Α' ΣΑΜ. λ':6 - "Και εθλίβη ο Δαβίδ σφόδρα, διότι ο λαός έλεγε να λιθοβολήσωσιν αυτόν, επειδή η ψυχή παντός του λαού ήτο κατάπικρος, έκαστος διά τους υιούς αυτού και διά τας θυγατέρας αυτού, Ο ΔΑΒΙΔ ΟΜΩΣ ΕΚΡΑΤΑΙΩΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΤΩ ΘΕΩ ΑΥΤΟΥ."

Με αυτή την απόφαση που λαμβάνει χώρα στην καρδιά του, τα πάντα ανατρέπονται! Ξυπνάει από τον πνευματικό λήθαργο και ξαναβλέπουμε εκείνο το Δαβίδ που μέχρι τώρα βλέπαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Είναι η στιγμή, όπου ο καθένας μας πρέπει να αντιληφθεί, για να μπορέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας ν' αλλάξουμε καταστάσεις που ίσως μας φαίνονται ανυπέρβλητα εμπόδια. Ο Δαβίδ παίρνει μία στροφή 180 μοιρών. Αρχίζει να αντικρύζει ξανά τον Κύριο, που μέχρι πριν λίγο εμπιστευόταν και επικαλούνταν. Ξέρει ότι Αυτός είναι η μόνη πλέον ελπίδα, το μόνο καταφύγιο.

Έχω συναντήσει αρκετούς αδελφούς που βρίσκονταν σε μία παρόμοια κατάσταση πίεσης, επίθεσης και στενοχώριας. Δεν έκαναν όμως καμία κίνηση για ν' αποτινάξουν από πάνω τους εκείνο το ζυγό της αμαρτίας, της ανυπακοής και του βάρους. Αντίθετα, κοιτούσαν με κάποια απάθεια τα ρεύματα της κοσμικότητας και της απιστίας να τους παρασύρουν όλο και πιο μακριά από το ασφαλές λιμάνι του Κυρίου. Έβλεπαν αυτή την τραγική τροπή, αλλά εξακολουθούσαν να παρατηρούν απαθείς, λες κι αυτό δεν είχε σχέση με τους εαυτούς τους και τη σωτηρία τους. Ίσως κάποια στιγμή προσπάθησαν ν΄ αντισταθούν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο διάβολος τους έχει δέσει με αλυσίδες αναποφασιστικότητας και απραξίας. Όταν συζητούσα μαζί τους αυτές τις καταστάσεις, πάντα μου έφερναν δικαιολογίες και σχημάτιζαν την εικόνα ότι τελικά ό,τι ώρα θέλουν μπορούν να ξαναγυρίσουν στην πνευματική θέση που βρίσκονταν πριν καιρό. Δεν είχαν τη θέληση ή καλύτερα δεν τη χρησιμοποίησαν για να σταματήσουν αυτή τη συνεχή κίνηση προς τα πίσω. Ο Δαβίδ εδώ μας δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος κατάφερε μέσα απ' αυτό το πυκνό σκοτάδι να αντικρύσει ξανά τη δόξα του Θεού, όπως θα δούμε παρακάτω στα γεγονότα που ακολούθησαν.

"Ο Δαβίδ όμως εκραταιώθη εν Κυρίω τω Θεώ αυτού."!!

Στο δικό σου χέρι είναι να σταματήσεις οποιονδήποτε συμβιβασμό και ν' αποτινάξεις από πάνω σου κάθε βάρος που έχει βάλει ο διάβολος. Η θέληση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να προχωρήσουμε ή να οπισθοδρομήσουμε. Δεν είναι χάρισμα, αλλά έμφυτο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Το διαθέτουμε όλοι μας και έχει άμεση σχέση με το θέμα "επιβίωση". Δεν το διαθέτει ο ένας λιγότερο κι ο άλλος περισσότερο. Αυτό θα ήταν αδικία από το Θεό, διότι στον ένα δίνει ένα όπλο για να φτάσει ευκολότερα στον ουρανό και να καταπολεμήσει αποτελεσματικότερα την αμαρτία, ενώ στον άλλο με τη λιγότερη θέληση, ο δρόμος προς τον ουρανό είναι περιορισμένος. Το θέμα είναι πώς χρησιμοποιείς αυτή τη δύναμη της επιβίωσης. Σκεφτείτε μόνο αυτό: Η θέληση σου είναι πάνω από το Θεό!! Αν εσύ δεν θέλεις να γνωρίσεις τον Κύριο, δεν μπορεί ο Θεός να καταπατήσει αυτή σου την απόφαση. Είναι Κύριος και οι τρόποι του είναι ασφαλώς ευγενικοί.

