίδ, και εις συνάντησιν του λαού Του μετ' Αυτού, και ότε επλησίασεν ο Δαβίδ εις τον λαόν, εχαιρέτησεν αυτούς.
Και απεκρίθησαν πάντες οι πονηροί και διεστραμμένοι εκ των ανδρών οίτινες υπήγαν μετά του Δαβίδ, και είπον, Επειδή ούτοι δεν ήλθον μεθ' ημών, δεν θέλομεν δώσει εις αυτούς εκ των λαφύρων τα οποία ανελάβομεν, παρά εις έκαστον την γυναίκα αυτού, και τα τέκνα αυτού, και ας λάβωσιν αυτά και ας φύγωσιν."

Ίσως εκπλαγούμε όταν διαβάζοντας αυτά τα πράγματα, βλέπουμε ότι μέσα σε ένα τέτοιο νικηφόρο στράτευμα με ένα τέτοιο χαρισματικό ηγέτη, υπάρχουν και άνδρες "διεστραμμένοι και πονηροί"!! Μέσα σε μία επιτυχημένη εκκλησία ή διακονία μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται για τον Κύριο επιμελώς, όμως η καρδιά τους είναι διεφθαρμένη και πονηρή! Ο Δαβίδ δεν επιτέθηκε εναντίον τους, ούτε τους πρόσβαλε, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά ούτε τους απομάκρυνε, ενώ ήταν ένας αρκετά σοβαρός λόγος για να το κάνει. Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Εκκλησίας. Μπορεί να βλέπουμε μέσα σ' ένα ένδοξο στράτευμα και τέτοιους ανθρώπους και να απορούμε πώς γίνεται ο Κύριος να τους χρησιμοποιεί και αυτοί να έχουν καρπό. Όλα τα πράγματα έχουν τον καιρό τους. Θα έρθει η ώρα που και αυτοί θα δοκιμαστούν και θα ξεχωρίσουν τη θέση τους με τέτοιο τρόπο, ώστε τελικά το στράτευμα να μείνει τελείως καθαρό. Όμως αυτή η ώρα ανήκει στον Κύριο και Αυτός γνωρίζει πώς και πότε θα διαλεχθεί με τον καθένα μας. Εμείς χρωστάμε να έχουμε υπομονή, επιείκεια και ανοχή για τέτοιους ανθρώπους, καθώς χρέος μας είναι να προσευχόμαστε γι' αυτούς.

Παρατηρούμε ένα παράγοντα, που αν δεν τους δώσουμε την απαιτούμενη προσοχή, θα αποτελέσει αίτιο σχίσματος και διαιρέσεως. Αυτοί οι πονηροί και διεστραμμένοι άνδρες είπαν εκείνοι που δεν πήραν μέρος στη μάχη να λάβουν μόνο τις γυναίκες και τα παιδιά τους "... και ας λάβωσιν αυτά, ΚΑΙ ΑΣ ΦΥΓΩΣΙΝ."
Ορισμένοι είναι έτοιμοι προκειμένου να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο να διώξουν το 1/3 της ομάδας με τους οποίους πέρασαν μαζί αρκετά δύσκολα χρόνια μέσα στην έρημο και τις στερήσεις!

Εδώ έχουμε ένα δείγμα του τι μπορεί να κάνει η οικονομική ευημερία και ο Μαμμωνάς σε ένα σώμα πιστών που ήταν εξαιρετικά δεμένοι μεταξύ τους! Δεν έχουμε τίποτα εναντίον της ευημερίας και του πλούτου, όταν αυτός χρησιμοποιείται για τη δόξα του Κυρίου. Όταν όμως έλθει η ευλογία στα χέρια μας, πρέπει να έχουμε την αφιέρωση και την πίστη, ώστε αυτά να μην μπορέσουν να μας αλλάξουν και να μας διαφθείρουν. Σε αρκετές εκκλησίες ο Κύριος δίνει αύξηση, όμως η εκζήτηση εξουσίας και ο κακός μοιρασμός των "λαφύρων" δημιουργεί σχίσματα και έτσι έχουμε ομάδες πιστών να αποχωρούν από διάφορες εκκλησίες. Για να μείνει ενωμένο το σώμα χρειάζεται να υπάρχει το πνεύμα του Χριστού, όπως τυπολογικά το βλέπουμε πάνω στο Δαβίδ. :