Πράγματι πήρε πολύ κόπο και χρόνο μέχρι ο Θεός να φτάσει το Δαβίδ σ' αυτό το πνευματικό σημείο.
Πώς ενεδυναμώθη;

1) Τα πεινώθηκε τόσο, ώστε να μπορεί ο Κύριος να τον δυναμώσει πνευματικά ξαναφτιάχνοντάς του τη χαλασμένη πνευματική όρασή του. Η ταπείνωση αυτή συνδυάζεται με την εκζήτηση της σωτηρίας από τον Κύριο. Υπάρχουν άνθρωποι ταπεινοί, όμως δεν απλώνουν το χέρι για να εκζητήσουν το Θεό της σωτηρίας τους. Είναι στενοχωρημένοι, συντριμμένοι, αλλά δεν θέλουν ν' ακούσουν για το Θεό της χάριτος! Κλεισμένοι στους εαυτούς τους, γίνονται μοιρολάτρες.

2) Ο Δαβίδ γνώριζε την καρδιά του Θεού και ήξερε ότι είναι σε θέση, έστω και μετά από τόσα λάθη, να τον ελεήσει και να τον σώσει μέσα από οποιαδήποτε κατάσταση. Είχε επίγνωση μέχρι πού φτάνει το έλεος του Θεού και αυτή η γνώση, αίσθηση, βοήθησε στο να δυναμώσει η ελπίδα και η πίστη στο Δαβίδ. Ήταν δύναμη αναγνώρισης, δύναμη συντριβής, δύναμη μετάνοιας και πίστης για να πάρει πίσω ό,τι του πήραν και έκλεψαν οι Αμαληκίτες.

3) Ο Δαβίδ θα είδε το χέρι του Θεού πάνω στην απόφαση των σατραπών των Φιλισταίων, οι οποίοι δεν του επέτρεψαν αν συμμετάσχει στην εκστρατεία κατά του Ισραήλ κι έτσι τον άφησαν να γυρίσει πίσω στη Σικλάγ, εκεί που έμενε με την οικογένειά του. Αν είχε εμπλακεί σε μάχες, θα γύριζε μετά από εβδομάδες πίσω και φυσικά θα ήταν πολύ αργά για να σωθούν οι οικογένειές τους. Μέσα απ' αυτά τα γεγονότα είδε την αόρατη χάρη του Θεού και την αγάπη Του. Ένας άνθρωπος με σκληρή καρδιά είναι δύσκολο να διακρίνει πώς κινείται το Πνεύμα του Θεού στη ζωή του. Όμως ο Δαβίδ είχε ακόμα εκείνη την ευαισθησία, η οποία του επέτρεπε ν' αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τη σωστή τους μορφή.

4) Θυμήθηκε ότι ήταν ο κεχρισμένος του Κυρίου για να βασιλεύσει στον Ισραήλ. Η ομίχλη που του στερούσε την πνευματική όραση τους τελευταίους δεκαέξη μήνες, έφυγε για να δει ότι έχει μία πολύ σημαντική πρόσκληση και υπόσχεση και πρέπει να ζήσει με πίστη για να εκπληρωθεί. Όπως ο Θεός τον έσωζε από άλλες παγίδες και κινδύνους, έτσι θα μπορεί να τον σώσει και τώρα!

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν μεσολάβησε κανένας άνθρωπος, ώστε να τον ωθήσει, να τον παρηγορήσει και τελικά να καταλήξει σ' αυτή την απόφαση!! Ήταν κάτι που βγήκε μέσα από τα βάθη της καρδιάς του, μία απόφαση θέλησης και ταπείνωσης μπροστά στο Θεό. Αυτό είναι το πνεύμα της νίκης και του θάρρους που έχει δώσει ο Θεός στα παιδιά Του και αυτό το πνεύμα ενέργησε ο Θεός στο Δαβίδ.

Β' ΤΙΜ . α':7 - "Διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού."

Ο βασικότερος λόγος που ο συγγραφέας μας παραθέτει με παράλληλο τρόπο τα προβλήματα του Δαβίδ και του Σαούλ είναι ο εξής: Πολύ απλά παρατηρούμε και διδασκόμαστε πάνω στο πώς αντιδρούν και οι δυο τους στις δοκιμασίες. Διακρίνουμε τις καρδιές τους μπροστά στο Θεό. Και οι δυο τους έχουν οδηγήσει τους εαυτούς τους σε σοβαρές καταστάσεις και δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας βλέποντας ανθρώπινα. Και οι δυο τους είναι βαθύτατα θλιμμένοι και δεν τους έχει απομείνει καθόλου ισχύ.

Όταν ο Σαούλ έφυγε από το σπίτι της μάγισσας ήταν νύχτα. Α' ΣΑΜ. κη':25
Όταν ο Δαβίδ έφυγε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων ήταν πρωί. Α' ΣΑΜ. κθ':11

Ο Κύριος προσπαθεί να μας κάνει να δούμε τις σημαντικότατες διαφορές μεταξύ δύο όμοιων καταστάσεων! Ο Σαούλ έτρεξε να ενισχυθεί και να αντλήσει ελπίδα και λύση μέσα από μια μάγισσα. Ο Δαβίδ όμως "εκραταιώθη εν Κυρίω τω Θεώ αυτού". ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ!!

Ο Σαούλ ποτέ δεν μετανόησε ειλικρινά και ουσιαστικά, ποτέ δεν έδειξε ότι διαθέτει καρδιά που αγαπάει και ζητάει τον Κύριο.
Ο Δαβίδ και διαθέτει τέτοια καρδιά και μετανοεί. Μέσα από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες γυρίζει και εκζητάει τον Κύριο, όπως έκανε και σ' αυτή τη δύσκολη ώρα, όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος παρά μόνο ο Θεός.
Δεν υπάρχει μυστική συνταγή γι 'αυτό που έκανε ο Δαβίδ. Σήμερα υπάρχει η συνήθεια και η νοοτροπία όλα να καθορίζονται μέσα από νόμους και πρότυπα συμπεριφοράς. Ζητάμε ένα τρόπο που καθώς θα τον διαβάσουμε, έτσι απλά θα το κάνουμε και όλες οι ευλογίες θα έρθουν να μας πλημμυρίσουν εκεί που βρισκόμαστε. Ο χριστιανισμός και η ζωή με το Χριστό δεν χωράνε σε καλούπια και φόρμουλες. Ο Λόγος του Θεού δεν μας λέει τι ακριβώς σκέφτηκε ο Δαβίδ και πώς αυτή η αλλαγή έλαβε χώρα μέσα στην καρδιά του. Ξέρουμε όμως ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να συντριφθούμε μπροστά στον Κύριο ζητώντας κάλυψη και αποκατάσταση. Αυτό έκανε και ο Δαβίδ.

Πολλοί χρειαζόμστε συνταγές, διότι είναι δύσκολο να σπάσει η καρδιά μας κατ' αυτό τον τρόπο. Είναι επίπονο και χρειάζεται αρκετή πίστη, ώστε να διαρρήξουμε τα ιμάτιά μας, ν' απορρίψουμε το εγώ μας και να πέσουμε στα πόδια του Κυρίου λέγοντάς του ότι είμαστε ανάξιοι για οτιδήποτε. Όμως όταν όλη μας η ελπίδα είναι ο Θεός, τα πάντα καταρρέουν και μόνο Εκείνος στέκεται εκεί μπροστά μας περιμένοντας να Τον πλησιάσουμε ειλικρινά. Περιμένει να αντιληφθούμε ότι το βάρος που εμείς σηκώνουμε δεν ανήκει σ' εμάς, αλλά ζητάει να το παραχωρήσουμε σ' Εκείνον. Έτσι, ελεύθεροι από κάθε προσωπική βλέψη μας θα μπορέσουμε να φέρουμε το δικό Του ζυγό. Χρειάζεται χρόνος, ώστε να καταλάβουμε τι σημαίνει το να παραχωρείς πραγματικά τη ζωή σου στο Θεό.