Α' ΣΑΜ. λ':23-25 - "Αλλ' ο Δαβίδ είπε, Δεν θέλετε κάμει ούτως, αδελφοί μου, εις εκείνα τα οποία ο Κύριος έδωκεν εις ημάς, όστις εφύλαξεν ημάς, και παρέδωκεν εις την χείραν ημών τους ληστάς τους ελθόντας εναντίον ημών, και τίς θέλει σας εισακούσει εις ταύτην την υπόθεσιν; Αλλά κατά την μερίδαν του κατεβαίνοντος εις τον πόλεμον, ούτω θέλει είσθαι η μερίς του καθημένου πλησίον της αποσκευής, ίσα θέλουσι μοιράζεσθε. Και έγεινεν ούτως απ' εκείνης της ημέρας και εις το εξής, και έκαμε τούτο νόμον και διάταγμα εν τω Ισραήλ έως της ημέρας ταύτης."

Ενώ οι διεστραμμένοι άνθρωποι έλεγαν "δεν θέλομεν δώσει εις αυτούς εκ των λαφύρων τα οποία (εμείς) ανελάβομεν", ο Δαβίδ με τη σειρά του το διόρθωσε λέγοντας "... τα οποία ο Κύριος έδωκεν εις ημάς ..."!
Η ανταπόκριση και η αντίδραση του Δαβίδ ήταν γεμάτο σοφία και σύνεση. Απάντησε σ' αυτούς τους άνδρες με λόγια ζεστασιάς και εγκαρδιότητας: "Δεν θέλετε κάμει ούτως, αδελφοί μου".
Απάντησε διαφωνώντας ευγενικά μαζί τους : "(Ο Κύριος) όστις εφύλαξεν ημάς και παρέδωκεν εις την χείραν ημών τους ληστάς τους ελθόντας εναντίον ημών."
Απάντησε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική : "Και τίς θέλει σας εισακούσει εις ταύτην την υπόθεσιν;" 
Και τέλος απάνησε με εξουσία : "Αλλά κατά την μερίδα ... ίσα θέλουσι μοιράζεσθαι."
Τα λάφυρα εκείνα δεν ήταν έργο αποκλειστικά δικό τους, αλλά ομαδική επιτυχία και των εξακοσίων ανδρών. Οι διακόσιοι άνδρες πρόσεχαν τις αποσκευές όλης της ομάδας. Αν τις έπαιρναν μαζί τους, θα τους καθυστερούσαν αρκετά και το έργο της καταδίωξης θα γινόταν πολύ πιο δύσκολα. Ίσως και να μην τα κατάφερναν να φτάσουν απέναντι, αν προσπαθούσαν να περάσουν το χείμαρρο Βοσόρ με όλα τους τα πράγματα. Ο απόστ. Παύλος δίνει μία πολύ κατατοπιστική διδασκαλία για τη θέση που έχει ο καθένας μας στο σώμα του Χριστού : 

Α' ΚΟΡ. ιβ':22-23 - "Αλλά πολύ περισσότερον τα μέλη του σώματος τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία, και εκείνα τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμότερα του σώματος, εις ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν και τα άσχημα ημών έχουσιν περισσοτέραν ευσχημοσύνην."

Στα προηγούμενα εδάφια ο Παύλος μας αναφέρει ότι τα μέλη που είναι περισσότερο αναγκαία σε μία εκκλησία είναι εκείνα που δεν φαίνονται. Μέσα στην εκκλησία ακούμε συνεχώς τους κήρυκες, τους ευαγγελιστές, τους προφήτες να διακονούν κατά το δοθέν χάρισμα σ' αυτούς. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι άνθρωποι που με την υπηρεσία τους αυξάνουν και πληθαίνουν τον καρπό μέσα στην εκκλησία. Αυτό βέβαια είναι σωστό.