Νομίζουμε ότι με μία απόφαση που πήραμε στη συνάθροιση και δώσαμε την καρδιά μας στον Κύριο, όλα είναι τακτοποιημένα και ο Θεός είναι έτοιμος να μας χρίσει και να κάνουμε ένα τρομερό έργο. Δεν είναι όμως έτσι! Θα περάσουμε μέσα από μία κάμινο, μέσα από δοκιμασίες για να φύγουν οι νοοτροπίες, οι συνήθειες και ο τρόπος σκέψης μας, τα οποία είναι σαρκικά υπολείμματα του παλαιού εαυτού μας. Θα έρθει η στιγμή που ο Κύριος θα μας ωριμάσει κι έτσι θα καταλάβουμε την πρόσκληση που ο Κύριος μας απευθύνει. Αυτή ήταν η στιγμή του Δαβίδ για να καταλάβει τον προορισμό του.

Εκείνο που άλλαξε όλη την κατάσταση στην περίπτωση του Δαβίδ ήταν η κατανόηση του γεγονότος ότι με τις δικές του προσπάθειες και με τις δικές του τεχνικές ήταν χαμένος. Όσο έξυπνος κι αν είσαι, όσο κι αν γνωρίζεις από στρατιωτικές τεχνικές οι Αμαληκίτες θ' αρπάξουν τον κόπο σου και την οικογένειά σου. Ο Δαβίδ εκείνη τη στιγμή είχε εμπιστευθεί τον εαυτό του και είχε δώσει έμφαση στις στρατιωτικές του ικανότητες πάνω στο θέμα της επιβίωσης. Εδώ ο Κύριος του έδωσε ένα μάθημα, όπως πρέπει κι εμείς να το λάβουμε.
Πρέπει να παραιτηθούμε από τις δικές μας προσπάθειες, από την εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας και ν' αδειάσουμε τελείως, ώστε να μπορέσει ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει σωστά.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη σχέση μας με τον Κύριος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι πεποιθήσεις που αποκτάμε μέσα στον αμαρτωλό κόσμο. Ήδη τα παιδιά σε μικρή ηλικία μαθαίνουν στο σχολείο, αλλά και από τους γονείς ν' αναπτύσσουν τις ικανότητές τους προκειμένου να πετύχουν επαγγελματικά στη ζωή τους. Μόλις ο άνθρωπος γνωρίσει το Χριστό, αρχίζει ο δρόμος της επιστροφής για να φτάσει στο σημείο εκείνο απ' όπου ξεκίνησε όταν ήταν παιδί. Όπως το παιδί δεν μπορεί μόνο του να επιβιώσει και εξαρτάται πλήρως από τον πατέρα και τη μητέρα, ανάλογη πρέπει να είναι και η δική μας στάση. Για να πετύχουμε στο έργο του Κυρίου πρέπει να καταλάβουμε την ανικανότητα και την αναξιότητά μας και να παραχωρούμε τους εαυτούς μας πλήρως στον πνευματικό μας Πατέρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γέννηση του Ισαάκ και του Ιακώβ από τον Αβραάμ. Ο τελευταίος πήρε μία υπόσχεση ότι θα γεννηθεί ο υιός της επαγγελίας. Ο Αβραάμ όμως έπρεπε να περιμένει με πίστη και να δοκιμαστεί. Κάποια στιγμή νόμισε ότι θα μπορούσε ο ίδιος να συμβάλλει ώστε να εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση γρηγορότερα. Πήρε την Άγαρ, την παλακίδα του, όταν ήταν 85 χρονών και γεννήθηκε ο Ισμαήλ. Στα 85 του χρόνια η σάρκα του Αβραάμ δεν είχε πεθάνει και ο οργανισμός του ήταν ακόμα σε θέση να συμβάλλει στην αναπαραγωγή. Το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας του Αβραάμ ήταν να γεννηθεί ο υιός της σάρκας. Δεν ήταν το σπέρμα που του είχε υποσχεθεί ο Θεός, δεν ήταν το αποτέλεσμα εκείνο που ήθελε ο Θεός να έχει ο Αβραάμ στη ζωή του. Ο Ισμαήλ συμβολίζει τις δικές μας ανθρώπινες, σαρκικές πράξεις που κανουμε για να ευαρεστήσουμε το Θεό. Δεν φτάνει μόνο να θέλουμε να ευαρεστήσουμε το Θεό, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και τη σωστή οδό, ώστε ο Θεός να ικανοποιηθεί.

Ο Αβραάμ έπρεπε να περιμένει άλλα 14 χρόνια. Ο οργανισμός του είχε πλέον νεκρωθεί και ήταν η πλεον κατάλληλη στιγμή για να φανερωθεί ο Κύριος στη ζωή του. Όταν εμείς δεν μπορούμε, τότε έρχεται ο Κύριος και μας λέει "Τώρα μου κάνεις!" Στα 100 του χρόνια γεννήθηκε ο Ισαάκ, που ήταν αυτό που έπρεπε να έρθει από τον Αβραάμ και που ικανοποίησε το Θεό.
Δεν είναι εύκολο, αδελφοί, να νοήσουμε και να παραχωρήσουμε τους εαυτούς μας σωστά στον Κύριο. Ο σωστός καρπός έρχεται μέσα από δοκιμασία, έρχεται όταν έχουμε καταλάβει ότι δεν αξίζουμε τίποτα, δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα, είμαστε νεκροί ως προς τη σάρκα και συντριμμένοι ζητάμε πλέον το χέρι του Θεού ουσιαστικά στη ζωή μας.

Έπρεπε να φτάσει στο σημείο να καταρρεύσει ό,τι ο Δαβίδ είχε πετύχει τους τελευταίους 16 μήνες της παραμονής του στους Φιλισταίους για να καταλάβει ότι δεν θα πετύχει τις επαγγελίες του με αυτό τον τρόπο. Ο Δαβίδ πλησίασε σωστά και ειλικρινά το Θεό μέσα απ' αυτή τη συντριβή.

ΦΙΛ. α':6 - "Βέβαιος ων εις αυτό τούτο, ότι εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον, θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού."

Β' ΤΙΜ. α':12 - "Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι, διότι εξεύρω εις τινα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρι εκείνης της ημέρας."

Επισης : ΙΟΥΔ. 24,25

Ο Δαβίδ όχι μόνο ενισχύθηκε πνευματικά, αλλά αρχίζει πάλι να ρωτάει τον Κύριο, όπως είχε μάθει να κάνει. Τώρα ξέρει ότι η μόνη ασφαλής λύση είναι, ό,τι πει ο Θεός και όχι αυτό που φαίνεται στα μάτια του. Η πνευματική ενίσχυση φέρνει σοφία και σύνεση. Όταν ήταν στην έρημο κυνηγημένος από το Σαούλ, ο Κύριος τον έσωζε αφού εκείνος ρωτούσε τι έπρεπε να κάνει. Τώρα επιστρέφει σ' αυτή τη γνήσια, αποτελεσματική και συνετή τακτική.

Α' ΣΑΜ. λ':7 - "Και είπεν ο Δαβίδ προς Αβιάθαρ τον ιερέα, υιόν του Αχιμέλεχ, Φέρε μοι ενταύθα, παρακαλώ, το εφόδ, και έφερεν ο Αβιάθαρ το εφόδ προς τον Δαβίδ."

Πόσο διαφέρει η περίπτωση του Σαούλ!!

Όσα λάθη κι αν έχουμε κάνει, όσες λανθασμένες αποφάσεις κι αν έχουμε πάρει, όσο βαθειά κι αν βρισκόμαστε στον κόσμο, πάντα υπάρχει η διέξοδος, η διαφυγή και η σωτηρία! Μην κατακρίνουμε τους εαυτούς μας και αφεθούμε στο έλεος των καταστάσεων. Ας λάβουμε δύναμη μέσα από τη χάρη και το άπειρο έλεος, που έχει ο Θεός για μας. Σαν στράτευμα του Χριστού που πολεμάει, κάποια στιγμή θα γίνει κάποιο λάθος και ο Κύριος γνωρίζει ότι είμαστε άνθρωποι με μεγάλες αδυναμίες. Μεγάλος όμως είναι και ο δρόμος του ελέους που υπάρχει για καθένα από εμάς που θέλουμε να γυρίσουμε μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα μας, εκεί που υπάρχει πραγματική ασφάλεια.

Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πάντα για να εκπληρώσει το λόγο Του στη ζωή σου.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει τον εχθρό (Φιλισταίοι) για να σε σώσει, όπως έκανε με τους στρατηγούς των Φιλισταίων, τους οποίους παρακίνησε να μη θέλουν το Δαβίδ μαζί τους. Αυτό δεν ήταν μόνο μία φορά, αλλά είχε ξαναγίνει πριν μερικά χρόνια. Α' ΣΑΜ. κγ':27-28.
Όσο λανθασμένη κι αν είναι η θέση μας, ο Κύριος έχει χιλιάδες τρόπους για να εκπληρώσει το σκοπό και το σχέδιο που έχει για σένα και για μένα. Ο Θεός ακόμα χρησιμοποίησε τον Ιούδα, ο οποίος πρόδωσε τον Ιησού και η σταυρική του θυσία έδωσε σε μας τη ζωή και τη σωτηρία. Γι' αυτό ας μη χάνουμε την εμπιστοσύνη μας προς Αυτόν για να βαδίζουμε σταθερά μέσα στο θέλημά Του.