Όμως υπάρχει εκεί στο τέλος, στην τελευταία σειρά των καθισμάτων μέσα στην εκκλησία κάποια γριούλα ή κάποιος άλλος που η παρουσία του είναι διακριτική, είναι μέλος της εκκλησίας και δεν δίνει σχεδόν καθόλου στόχο. Εκείνοι που δεν φαίνονται και δεν ακουγονται, μπορουν να κατεβάσουν την παρουσία του Θεού με την προσευχή τους, την ικεσία τους μέσα στην αφιέρωσή τους που εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να διακρίνουμε με την πρώτη ματιά. Μπορουν να προσεύχονται ενθέρμως και η κοινωνία τους με τον Ιησού να είναι θαυμαστή και οι δεήσεις τους είναι ικανές ν' αλλάζουν κυριολεκτικά καταστάσεις. Είναι οι "αφανείς ήρωες" της συνάθροισης. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν ρητορική ικανότητα, ακαδημαϊκές γνώσεις, μπορεί να μην έχουν την προσωπικότητα εκείνη που θα σε εντυπωσιάσει, αλλά όμως η καρδιά τους και η ζωή τους είναι ένας κήπος λουλουδιών μέσα στον οποίο αναπαύεται η παρουσία του Θεού!

Ας θυμηθούμε την περίπτωση της Άννας της προφήτισσας η οποία ήταν πολύ μεγάλη σε ηλικία, 84 ετών και όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού "δεν απεμακρίνετο από του ιερού, νύκτα και ημέραν λατρεύουσα τον Θεόν εν νηστείαις και προσευχαίς". ΛΟΥΚ.β':36-38 Είναι άνθρωποι που θα έχουν μία θέση πολύ πιο κοντά στο Θρόνο του Θεού στον ουρανό σε σχέση με πολλούς ποιμένες, ευαγγελιστές και άλλους επιφανείς ανθρώπους. Είναι εκείνοι οι οποίοι με τις δεήσεις τους στηρίζουν όλους εκείνους που εργάζονται στον αγρό του Κυρίου.

ΚΟΛ. δ':2-4 - "Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας, προσευχόμενοι ενταυτώ και περί ημών, να ανοίξη εις ημάς ο Θεός θύραν του Λόγου, διά να λαλήσωμεν το μυστήριον του Χριστού, διά το οποίον και είμαι δεδεμένος, διά να φανερώσω αυτό, καθώς πρέπει να λαλήσω."

Ο κορυφαίος των αποστόλων είχε ανάγκη αυτού του είδους τις προσευχές των αγίων της εκκλησίας στις Κολοσσαίς, όχι μόνο για ν' ανοιχθούν πόρτες εκεί που όλα φαίνονταν κλειστά, αλλά και για να χρησιμοποιεί τα σωστά λόγια στα κηρύγματά του. Όλοι οι εργάτες του Θεού για να είναι αποτελεσματικοί, πρέπει βεβαίως να έχουν προσωπική προσευχή, αλλά πολύ σημαντικό είναι να ενισχύονται από την εκκλησία με προσευχές πάνω σ' αυτό τον τομέα. Τα επιτυχή αποτελέσματα δεν έρχονται επειδή ο κήρυκας ξέρει να μιλάει ή γνωρίζει πολύ καλά όλη την Αγία Γραφή, αλλά επειδή υπάρχει προσευχή από το σώμα, γίνονται δεήσεις από ανθρώπους αφιέρωσης και έτσι ανοίγει η καρδιά των απίστων, ο Κύριος έρχεται με χάρη μέσα στον κλεισμένο νου τους και φέρνει την ποθητή σωτηρία κι ελευθερία. Γι' αυτό και είμαστε "σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος" Α' ΚΟΡ. ιβ':27. Πάλι ο απόστ. Παύλος συμβουλεύει και βάζει σε τάξη τα πράγματα, όπως έκανε κι εδώ ο Δαβίδ. Είναι η ίδια εικόνα, αλλά πλέον στην Καινή Διαθήκη:

Α' ΚΟΡ. δ':6-7 - "Ταύτα δε, αδελφοί, μετέφερα παραδειγματικώς εις εμαυτόν και εις τον Απολλώ, διά σας, διά να μάθητε διά του παραδείγματος ημών να μη φρονείτε υπέρ ό,τι είναι γεγραμμένον, διά να μη επαίρησθε εις υπέρ του ενός κατά του άλλου. Διότι τίς σε διακρίνει από του άλλου; Και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;"

Ορισμένα επιπλέον εδάφια πάνω σ' αυτό το θέμα θα μας βοηθούσαν να καταλάβουμε καλύτερα τα λεγόμενα του αποστ. Παύλου, αλλά και την κατάσταση που παρουσιάστηκε στους άνδρες του Δαβίδ.
ΛΟΥΚ. η':1-3, Β' ΚΟΡ. ια':8-9, ΦΙΛ. δ':15-16, ΡΩΜ.ι':13-15, ΜΑΤΘ. ι':41-42.

Στα τελευταία πέντε εδάφια του 30ου κεφ. της Α' Σαμουήλ βλέπουμε το Δαβίδ να μοιράζει από τα λάφυρα που κέρδισε στους πρεσβυτέρους του Ιούδα, στους φίλους του.

Α' ΣΑΜ. λ':26-31 - "Ότε δε ήλθεν ο Δαβίδ εις Σικλάγ, έπεμψεν εκ των λαφύρων προς τους πρεσβυτέρους Ιούδα, τους φίλους αυτού, λέγων, Ιδού εις εσάς ευλογίαν εκ των λαφύρων των εχθρών του Κυρίου, προς τους εν Βαιθήλ, και προς τους εν Ραμώθ τη μεσημβρινή, και προς τους εν Ιαθείρ, και προς τους Αροήρ, και προς τους εν Σιφμώθ, και προς τους εν Εσθεμωά, και προς τους εν Ραχάλ, και προς τους εν ταις πόλεσι των Ιεραμεηλιτών, και προς τους εν ταις πόλεσι των Κεναίων, και προς του εν Ορμά, και προς του εν Χώρ-ασάν, και προς τους εν Αθάχ, και προς τους εν Χεβρών, και προς πάντας τους τόπους, εις τους οποίους ο Δαβίδ περιήρχετο, αυτός και οι άνδρες αυτού."

Είναι άλλη μία εικόνα της γενναιόδωρης παρουσίας του Ιησού Χριστού στη ζωή μας. Η ευλογία και η δικαιοσύνη που απορρέει από Αυτόν δεν έχει όρια. Ο Ιησούς όχι μόνο ευλογεί και πληρώνει την εκκλησία Του και αυτούς που είναι κοντά Του, αλλά χορηγεί και σ' εκείνους που δεν μπορουν να είναι κοντά Του όλα τα μέσα, έτσι ώστε η καρδιά τους να γίνει δεκτή μπροστά στο Θεό και να λάβουν μέρος στη μέλλουσα βασιλεία των ουρανών. Ο διάβολος είχε κλέψει την οδό και τη γέφυρα που ένωνε τον άνθρωπο με το Θεό. Ο Ιησούς ήρθε και δώρισε σε καθένα άνθρωπο πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη μία πλούσια ευκαιρία για να επιστρέψει στο Δημιουργό του.