Υπάρχει ένας ψαλμός που πιστεύω ότι εκφράζει την καρδιά του Δαβίδ, μέχρι το σημείο που άρχισε και πάλι να ζεσταίνεται, ζητώντας το θέλημα του Θεού.

ΨΑΛΜ. ρλζ':1-6 - "Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν, και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών.
Επί τας ιτέας εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τας κιθάρας ημών.
Διότι οι αιχμαλωτίσαντες ημάς εκεί εζήτησαν παρ' ημών λόγους ασμάτων, και οι ερημώσαντες ημάς, ύμνον, λέγοντες, Ψάλλατε εις ημάς εκ των οδών της Σιών. Πώς να ψάλλομεν την ωδήν του Κυρίου επί ξένης γης;
Εάν σε λησμονήσω, Ιερουσαλήμ, ας λησμονήσει η δεξιά μου!
Ας κολληθή η γλώσσα μου εις τον ουρανίσκον μου, εάν δεν σε ενθυμώμαι, εάν δεν προτάξω την Ιερουσαλήμ εις την αρχήν της ευφροσύνης μου!"

Εκείνη τη στιγμή ο Δαβίδ θυμήθηκε τη Σιών, θυμήθηκε τις επαγγελίες του Θεού και τη χάρη Του πάνω σ' εκείνους που πιστεύουν στ' όνομά Του. Μέχρι εκείνη την ώρα είχε κρεμάσει την κιθάρα του σε κάποιο δέντρο και δεν υπήρχε η δοξολογία και η λατρεία μέσα στην καρδιά του, διότι στην πραγματικότητα βρισκόταν αιχμάλωτος στο μέρος που ήταν, αιχμάλωτος σε ένα τρόπο ζωής, που ο ίδιος επεδίωξε και εκζήτησε. Αντάλλαξε την υπόσχεση του Θεού για να είναι βασιλιάς στον Ισραήλ με μία μικρότερη "βασιλεία", αυτή της Σικλάγ, μέσα όμως στους Φιλισταίους.

Πώς μπορεί να ψάλλει η καρδιά σου, όταν δεν βρίσκεσαι μέσα στην παρουσία του Θεού, μέσα στην κληρονομία Του; Πώς μπορείς να δοξάσεις τον Ιησού, όταν σε έχουν σκεπάσει οι κοσμικές επιθυμίες και έγνοιες; Μπορεί στο μέρος που είσαι να ξεχνάς ότι είσαι μακρυά από την πνευματική Ιερουσαλήμ, μακρυά από την ανάπαυση και την ευλογία που δίνει το Πνεύμα του Θεού. Όμως θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα και θα θυμηθείς εκείνα τα χρόνια, εκείνες τις εποχές, όταν ζούσες μέσα στην πληρότητα του Πνεύματος και χαρούμενος μέσα στις επαγγελίες Του. Τα λόγια του Αγχούς "Ζη Κύριος" και "Είσαι ως άγγελος Θεού" (Α' ΣΑΜ. κθ':6,9) ηχούσαν σαν την επιθυμία εκείνων που ζητούσαν από τους αιχμαλώτους να ψάλλουν εκ των ωδών της Σιών. Ο Δαβίδ άκουσε από το στόμα του Αγχούς το όνομα του Κυρίου, όπως και οι αιχμαλωτισθέντες στη Βαβυλώνα. Ζητήθηκε να ψάλλουν, αλλά δεν μπορούσαν. Ούτε και ο Δαβίδ μπορούσε, αλλά ο Κύριος με τον τρόπο Του "κόλλησε τη γλώσσα του", επειδή "δεν θυμόταν" Ο Πατέρας πάντα υπενθυμίζει στα "ξεχασμένα" παιδιά Του ότι δεν ανήκουν στον κόσμο αυτό και στις επιθυμίες του, αλλά το σπίτι τους είναι ο ίδιος ο Θεός, είναι η ουράνια Ιερουσαλήμ!