Ο Δαβίδ σ' αυτό το κεφάλαιο είναι τύπος του Ιησού Χριστού στις ακόλουθες περιπτώσεις:

1. Εμείς είμαστε σαν τους άνδρες του Δαβίδ κι ο Δαβίδ είναι τύπος του Χριστού.
2. Εμείς είμαστε σαν τους αδύναμους διακόσιους που έμειναν πίσω στο χείμαρρο Βοσόρ, ο Δαβίδ είναι σαν τον Ιησού.
3. Εμείς είμαστε σαν τον Αιγύπτιο σκλάβο που βρέθηκε στο δρόμο του Δαβίδ, ο Δαβίδ είναι τύπος του Ιησού.
4. Είμαστε τα λάφυρα που ο Δαβίδ ανέκτησε, ο Δαβίδ είναι τύπος του Ιησού.
5. Είμαστε σαν τους πρεσβυτέρους του Ιούδα, ο Δαβίδ είναι τύπος του Ιησού.

Ενώ ο Σαούλ οδεύει προς το τέλος του, ο Δαβίδ θριαμβεύει, διότι απλώς "εκραταιώθη εν Κυρίω τω Θεώ αυτού".
Σ' αυτό το κεφάλαιο έχουμε τυπολογικά τον Ιησού να προσφέρει ελευθερία, ενίσχυση, παρηγοριά, σωτηρία, ζωή, δικαιοσύνη, νίκη, θρίαμβο, τροφή και τελικά, ό,τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος!! Είναι ένα θαυμαστό κεφάλαιο, το οποίο αρχίζει πολύ άσχημα (σκέφτονταν να λιθοβολήσουν το Δαβίδ ) και κατέληξε σε θρίαμβο και χαρά. Αν ενισχυθούμε μέσα στην παρουσία του Κυρίου, το τέλος θα είναι δόξα, ευλογία και ζωή αιώνια με τον Ιησού Χριστό.

Στο επόμενο κεφάλαιο (λα') έχουμε το θάνατο του Σαούλ, ο οποίος πέθανε μαζί με τους τρεις γιους του. Πρώτα έχασαν στη μάχη τη ζωή τους οι γιοι του, Ιωνάθαν, Αβιναδάβ και Μελχι-σουέ και αργότερα χτυπήθηκε θανάσιμα ο ίδιος ο Σαούλ από τα βέλη του εχθρού.

Α' ΣΑΜ. λα':1-3 - "Οι δε Φιλισταίοι επολέμουν κατά του Ισραήλ, και έφυγον οι άνδρες του Ισραήλ από προσώπου των Φιλισταίων, και έπεσον πεφονευμένοι εν τω όρει Γεβουέ.
Και κατέφθασαν οι Φιλισταίοι τον Σαούλ και τους υιούς αυτού, και επάταξαν οι Φιλισταίοι τον Ιωνάθαν, και τον Αβιναδάβ, και τον Μελχι-σουέ, τους υιούς του Σαούλ. Εβάρυνε δε η μάχη επί τον Σαούλ και επέτυχον αυτόν οι άνδρες οι τοξόται, και επληγώθη βαρέως υπό των τοξοτών."

Είναι το τέλος ενός ανθρώπου, το οποίο είχε προφητευθεί από το Σαμουήλ, όταν εκείνος ανέβηκε από τους νεκρούς.

ΡΩΜ. ς':23 - "Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών."

Ο Κύριος έδωσε αρκετό χρόνο, αλλά και πολλές ευκαιρίες στο Σαούλ να μετανοήσει, αλλά εκείνος δεν θέλησε! Αναπόφευκτα ο θάνατός του ήρθε, όπως είπε ο Θεός. Ήταν η κρίση και το χέρι του Θεού αυτά που επέφεραν το τέλος του.

Α' ΧΡΟΝ. ι':13-14 - "Ούτως απέθανεν ο Σαούλ διά την ανομίαν αυτού την οποίαν ηνόμησεν εις τον Κύριον, εναντίον του Λόγου του Κυρίου, τον οποίον δεν εφύλαξε, και έτι διότι εζήτησεν άνθρωπον έχοντα πνεύμα μαντείας, διά να ερωτήση και δεν ηρώτησεν τον Κύριον, διά τούτο εθανάτωσεν αυτόν, και έστρεψεν την βασιλείαν εις τον Δαβίδ τον υιόν του Ιεσσαί."